An Taigh-Cèilidh

Air cùl na còmhla gailleann a’ gheamhraidh,
Teine le slabhraidh ’m meadhan an làir,
Lasair a’ danns le blàths an t-samhraidh -
Argamaid, amhrain, rabhdan is gàir.

Cearcan air spiris is mart air an stiall,
Oisgean le mèil anns a’ chùil,
Each anns an stàball a’ cagnadh a bhiadh;
’S e ghrìosach bu mhiann leis a’ chù.

’N duine bha riamh ann, ’s cuimhne leis ceò,
Mar leisgean de sgòth nach seargadh,
Slabhraidh le fionnadh dhen t-sùith mar chòt’
’S a’ ghrìosach cho beò ris an deargad.

Timcheall an tein’ ud bha barrachd air blàths,
Bha càirdeas is gràdh ann dha chèile:
Cha robh dòigh aig aonaranachd idir air fàs
Am measg fealla-dhà an taigh-chèilidh.

Bodaich le eachdraidh nan gaisgeach cho treun
Chuir an lagh ann an grèim gun chion-fàth
Tro uachdarain shuarach, gun uallach, gun fheum,
A ruaig an clann fhèin ’s a chuir caoraich nan àit’.

Sgoilearan sgoinneil a choisinn gach cliù,
Tre thuigse agus tùr a rinn èirigh,
Mòran dhiùbh measail an dùthchannan ùr
Fada bho stùil an taigh-chèilidh.

Maraichean duineil a thill às na blàir,
Nach fhacas na b’ fheàrr anns an Nèibhidh,
Balaich a chuala mu cheart agus ceàrr
Nan suidh’ air an làr san taigh-chèilidh.

Gillean le gibhtean nach tàinig gu fiù
Tro chion-iùil is bochdainn an àraich -
Rin cainntearachd èibhinn le criomagan ciùil
Na cailleachan-sùith dhèanadh gàire.

Beag a-nis th’ air sgeula dhen linn sin,
Beag aig ’eil cuimhn’ air na tobhtaichean fuar,
Ach ag amharc orr’ chì mi ’n dràsta nam inntinn
An coitheanal cruinn mar a bha e aon uair.

Cluinnidh mi eòlaich san àite bha còmhnaidh,
Sgeulachdan neònach ’s an tòimhseachan cruaidh,
Cunntaidh mi ’n àireamh a b’ àbhaist bhith còmh’ rium - ’S tric a tha ’n còmhradh a’ tighinn às an uaigh.