Ar Fearann

Thàinig an toiseach na caoraich,
’S iadsan a shaothraich an t-àit’,
Ruagadh iad dhan an tràigh mhaoraich
No dhùthchannan craobhach thar sàil;
Cha robh fèill no iarraidh air daoine
Ach air maoin dhan uachdaran ghrànd’ -
Bha dàimh is càirdeas mar fhaoineas
Aig caoch nan uaislean gun ghràs.

Thàinig an uair sin na fèidh ann,
Do dhaoine gun fheum no stàth;
Chaidh ainmeachadh coilltean gun chraobhan
Far am faigheadh na maothagan tàmh;
Duine dhol faisg orr’ chan fhaodadh,
Air caoraich bha bacadh sa phàirc -
Bha na h-uachdarain uile cho aontaicht’
An tìr a bhith aognaidh is fàs.

Thàinig a-nise na craobhan
Tha sgaoileadh thairis gach sliabh,
Falach na dùthcha gach taobh dhinn
Far ’n robh daoine a’ còmhnaidh a-riamh;
Nach saoil sibh gur suidheachadh faoin e
G’eil daoin’ air an t-saoghal gun bhiadh,
’S sinne lìonadh na tìr le craobhan
Seach g’eil cus dher raointean fo shìol?

Tha nis uachdarain ùra nar saoghal
Cho sanntach is lùbach ri càch,
Goid air na seòid a rinn saothair
Gu beòshlaint fhaotainn sa bhàgh;
A’ gheòla as lugha chan fhaodar
Acrachadh saor ris an tràigh -
Cò chuireadh aghaidh air fùdar
A dhìon ùghdarras leithid a ghràisg?

Tha thìd’ aig na daoin’ againn èirigh
’S cur rèit air ar fearann is rian,
Casg a bhith daonnan fo lèireadh
Aig uachdarain èisg agus fhiadh:
Gum biodh caoraich, fèidh agus craobhan
Còmhla ri daoin’ aig gach sliabh,
Gach sgìre le h-obraichean fhèin,
Gach nàbachd le sèimhe gun fhiamh.

Tha cunnart an obraichean mòra
Gun an còrr de bheòshlaint mun cuairt -
Nuair a dh’fhàilingeas malairt dhen t-seòrsa,
Tha bochdainn is bròn air an t-sluagh;
Far ’eil obraichean beag ann an àite
Cha bhi ’n àmhghar idir cho cruaidh -
Ged a dheigheadh aon chun an làir ac’,
Togaidh càch a’ choimhearsnachd suas.