XVI GIOMADAIREAN ÀIRD-MHAOILE

’S toigh leam a bhith bruidhinn
Air na fir a tha ’n Àird-mhaoile,
Gur sgiobalt’ air an casan ’ad
Gu canabhas a sgaoileadh.
Thogadh ’ad o’n chladach 1485
Ri gaillionn agus gaoithe,
A’ cothachadh ’na h-aodann
Le saothair nan ràmh.

Ged tha mi treis air m’aineol
Anns a’ bhaile so an còmhnuidh 1490
’S mi leigeadh seachad fasain
Agus chleachdannan na h-òige,
Nan toirinn fhathast earraig air
Gun deanainn ceathramh òrain
O bha mi roimhid eòlach 1495
Air còmhradh nam bàrd.

Gur eòlach air na faicheanan
Mu chladach an taobh siar ’ad,
’S chan eil latha freagarrach
Nach téid ’ad chun nan cliabh ann. 1500
Ged a ghabh iad eagal
Nuair theabadh an cur sìos ann,
An sgoth aca ’ga lìonadh
’S nach dianadh i stràc.

B’e sud an latha cunnartach 1505
A chuir ’ad ann ’s an éiginn,
Nuair thàinig i ’na gaillionn orr’
O’n earra-dheas a’ séideadh.
A-mach am beul a’ Chorrain

Gum bu chorrach muir ag éirigh, 1510
’S bha coltas air na speuran
Nach téid i nas fheàrr.

’S ann a labhair Ailean—
“Cha dean math a cur fo aodach,
Chan fhuiling i ri canabhas, 1515
Tha ’m balaiste cho aotrom
’S ma gheibh i dad a dhamaiste
’S a’ chrannalach cho aodain,
Mu’n ruig i Rudh’ -Àird-mhaoile
Bidh taosg innte shàil’ .” 1520

Nuair shuidh ’ad aig an iomaradh
Bha slinneinean ’ga lùbadh,
’S a dh’aindeòin mar a dhraghadh ’ad
’S a stadhadh iad an glùinean,
Cha rachadh i air ’n adhart, 1525
Ach a’ cladhanaich ’s a’ tionndadh,
’S bha fallus air an gnùisean
Air chùlaibh nan ràmh.

Gun d’thuirt Dòmhnall Stìleach—
“Ged bhiodh giorag ann am inntinn 1530
Nam biodh i air a baganachadh
Agus ’s an riof-fhìorain,
Gu feuchainn-sa ri rudeigin
A chuireadh dhuinn gu tìr i
Mu’m bi sinn uile millte 1535
Nach till i gu tràigh.”

Nuair fhuair ’ad i fo uidheam,
’S ann a ruitheadh i gu h-ainmeil,
Ge b’ìosal air a deireadh i,
Nam beireadh orra balgam, 1540
Bha h-uile fear a’ guidhe
Feuch a ruigeadh ’ad a’ ghainmheach
Mu’n tigeadh i cho cearbach
Nach fuiricheadh i’m bàrr.

Nuair ràinig ’ad an cladach 1545
Bha e clapail leis na sùghaidh,
Clachan agus molagan
A’ roladh feadh an t-srùlaidh,
Gun duine bhith ’ga feitheamh ann
A bheireadh air an iùbhraich 1550
Na chuidicheadh an triùir
Gus a giùlan gu h-àrd.

Am fear a bha ’na deireadh,
’S e ’na sheasamh nuair a bhuail i,
Ghabh e bara-thairis dheth 1555
A-mach air feadh nan stuadhan;
Nuair thog ’ad as a’ mhuir e
Theab nach sguireadh ’ad ’ga shuathadh
Mu’m faiceadh Màiri Ruadh e
Air thuar a bhith bàit’. 1560

Bhuannaich ’ad an cladach
Agus ghabh ’ad air an glùinean
Is chluinneadh tu aig Barraidh ’ad
Ag achanaigh ’s ag ùrnuigh:
Mhionnaich ’ad o thachair dhaibh 1565
Tighinn dhachaigh thun an ùrlair
Nach beireadh fear dhe’n triùir ac’
Air stiùir ann am bàt’!