Fuaran Chuidhe ’n Dìoba

Bha fuaran uisge fìorghlan
An lagan Chuidhe ’n Dìoba,
Uisge nach robh pìoban
A’ truailleadh;
’S ioma ceud bliadhna
Bho shil a’ chiad deur às,
’S ioma tart a riaraich
On uair sin.

Chan eil a-nise sgeul air -
Far ’n robh gaineamh bhrèagha
Tha eabar agus feur ann
Is buachar;
B’ fhiach agus b’ fheàrr dhuinn
Bhith air a ghleidheadh sàbhailt’,
’S bhlaiseadh iomadh àl
An deoch uasal.

Nach cianail ar dìochuimhn’
Air caraid bha cho fialaidh,
’S ar dìmeas a thiodhlaic
A bhruachan;
Ach fhathast thig an èiginn
Ma thruaillear na slèibhtean,
’S gu cinnteach bidh fèill
Air na fuarain.

Cha bhi fios a chaoidh
Aig an òigridh tha leinn
Air rud a tha nam chuimhne
Mun fhuaran;
Deoch à muga cheàird,
’S am pathadh air mo chràdh -
Siud am fìon a b’ fheàrr leam
A fhuair mi.