Fàs Caol

’S e fasan an-dràsta
Bhith tana sna màsan,
Sa mhionach gu h-àraidh,
Mo nàire m’ fhear fhìn;
Am builgean mòr grànda
Mar puta gus sgàineadh,
Nuair sheallainn san sgàthan
Bhiodh cràdh na mo chrìdh’.

Eòlach air gach dòigh mi,
Gach riaghailt bidhe neònach
A gheall gu seac ’ad bòcadh
Le eucoirich sgrìobht’;
An cogais dall is breòite,
Sionnaich am measg geòidh ’ad;
Breugach, meallta, seòlta
Nan dòlais a’s an tìr.

Coma leat dhe na Sàtain,
Do riaghailtean fhèin as fheàrr dhut,
Dean liost’ den bhiadh as càilear,
Ach na cuir làmh air mir!
Tha iasg is eun san àithne,
Tha curran, sneap is càl innt’,
Aran donn ’s buntàta
’S measan dhà no thrì.

Thoir d’ aghann dha do nàmhaid
’S do bhotal dha do chàirdean,
Cuir geir fad às d’ fhàire
’S ruith dà mhìle;
’N dèidh trì clachan d’ fhàgail
Mothaichidh do nàbaidh,
Ach ’s e bhios e ’g ràdh riut,
“ ’N i do shlàint’ a dhìobair?”

Chan e ’m biadh as caomh leat
A charaid a nì caol thu,
Ach na sheachnas tu daonnan
’S do smaoin air gach tràth;
Làithean bidh thu aotrom,
Faireachdainn mar faoileig,
Canaidh d’ inneal a’ chaochladh
’S tu glaodh g’ ’eil e ceàrr.

Sann mar a thachair dhomh fhìn
Tha am pìos seo ag inns’,
’S mo bheannachd aig mìltean
Tha strì na mo cheum;
Ach cuimhnich air aon nì,
Ged gheibh thu sult fo chìs,
Bidh thu cogadh ris an tìm,
Fad na tìde leat fhèin.