An t-Ospadal Ur

Chunnaic mo shùilean an t-ospadal ùr,
A bheulaibh ’s a chùlaibh cho dealbhach,
Na ceudan de chùiltean is mìltean brat-ùrlair,
Seallaidhean is cùisean rinn balbh mi.

Cliù dha na daoine, rinn iad deagh shaothair,
Gach clachair is saor agus searbhant -
Moladh dha na seòid chuir an taigh air dòigh,
Moladh dhan a’ Bhòrd nach robh cearbach.

Ma thèid thu ’n dràsta choimhead air an àite,
Biodh combaist nad làimh agus dearbh i;
Pìleat bu shàbhailt’, ’s fuirich air a shàilean,
Oir ’s tric thèid thu ceàrr gun fear earbsach.

Tha ’n t-ospadal mòr, ’s nì thu coiseachd gu leòr
Mus dèan thu gach seòmar a lorg ann,
’S ged a bhios tu sgìth, bidh uaill na do chrìdh’
Gu bheil àite san tìr sa cho ainmeil.

Cailleach air mo bheulaibh,- “Abair gum bi biadh ann,
’S thig bodaich glè iargalt’ ga dhearbhadh -
Nuair a gheibh iad an leòr, chan fhàg iad am bòrd
Gus an deothail iad an òrdag ’s an sgealbag!”

Banaltraman àlainn, coibhneil is càilear,
Frithealadh ’s gach ceàrnan gun dearmad;
Bidh lighichean nach ceàrr air a h-uile làr
Toirt furtachd do chràdh moch is anmoch.

B’ fheumach an t-àite air an deagh fhàrdach,
’S lùigidh gach àl gum bi sealbh aic’;
Ceud bliadhn’ bhon dràsta bidh tinn agus slàn
A’ beannachadh an là chaidh a dealbhadh.

A là ’s a dh’oidhche bithidh e nar cuimhne,
Nach e togalach a chaoidh a bheir ainm dhuinn
Ach coibhneas is saothair agus sgilean ar daoine,
Ma ghleidheas sinn iad daonnan gun seargadh.

Tha eagal orm fhìn, agus nì mi dhuibh inns’,
Gun tèid mo thoirt tinn dhan taigh ainmeil,
’S nuair a bhios mi slàn gun dèan mi ann dàil
Gus an cuir iad snàthad nam earball!

Lìonaibh glainne gu bàrr agus òlaibh deoch-slàint’ -
Bidh mòran an tràth seo le farmad;
Gleidhibh e le cùram ’son eileanan ar còmhnaidh
’S na èistibh ri dùrdail luchd-airgid.