An Clachan

Tha ’m baile againn làn dhaoine
Tha bruidhinn cànan cèin,
’S na cleachdaidhean bu chaomh leam
A-nis air call an grèim.

Tha Ghàidhlig leis an tùchadh ann
’S i dlùthadh ris a’ bhàs,
’S nuair a thèid a mùchadh ann,
’S iomadh fiù thèid fàs.

Ma dh’fhuadaichear an cànan
’S nach cluinnear ann ach Goill,
Gearraidh sin an snàithlean,
’S an càirdeas bh’ ann cha thill.

Bha aoigheachd anns a’ chlachan
Nach fhaic mi ann an tìm,
Measg ar bochdainn leis a’ bhrochan,
An t-aran coirc’ ’s an t-ìm.

Bha eòlas aig gach duine againn
Air suidheachadh a chèile,
Ar sinnsireachd nach b’ aithne dhuinn,
Bha ’n eachdraidh againn glèidhte.

Nan èireadh beud do chuideigin
Bha ’n clachan uil’ fo uallach,
Gun phàigheadh thigt’ a chuideachadh,
No smaoin air càil cho suarach.

Chan eil tìd’ aig duin’ a-nis
A thighinn a-steach gu cèilidh,
’S gach fasan ùr a tha tighinn ris
A’ sgaradh dhaoin’ bho chèile.

Ach ’s dòch’ gu fàg a’ Ghàidhlig bhlàth
A mìlseachd às a dèidh,
’S gun dèan sin fhèin an coigreach tlàth,
Tha bruidhinn cànan cèin.