Allt a’ Bhonnaich

Thòisich Alba sa bhlàr sa,
Seo a’ bhuaidh a rinn slàn i,
Bho nathair-nimhe sàbhailt’
Bha oirre ghnàth an tòir.

Sgailc na làmhthuaigh air iarann,
Sitrich nan each ’s an sgreuchail,
Sleagh a’ tolladh, sgian a’ reubadh,
Lasair lann an làmhan seòid.

Seo far na bhuaileadh na faobhair,
Seo far na rugadh ar saorsa
Ann am fuil ’s am fallas ar daoine,
Mar aon a’ dìon an còir.

Tha e san fhasan an dràsta,
Magadh na dhìon sinn bho nàmhaid,
Ar gràdh-dùthcha dol bàs oirnn,
Dìmeas ’s a’ màbadh ar seòid.

Ach nan robh bhuaidh aig Sasainn,
Nan robh ’m Brusach ac’ fon casan,
Dè ’n-diugh a bhiodh againn
Ach glasan is bròn?

Cha bhiodh sgeul air ar cànan
Le ceòl is le bàrdachd,
Bhiodh a’ Ghàidhealtachd na fàsach
Aig ceàrdan is eòin.

Dheigheadh ar cultar a mhùchadh,
Ar foghlam ’s ar cùirtean,
Ar gnàthan tha mùirneach,
Gach dùil agus dòigh.

Cha bhiodh Alb’ air ar dùthaich,
Bheireadh Sasainn ainm ùr oirr’,
Air a’ mhap ‘Tir nam Bùban’,
Tìr gun chliù gun phròis.

Mòr-urram dhan bhlàr ud,
Dha na gaisgich bha ’n làthair;
Biodh uaill oirbh, a chàirdean,
’S gleidhibh blàth ur dòchas.

Ged tha Brusaich cho gann,
Buaidh bidh ’n Tìr nam Beann,
Bidh Allt a’ Bhonnaich eil’ ann
Gun bualadh lann no dòrn.