Biadh

Thuirt an lighich’ nuair a b’ òg mi
Gur i feòil a dhèanadh treun mi,
Ach a-nis ’s e their an t-òlach:
“Ris a’ ghòraich’ na bi ’g èisteachd.

Ith an duilleach tha sa ghàrradh,
Measan Spàinteach agus Greugach;
Seachain thus’ am bainne blàth
Na do phàist air ’n robh thu dèidheil.

Seachain ìm is seachain bàrr,
Seachain càis is sgudal bèiceir;
Millidh bùidsearan do shlàint’
’S an deoch làidir ni do lèireadh.

Ith buntàta leis an rùsg air,
Lìon do bhrù le na snèapan,
Bruich an curran ’s òl an sùgh aig’,
Ith càl ùr àm laigh’ is èirigh.”

A’ mharag fhuar a bha cho càilear,
Loma-làn de gheir gach tè ac’,
Ruaig na lighichean len tàir i -
Chan eil àit’ aice nan creud-san.

Sgadan saillt’ is deagh bhuntàta,
Bha sinn gràdhach air is spèiseil,
Ach ’s e chanas iad an dràsta,
Millidh salann slàint’ gach creutair.

A h-uile biadh as caomh leam fhìn,
Canaidh lighich’ nach eil feum ann,
Ach fad’ no goirid bhios mo thìd’,
’S fhada tìm air càl is snèapan.

Aig àm na Nollaig ’s àm nam bòidean,
Am nan còcairean as fheàrr,
An cualas càil a-riamh cho gòrach
Ri bhith beò air snèap is càl?