Tuiream Iain Mhic a’ Ghobhainn QC MP

Cha b’ aithne dhaibh e fhèin,
A chèile no chlann-nighean,
Ach nuair chualas gun dh’eug e,
Gu robh ’n èiginn air tighinn,
Cho-fhuiling gach treubh
A bha leughadh mu Iain,
’S chruinnich coigrich làn spèis
Dhàsan bha ’n-dè nar meadhan.

Cha robh Ceartas na dhùisg,
No bha chùl ris an talamh,
Nuair a leig e dhan ùir
Fear cho tùrail ’s cho ealant’;
Dh’fhàg sin Alba fo thùrs’,
Ait’ an fhiùrain fuar falamh -
Caillidh an ròs a shùgh
Nuair a bhios luibhean fallain.

Bha ar n-earbsa cho mòr,
Bha ar dòchas cho buileach,
’S tha Alba fo bhròn,
Oir cha sheòl e sinn tuilleadh;
Tha e sìnte fon fhòd
Mus do thòisich a thuras -
Carson a’ bhàsaich e òg
Is a ghlòir ris a’ fuireach?

Mar gun eugadh am Brusach
Tro thubaist neo-àbhaist
Ro Bhlàr Allt a’ Bhonnaich,
’S an donas am fàire,
Chaidh Alb’ a ghonadh,
Chan eil sonas san àit;
Tha ’m bàta gun stiùir
’S am fear-iùil air a bhàthadh.

Tha nuallan nan tonn
Gach oidhch’ a’ tuiream,
Tha uisge nan allt
Gu mall a’ sruthadh;
Tha guth anns a’ ghaoith:
“Cha till ar curaidh”;
Tha Ghàidhlig a’ caoidh
Nach seinn e i tuilleadh.

Tha e nise fuar sìnt’
Ann an I Chaluim Chille,
Ann an cuideachd nan rìgh
Agus sinnsear nan cinneadh;
’S thig a theaghlach gu I,
Sùilean mìogach a’ sileadh -
Bidh mulad nan crìdh’
’S chan eil lighich’ dhan tinneas.