Briseadh Latha

Moch sa mhadainn dh’èirich mi
’S an cruinne-cè dhomh òg,
Nam bhalach fallain geurchuiseach,
Bha dèidh agam air eòl;
Bha ghrian aig bonn nan speuran
Air ruagadh reul is sgòth,
’S i deàlradh air an uisge rèidh
Dhèanadh eudmhor airgead beò.

Laigh mi anns an fheur gu h-àird
Air bàrr nan creagan ciar,
Chunnaic mi bhiast-dhubh a’ snàmh
’S a’ tighinn gu tràigh le biadh;
Ròn na chadal anns a’ bhàgh
Gun càil ach sròn air sgeul,
’S thàinig sgarbh a-mach à sàl
Is sgaoil ri blàths gach sgiath.

Gu h-àird bha uiseag a’ sgaoileadh a ciùil
Cha dhearcadh mo shùil oirre fhèin,
An traon le torghan air mo chùl,
’S an guilbneach subhach air sgèith;
Coinean a’ creimeadh feur fon drùchd,
’S na flùran a’ dathadh an t-slèibh,
Briseadh an là ud a chunnaic mo shùil
Tha nam chuimhne cho dlùth ris an-dè.

Bha mi ’n iomadh àite bòidheach
Air tìr mòr ’s an tìrean cèin,
Ach nam chuimhne an-diugh tha sgleò orr’
Ged a chòrd ’ad rium gu lèir;
Ach a’ mhadainn ud nam òige
Bha cho òirdhearc agus sèimh,
Cha tig smal oirr’, cha tig ceò oirr’
Chan eil sgòthan ann an nèamh.