An t-Uaireadair
le Iain Mac a’ Ghobhainn
Cha robh fhios aice carson a rinn i e. Ann am Portugal a bha seo agus i air saor-làithean ann. Thubhairt iad rithe gun dèanadh ‘holiday’ feum dhi, an dèidh a fear bàsachadh gu grad aig leth-cheud ’s a sia. Thuit e air an làr anns a’ chidsin – ’s e a’ tiormachadh na soithichean – agus anns a’ mhionaid sin thuit a saoghal mun cuairt oirre. Thuit na soithichean, na seuraichean, gach beart a bh’anns an taigh, an taigh fhèin ’s an lios air a thaobh a-muigh. Thug iad brag air an làr agus thuit iad.
An toiseach bha i balbh. An dèidh sin, beag air bheag, lìon a h-anam le gamhlas. Carson a bha na fir aig boireannaich eile beò, ’s a cèile fhèin marbh. Bha an dithis aca còmhla an còmhnaidh. Nam biodh aige ri dhol a dh’ àite sam bith, a thaobh obair, bha ise dol còmhla ris. Bhiodh iad a’ cluiche golf còmhla. Bhiodh iad a’ leughadh an aon phàipear-naidheachd, a’ coimhead na h-aon phrògraman air an telebhisean. ’S e manaidsear a bh’ann ann an companaidh insurance. Bha e gleusda, comasach, cogaiseach. Agus ’s mathaid gur e a chogais a thug air tuiteam anns a’ chidsin an latha uabhasach ud.
An dèidh dha bàsachadh cha robh i bruidhinn ri duine, oir bha an gamhlas ’na cridhe. An aon fhearg. An aghaidh Dhè ’s an aghaidh dhaoine. Bha a beatha air a bhith uair cho sàbhailte, ’s esan a bhiodh a’ dèiligeadh ris an airgead, ’s ris an ultach phàipearan is formaichean a tha a’ lìonadh dhascan anns an fhicheadamh linn. Ach chuidich am fear-lagha i: às aonais, dè bha i air a dhèanamh?
Bha airgead gu leòr aice: cha b’e dìth airgid a rinn an dragh dhì ach an toll mòr a dh’fhosgail aig a casan. An dorchadas. Shaoil i aig amannan gu robh i cluinntinn a ghuth, neo a charbaid a’ tighinn chun an taighe. Shaoil i gu robh i cluinntinn ceum a choise.
Smaoinich i air i fhèin a chur gu bàs, ach cha robh pilichean aice. ’S cha b’urrainn dhi smaoineachadh air dòigh eile nach biodh piantail.
Agus bha goireiseachadh a’ ruith air a feadh gun sgur. Bha i air chrith mar gum biodh an taigh a’ gluasad troimh anArctic, mar gum biodh deigh air a thaobh a-muigh. Fuachd domhainn dubh, gun sholas. Agus an gamhlas, nuair a chitheadh i nàbaidh fireann, ’s e beò fhathast. Carson nach do thuit esan cuideachd? Dè ’n cron
Agus thubhairt iad rithe – an dotair ’s am fear-lagha, oir bha an dithis eòlach airNigelnuair a bha e beò – ‘holiday’ a ghabhail. Agus bha i fhèin airson sin a dhèanamh. Bha fuath aice air an taigh. Shaoil i gun do rinn an taigh brath oirre. Aon latha loisg i grunn mòr litrichean ’s cha robh fhios aice carson a rinn i e. Turas eile thòisich i peantadh aon de na rumannan ach stad i. Bha i faireachdainn an-fhoiseil. Cha b’urrainn dhi suidhe. Agus anns an leabaidh cha robh i faighinn cadal.
Fhuair i brochure agus thagh iPortugal. Bhiodh e blàth ann amPortugalagus bha i faireachdainn cho fuar. Agus ged a bha i beartach gu leòr, bha Portugal saor cuideachd. Shaoil i gu robh guthNigelag ràdh rithe, ‘Bidh faicilleach le d’airgead’. Dh’ fheumadh i faighinn às an taigh ud, bha e ga mùchadh.
Bha iad uabhasach coibhneil rithe anns an oifis anns an d’fhuair i ambrochure. Oir cha robh i air a bhith air falbh ’na h-aonar gus a seo, ’s eNigela bhiodh a’ sealltainn às dèidh napassports, ’s an airgead, ’s na ticeadan.
Cha tug i leatha mòran aodaich oir bhiodhPortugalteth. Fhuair iad taaigh-òsda dhi ’s bha e coimhead bòidheach gu leòr anns a’ bhrochure, is lòn-snàimh brèagha gorm ann. Coltach ri sàpir.
Agus mu dheireadh thall bha i ann amPortugal: thug am bus chun an taigh-òsda i. Agus dh’fhairich i blàths anns an àile, teas. ’S bha iad coibhneil rithe anns an taigh-òsda cuideachd, agus thug balach a màileid suas ann an liofta, agus dh’fhosgail e doras a rùm dhi. Bha dà sheuthar anns an rùm, leabaidh, fòn, telebhisean, wardrobe: agus ri thaobh bha rùm ionnlaid. Sheall e dhi mar a bha anair conditionerag obrachadh: agus nuair a dh’fhalbh e shuidh i sìos air seuthar, cha do dh’fhosgail i a màilead airson ùine.
Cha do chaidil i uabhasach math an oidhche sin, agus tràth anns a’ mhadainn chual i gluasad anns an taigh-òsda agus air na sràidean air a thaobh a-muigh. Bhiodh daoine a’ dol gu an obair-latha gu math tràth anns na ceàrnaidhean seo. Mu ochd uairean chaidh i airson a bracaist, a’ gabhail an staidhre an àite an liofta. Bha biadh gu leòr ann airson bracaist – ’s e i fhèin a bha ga thaghadh. Ach cha do ghabh i càil ach sùgh oraindseir agus copan cofaidh. Shuidh i aig bòrd leatha fhèin.
Bha gu leòr aoighean anns an taigh-òsda, mnathan le am fir: agus clann cuideachd. Thug i sùil air a h-uaireadair: bha e leth uair an dèidh ochd. ’S e seo uaireadair a thugNigeldhi, fear tana snog daor, le daoimean ’na mheadhon.
Nuair a bha i air a slighe gu a rùm chunnaic i nighean bhòidheach Phortuguese le ultach de aodach leapa ’na gàirdeanan. ’S e seo an tè a bhiodh a’ glanadh a rum fhèin, bha i smaoineachadh. Bha an nighean uabhasach bòidheach, le falt fada dubh oirre: cha mhòr nach robh e purpur. Corp aotrom òg, aodann donn brèagha: agus nuair a rinn i gàire bha a fiaclan uabhasach geal.
Dh’fhuirich i anns an rùm airson leth uair a thìde, a’ nighe a làmhan ’s a h-aodann gu mionaideach. Nuair a bha i fàgail an rùm, chunnaic i gu robh an nighean a’ feitheamh ri thighinn a-steach. Rinn an nighean gàire rithe: thug i sùil air a h-uaireadair. Bha e naoi uairean.
Choisich i sìos chun a’ chladaich, ’s thug i sùil air na bàtaichean dathte anns a’ bhàgh. Cuideachd, bha feadhainn a’ reic stuth cha mhòr fad na sràid a bha a’ ruith an cois a’ chladaich. Fàinnichean beaga, bràistean, dolaichean, teddy - bears, soithichean de gach seòrsa, toitean, boltrach, dealbhan – ach cha do cheannaich i càil. Treallaich, ars ise rithe fhèin, treallaich.
Fhuair ideck - chair, agus chuir i sìos air a’ ghainmheach e, an coinneamh na mara. Bha an latha a-nise gu math teth, ged a bha e tràth. Dhùin i a sùilean ach bha i coimheadNigel, mar gum biodh e ’g ràdh rithe, ‘Carson a thàinig thu an seo ás m’ aonais-sa?’ Dh’fhosgail i a sùilean agus bha i coimhead an fhairge mhòr mu a coinneamh. Dhùin i a sùilean a-rithist ’s bha gathan na grèine a’ danns ’nam broinn. Bha solas dearg am broinn a sùilean. Dh’fhosgail i iad a-rithist. Bha na bàtaichean dathte, ach bha feadhainn dhiubh a’ coimhead aosd. Bha iad coltach ri feadhainn a chitheadh tu air cairt-posta. Mòran dhiubh gorm. Feadhainn dhearg, is bhuidhe, is uaine. Is ainmeannanPortugueseorra.
Bha i faireachdainn an-fhoiseil. Dh’fhàg i a seuthar agus thug i sùil eile air an treallaich, ach cha robh e coimhead càil na bu thaitniche. Na fàinnichean cho beag, cho saor, cho bochd. Uaireadairean saora gun fheum.
Bha a’ ghrian a’ fàs na bu teotha fad na tìde. Is boireannaich is daoine leth-rùisgte a’ laighe sìos air a’ ghainmhich, ’s i fhèin a’ faireachdainn mar gum b’eadh teas corpail a bha a’ cur dragh oirre. Balaich is clann-nighean le cuirp bhòidheach, agus boireannaich is fir le mionaichean reamhar. Agus a’ ghrian a’ danns air an t-sàl. Is i fhèin a’ faireachdainn fallasach. Agus an-fhoiseil.
Chaidh i steach do chafe, is ghabh i cofaidh, ’s i sealltainn ri na cuirp òga bòidheach ud. Clann-nighean a’ cluiche le cèise-ball mòr dearg. Is feadhainn eile ’nan laighe air a’ ghainmhich, neo ’nan
Agus guthNigelag ràdh rithe, ‘Dè tha thu dèanamh an seo nad aonar?’ Agus cuideachd, ‘Ciamar a cheannaich thu ticead gun mise ga do chuideachadh?’ Bha aodann dùinte, gruamach. Agus bha i fhèin a’ faireachdainn ciontach agus cha robh fhios aice dè chanadh i ris. Bha i ga choimhead ag èirigh ás an t-sàl le deise dhubh air isumbrella ’na làimh.
Dh’ èirich i gu grad agus thill i don taigh-òsda. Mun cuairt oirre bha i coimhead na cuirp rùisgte ud, na diathan òg ud, a bha beò air an teas. Nuair a chaidh i steach don taigh-òsda bha an lobaidh a’ faireachdainn fionnar, dorch. Bha dithis chlann-nighean Phortuguese aig an dasc ’s rinn iad gàire rithe. Fhuair i a h-iuchair, ’s dhìrich i an staidhre gu a rùm, a bha a-nise sgiobalt, glan. Chaidh i steach don rùm mar gum b’ann gu cala sàbhailte. Nigh i a h-aodann a-rithist.
Bha an rùm sàmhach, ciùin, agus bha an nighean air an leabaidh a sgioblachadh. Shuidh i anns an t-seuthar agus thòisich i leughadh leabhar a thug i ás a baga. ’S ann mu dheidhinn Phortugal a bha an leabhar agus leugh i beagan mu eachdraidh na rìoghachd, mar a bha i uair làidir is cumhachdach, le bàtaichean is soithichean mòra a bha a’ treabhadh a’ chuain, agus sgiobairean gaisgeil. Bha a sùilean a’ dùnadh an dràsda ’s a-rithist ’s i a’ fiachainn ri an cumail fosgailte, ’na suidhe anns an t-seuthar.
Cho làidir ’s cho pròiseil ’s a bhaPortugaluair ’s a-nise cho lag ’s cho bochd. Bha iad a’ togail thaighean-òsda gun sgur ach cha robh an rathad sìos chun an tràigh uabhasach math; ’s bha feadhainn de na bàtaichean a’ coimhead aosda. Ach bha uair ann a bhaPortugalsoirbheasach, misneachail, a bàtaichean ’s a soithichean a’ siubhal an t-saoghail, a’ fosgladh a-mach ceàrnaidhean ùra.
Thug i sùil air a h-uaireadair. Bha an ùine a’ dol seachad. An gabhadh i a diathad anns an taigh-òsda. Bhiodh e cho math dhi sin a dhèanamh, ged nach robh i faireachdainn acrach idir. Leis an fhìrinn innse ’s ann ainneamh a bha i faireachdainn acrach. Ach dh’fheumadh i bhith ’g ithe: thubhairt an dotair sin rithe. Ach ás aonaisNigelcha robh i airson a bhith ’g ithe.
Leum gath pèine ’na broilleach agus dh’fhàs an rùm dorch. Bha an solas dearg ud fhathast am broinn a sùilean nan dùineadh i iad. Cha robh i cadal uabhasach math bho chaochailNigel. Bhiodh i ’g èirigh troimh ’n oidhche ’s a’ dèanamh copan cofaidh anns an t-sàmhachd. ’S bhiodh i faireachdainn mar gum biodhNigelanns an taigh. Bha eagal oirre gun tigeadh e steach an doras. Agus bha i cumail na solais air, air feadh an taighe.
Chrom i an staidhre agus ghabh i beagan dìnneir. Spaghetti. Dè thug oirrespaghettiòrdachadh. Bha a làmhan air chrith ’s i a’ togail an stuth gu a beul. Cha robh mòran anns an rùm mòr, ’s i ’na suidhe leatha fhèin aig bòrd. Bha feadhainn ag òl fìon, ach cha do dh’òl ise fìon idir. Bha eagal oirre nan tòisicheadh i ag òl nach sguireadh i. Spaghettina mallachd! Bha e tuiteam bhon fhorc. Ach cha robh càil eile air a’ mhenu a tharraing i. An rùm ud cho mòr, ’s i fhèin coltach ri bàta beag air cuan mòr. ’Na h-aonar. Dh’fhiach i ri a biadh ithe ged nach robh i air a shon.
Nuair a bha i deiseil chaidh i suas gu a rùm a-rithist, ach an turas seo chaidh i mach ’s shuidh i air seuthar air a’ bhalconaidh. Dìreach fòidhpe bha an lòn-snàimh air dath sàpir, gorm, gorm, uabhasach gorm. Bha feadhainn a’ snàmh ann, boireannaich is fir. Shaoil i gur e Gearmailtich a bh’ annta oir bha am falt cho bàn ris a’ choirc. Agus fear àrd, meadhonach aosd, le fionnadh liath air a’ bhroilleach. Agus feadhainn eile ’nan suidhe air seuthraichean ri taobh an lòn-snàimh agus iad ag òl sùgh oraindseir neocokeneolemonade. ’S am fear meadhonach aosd ’na sheasamh anns an lòn-snàimh agus boinneagan a’ sruthadh sìos a bhroilleach.
An toiseach cha do dh’aithnich i an nighean a bhiodh a’ sgioblachadh a rùm fhèin. Bha i ’na suidhe faisg air a’ bhàr bheag is balach ri taobh is an làmhan snìomhte, ’s iad a’ pògadh a chèile an-dràsda ’s a-rithist. Bha am balach cho maiseach, ’s i fhèin cho bòidheach, agus falt an dithis cho dubh. Bha iad a’ sealltainn gu domhainn ann an sùilean a chèile. Bha e soilleir gu robh obair na h-ighne deiseil airson an latha. Bha i gàireachdainn, bha i fhèin ’s am balach ann an gaol.
Sheall i riutha airson ùine mhòr, ’s iad cho òg ’s cho toilichte. Ach an-dràsda ’s a-rithist bha i coimhead gathan dearga mu choinneamh a sùilean. Shaoil i gur ann a bha i coltach ri iolaire a sealltainn sìos air dà eun bheag a bha a’ spòrs ann an solas na grèine.
Agus shìos fòidhpe bha an lòn-snàimh cho gorm, coltach ri leug.
Madainn làrna-mhàireach nuair a bha i air a bracaist a ghabhail ghabh i bath. Thug i an t-uaireadair bho chaol a dùirn, ’s chuir i e ’na màileid a bh’ anns awardrobe.
Fhads a bha i dèanamh seo, bha i faireachdainn an aon ghamhlas is bhith an aghaidh an t-saoghail, gu h-àraid seach gur e latha brèagha a bh’ ann agus solas na grèine a’ lìonadh an rùm.
Bha rudeigin ag èalaidh ’na corp, mar gum biodh i dùsgadh à smuain.
An dèidh dhi a h-aodach a chur oirre a-rithist an dèidh a bath, choisich i sìos don lobaidh, a’ tachairt air an t-slighe ris an
Tha i a cheart cho dona ris a’ chòrr, ars ise rithe fhèin. Tha i nas miosa seach gu bheil i cho bòidheach.
Dh’fhàg i an taigh-òsda ’s shuidh i sìos ris a’ chuan ’s an-dràsda ’s a-rithist bheireadh i sùil air an làrach gheal a dh’fhàg an t-uaireadair air cùl a dùirn. Cha robh fhios aice a-nis dè ’n uair a bha e, bha i ann an saoghal gun tìm; gun dòigh aice air tìm a thomhas. Ach shocraich i i fhèin agus sheall i mach ris a’ chuan.
BhiodhNigelan còmhnaidh a’ sealltainn ri uaireadair, oir bha e an còmhnaidh trang. Agus thàinig an smuain thuice, ’s mathaid gu robh amharas aige nach biodh a shaoghal ach goirid. Ciamar nach do smaoinich i air a sin roimhe?
Agus chunnaic i e a-rithist ’na laighe air an làr. Cha robh fhios aice dè a thachair. Cha robh fhios aice dè dhèanadh i. Thàinig a’ bhuille oirre às an adhar. Bha i ruith a-null ’s a-nall gus an do chuimhnich i air a fòn.
Bha a’ ghrian a’ lasadh air na bàtaichean iasgaich ’s iad a’ coimhead cho glan, feadhainn dhiubh air an ùr-pheantadh. Ach air feadhainn eile chitheadh tu a’ mheirg. Bha na faileasan aca coimhlionta anns an uisge. O cho coimhlionta ’s a bha iad! ’S a’ mhadainn cho bòidheach ’s cho neochiontach.
’S a’ bhith a bh’ aice don nighean ud, an tè a bha a’ glanadh a rùm. Ach dh’fheumadh i tìde a thoirt dhi a dhol a-steach ann. Bha i ann an gaol cho trom, i fhèin ’s am balach ud leis an fhalt dubh, ’s an dithis aca cho maiseach, cho òg. Dè seòrsa Dia a bh’anns na nèamhan. Cha robh Dia idir ann. ’S cinnteach nach robh.
Bhiodh i fhèin isNigela’ dol don eaglais – dh’fheumadhNigelsin a dhèanamh co-dhiù, bha dùil ris bhuaithe. Agus anns na làithean sin bha i creidsinn ann an Dia. Bha i creidsinn gu sealladh E ás dèidh an dithis aca, nam pàigheadh iad an tuarasdal gach latha Sàbaid.
Ach thàinig a’ bhuille ás an adhar. Thug i leum grad aisde ach ’s e a bh’ann fuaim á carbaidPortuguese. Bha na carbaidean aca cho aosd, cha mhòr a’ tuiteam ás a chèile. Carbaidean bochda, truagh.
Chaidh i steach don chafe, ’s ghabh i cofaidh. Cha robh an rud a bha i dol a dhèanamh a’ cur dragh oirre. Dh’fheumadh i fhèin eucoir an t-saoghail a cheartachadh, nach fheumadh. Bha na solais dhearg ud a’ danns mu choinneamh a sùilean.
Ann an ceann ùine thill i gu a rùm. Fhuair i a h-iuchair aig an dasc agus rinn i gàire ris an nighean a bha ’na suidhe aigword - processor. Bha an taigh-òsda fionnar is dorch, is choisich i gu socair suas na staidhrichean.
Dh’fhosgail i doras an rùm, ’s chaidh i steach. Bha an leabaidh
Thubhairt i ris an nighean aig an dasc gu robh i air a h-uaireadair a chall, gun do dh’fhàg i air mhearachd e anns an rùm-ionnlaid nuair a ghabh i bath. Gu robh an dealbh sin air beulaibh a h-inntinn, a h-uaireadair air an sgeilp. Gur ann nuair a thàinig i air ais an dràsda fhèin gu a rùm a chuimhnich i. Gur e uaireadair prìseil a bh’ann a fhuair i bho a fear a bha nise marbh, le daoimean ’na mheadhon.
Cha robh mòran Beurla aig an nighean ach mu dheireadh thall rinn i mach dè thachair agus thubhairt i gun cuireadh i am manaidsear suas.
Bha i feitheamh ùine mhòr mus tàinig am manaidsear, fear beag tana le stais. Bha a Bheurla-sa beagan na b’fheàrr ged nach robh e uabhasach fileanta anns a’ chànan.
Dh’innis i dha dè a thachair. Sheall i an rùm-ionnlaid dha agus an sgeilp air an do dh’fhàg i an t-uaireadair. Thug e sùil air an sgeilp airson ùine mhòr mar gum biodh dùil aige gu leumadh an t-uaireadair mu choinneamh: an dèidh sin, thòisich e sporghail air an làr. Bha e fàs na b’fhallasaiche fad na tìde ach cha robh sgeul air an uaireadair.
Fad na tìde, bha diabhal beag a’ gàireachdainn ’na com.
Cha robh càil a dh’fhios aige dè dhèanadh e, bha sin soilleir.
Mu dheireadh thubhairt i gu sàmhach,
“Dè mu dheidhinn an nighean a bhios a’ glanadh an rùm? ’S maithead gun do thog i e le mearachd.”
Thàinig solas ’na shùilean ’s chaidh e chun a fòn, agus bhruidhinn e ann amPortuguesegu cabhagach. Fhads a bha e dèanamh seo bha a gàireachdainn a’ fàs na bu làidire. ’S ann a bha e coltach ri rabaid. Sheall i dha an làrach geal a bh’ air cùl a dùirn.
Ann an ceann ùine thàinig gnog chun an dorais ’s dh’fhosgaill i e. B’e seo an nighean a bhiodh a’ glanadh a rùm, ’suniformgorm oirre. Sheas i air beulaibh a’ mhanaidseir agus thòisich iad a’ bruidhinn ann amPortugeuse. Bha i ag ràdh nach fhac i an t-uaireadair le a corp, le a ceann, le a gàirdeanan. Dh’fhosgail i mach a pòcaidean, cha robh an t-uaireadair ann. Dh’fhàs i feargach dh’fhàs am manaidsear feargach. Bha na facail a’ dòrtadh aisde mar pheilearan.
Cha robh an nighean a’ sealltainn rithe fhèin idir, ach aon turas le fuath. Bha fhios aice fhèin nach robh e furasd obair fhaighinn anns an rìoghachd bhochd seo, agus nach robh am pàigheadh uabhasach math.
Agus fad a tìde bha an diabhal beag dearg a’ gàireachdainn ’s i a’ coimhead a’ mhanaidseir.
Bha an nighean a-nis a’ gal: agus bha am manaidsear a’ sealltainn bhon nighean righe fhèin.
Bha am manaidsear ag ràdh, Pàighidh sinn airson d’uaireadair. Chan eil sinn ag iarraidh sgannal sam bith. Am biodh sin ceart gu leòr?
Bhiodh, ars ise, bhiodh sin ceart gu leòr. Ach ’s e uaireadair prìseil a bh’ann, le daoimean beag ’na mheadhon, bha e iongantach gum biodh uaireadair coltach ris ann amPortugal. Chosg e dà cheud nota nuair a cheannaich a fear e, agus bha esan a-nis marbh.
Nuair a chuala am manaidsear prìs an uaireadair, thòisich e bruidhinn gu luath ris an nighean a-rithist, ’s an dèidh a bhith gal thòisich an nighean a’ fàs feargach. ’Na fearg, bha i coimhead na bu bhòidhche buileach. Mu dheireadh thug i dhith a dreasa gorm ’s shad i air an làr e. Chaidh i mach ás an rùm ’s shlaod i an doras ás a dèidh le brag.
Thubhairt am manaidsear a-rithist gum pàigheadh an taigh-òsda airson an uaireadair. Cha robh e airson sgannal sam bith neo am polas a thoirt don taigh-òsda. An robh sin ceart gu leòr. Cha mhòr nach robh e ’g ùrnaigh rithe. Thubhairt i gum biodh sin ceart gu leòr. Dh’fhàg e an rùm mu dheireadh, a’ dèanamh beic beag an-dràsda ’s a-rithist.
Nuair a dh’fhàg e shuidh i anns an t-seuthar, ’s an diabhal beag dearg a’ gàireachdainn mu coinneamh.
Am feasgar sin fhèin ghabh i cuairt. Dh’fhàg i a h-iuchair aig an dasc, ach thionndaidh an dithis nighean aig an dasc air falbh bhuaipe nuair a rinn i gàire riutha.
Dìreach nuair a bha i fàgail an taigh-òsda chunnaic i an nighean a bhiodh a’ glanadh a rùm, ’s a leannan. Bha iad ’nan suidhe air being, ’s ise a’ bruidhuinn gun sgur, ag innse dha, bha i cinnteach, dè a thachair. Chuir e a ghàirdean mun cuairt oirre ’s thug e pòg dhi, ’s chaidh am pòg troimhpe mar sgian.
Feumaidh mi uaireadair eile a cheannachd, ars ise rithe fhèin, oir tha mi ann an saoghal gun tìm. Cheannaich i uaireadair suarach saor, agus chuir i air cùl a dùirn e.
Seach nach eil ceartas anns an t-saoghal, ars ise rithe fhèin, feumaidh mi fhìn a chur ann.
Thug i sùil a-mach ris a’ chuan, a bha falamh is lainnireach. An dèidh sin laigh a sùil air being, is duine ’na shuidhe air. Shaoil i gur eNigela bh’ann, ach cha b’e.
Agus thachair nì àraid ’na h-inntinn. Bha i smaoineachadh ceart
Agus bha i coimhead gur ann mar sin a bha iad, coirbte ann an saoghal coirbte. Cha robh gnothach aice a bhith air an rìoghachd seo a thadhal ás aonaisNigel. Ghoid iad an t-uaireadair a cheannaich e dhi.
Coltach ri bànrigh a bha air a rìoghachd a chall, ’s a tha a-nis aonaranach is briste – coltach riPortugalfhèin – thog i a h-iuchair aig an dasc, far nach robh a’ chlann-nighean a’ dèanamh gàire rithe no a’ bruidhinn rithe. Dhìrich i gu socair gu a rùm.
Le gamhlas ’s le bith – nach robh e coltach ri naPortugueusea bhith cho fad ás nuair a chaill coigreach uaireadair – sheall i sìos ris an lòn-snàimh far an robh an duin’ ud le fionnadh glas air a bhroilleach ag èirigh ás a’ bhùrn.
Cha robh sgeul air an nighean neo air a leannan. Seo dhut, ars ise ri Dia, an lòn-snàimh ud, an t-adhar gorm eucorach ud.
| title | An t-Uaireadair |
| writers | Ian Crichton Smith |
| internal date | 1994.0 |
| display date | 1994 |
| publication date | 1994 |
| level | |
| reference template | Iain Mac a’ Ghobhainn in Gairm 166 %p |
| parent text | Gairm 166 |