DO GHILLEASBUIG EACHAINN

Guma slan am maraiche, mo charaide le cìnnt,
Fear a’ chridhe charthannaich tha ceanalt’ agus grinn,
A thàinig mar a chunna sibh nall thugam-sa le pìob,
Gilleasbuig, ’s e mac Eachainn e, ’s a dhachaidh an Cnoc Cuinn.

Is fhad on chuir mis’ eòlas air, ’nar òigearan le chéil’,
Bu toigh leam a bhith còmhla ris, ag còmhradh treis leinn fhéin;
Dh’éisdinn ri chuid stòireannan—dh’an t-seòladh thug e spéis—
Ag innseadh mar a shàbhail iad ’s an nàmhaid as an déidh.

Is lìonmhor oidhche ghaillionnach le cathadh is le fuachd,
Eadar seo is Canada, a thachair ris aig cuan,
Agus maduinn chabhagach ’na chaithris bha e suas,
Is ise cur nam marannan, ’gan sradadh far a gruaidh.

Gu bheil a dhealbh air bòrd agam, ’s an còmhlan air mun cuairt;
Gun toir mi sùil an còmhnuidh air, ’n àm seòlaidh dhaibh a Cluaidh:
Ise ’s cop mu’n t-sròin aice, bu bhòidheach i ’s an uair,
Is marannan mu’n t-sàil aice, is spàirn oirre le gual.

Ach a nis tha ’n aois oirnn, tha ’n caochladh ud cho mór,
’S chan fhaod sinn anns an t-saoghal seo le saoirsne fuireach beò;
Ach beannachd leis na bliadhnaichean a thriall bhuainn ann an ceó,
Ged bha cuid dhiubh riaslach dhuinn le cianalas is bròn.