Gàrradh Eden

Càit’ an-diugh am faighear àite,
Daoin’ a dh’aithnicheas càch a chèile,
Far ’eil saors’ is sìth is sàmhchar,
Aonaranachd gu bràth chan èirich?

Far nach fhaicear glas air seòmar
No air còmhla dachaigh fhèin,
Eagal chan fhaigh àite còmhnaidh,
Eucoir còmhla ris gun spèis.

Far ’eil aoigheachd agus ùidh
Ann an sùil fear is tè,
Nuair thig coigreach orra dlùth,
Sireadh iùil an dùthaich chèin.

Far a bheil an leanabh sàbhailt’,
Far ’eil gràdh air fad a rè,
Saor bho chunnart tha na sràidean,
Daoine càirdeil agus trèun.

Far an cuidich daoin’ an nàbaidh,
Daoin’ air àbhachd aig ’eil dèidh,
Far ’eil earbsa na rud àbhaist,
Far ’eil Gàidhlig aig an treubh.

Chan eil mòran air am fàgail
Bha san àite sin an-dè,
Mus tàinig Mammon air an àrainn,
Mus do bhàth e ’n gnàthan fhèin.

Cha chreid an òige mi an-dràsta,
“Tha do bhàrdachd,” their iad “èibhinn,”
Canaidh cuid le snodha-gàire,
“Cò tha creids’ an gàrradh Eden?”