Alasdair Mac Dhomhnaill, a Bornais, an Uibhist-a- Deas

A rèir mo bheachd-sa, ma bheir iad leotha an talamh àitich is ionaltraidh as fheàrr nì an ionad-rocaidean call air na croitearan an Uibhist. Air an làimh eile is dòcha gum bi a’ bhuannachd nas motha na bhios an call. Tha còir gum bi margaid nas fheàrr aig na croitearan anns an eilean airson bàrr na talmhainn. Gheibh sinn rathaidean nas fheàrr, cidheachan is drochaidean. Tha droch fheum aig feadhainn de ar bailtean air rathaidean gu h-àraidh, oir chaidh feadhainn de na th’ann an dèanamh do chairtean, o chionn iomadh bliadhna, agus chan eil seasamh aca ri innealan troma an là-an-diugh. Ach anns na bliadhnachan ri tighinn, is sinn an crochadh ri daoine-uaisle Westminster, bidh dòchas againn gum bi cùisean nas fheàrr.

Tha gu leòir a’ smaoineachadh nach fheàirrde a’ Ghàidhlig ui ead de Ghoill a thighinn do’ n àite. A rèir mo bheachd-sa tha a’ Ghàidhlig ’na cnap-starraidh dhuinn nuair a thig oirnn a dhol amach air crìochan nan eileanan, mar a thig oirnn a dhèanamh o àm gu àm. Mar sin, ma bhios a’ Bheurla timcheall orra, bithidh e ’na bhuannachd do’ n fheadhainn òga, ma thig orra siubhal fada amach air na crìochan.

Tha mise trì fichead bliadhna ’s a h-ochd, ach tha mi an dòchas gum faic mi an t-ionad-rocaidean fo ghleus, agus bithidh e ’na thoileachas dhomhsa agus do dh’ iomadh croitear eile gun do chuidich Uibhist-a- Deas gu mór le bhith dìon ar rìoghachd.