16. Sgeul a dh’innseadh

Chaith sinn ar bliadhnachan mar sgeul a dh’innseadh. - Salm 90:9.

Tha na facail a leughas sinn am bitheantas fada air falbh bhuainn fèin — tha iad mar gum biodh dùthaich fad às — no mar dhaoine nach fhaca sinn riamh ach air an cuala sinn iomradh. Ach tha na facail a leughas sinn a’ tighinn nas dlùithe dhuinn fhèin an uair a tha iad a’ toirt iomraidh air nì-eigin air a bheil sinn fhèin eòlach — nì-eigin a tha tachairt ’nar beatha fhèin agus am beatha ar cuid choimhearsnach. ’S tha seo anabarrach fìor a thaobh facail ar cinn-teagaisg an diugh. Is tric a their sibh, “Tha ar bliadhnachan a’ dol seachad mar sgeul a dh’innseadh”, dìreach mar a dh’fhaodamaid a ràdh, “Tha e fuar an diugh” — ’s chan eil an còrr ma dheighinn. Ach nuair a chuireas sinn na facail ruinn fhèin, agus a chuimhnicheas sinn air na nithean a thachair nar latha, an dà chuid nar beatha fhèin agus am beatha nan daoine a’ b’aithne dhuinn, tha na facail a’ tighinn dlùth

dhuinn fhèin an uair sin, ’s tha sinn a’ mothachadh air ar son fhèin gu bheil iad fìor.

Tha cuimhne aig cuid anns an eilean air seann Mhgr. Curdie. Tha ciad agus deich bliadhna ann on thàinig e dhan eilean; tha trì fichead bliadhna ann on shiubhail e. Nach iomadh Comanachadh a bh’ann on thàinig e dhan eilean. Seo an t-ochdamh Comanachadh fichead anns an Eaglais ùr seo. No smaointicheadh iadsan a tha seachad air meadhan-aois air an taigh anns an d’rugadh iad, agus na taighean far an do chuir iad seachad treis den ùine, agus far a bheil iad an diugh. Is iomadh nì a thachair anns an ùine sin, agus is iomadh seòrsa oibre a chaidh a dheanamh, agus is iomadh facal a chaidh a ràdh, agus is iomadh coimhearsnach air a bheil cuimhne aca. Ach dh’fhalbh gach nì mar sgeul a dh’innseadh, ’s chan eil ann ach seann naidheachd a-nis. Mar tha an seanfhacal ag ràdh, “Sin sgeul a bha ùr an uraidh; tha e sean am bliadhna.” ’S mar tha seanfhacal eile ag ràdh, “Cha bhi cuimhne air an Nollaig aig a’ Chàisg.” Gu cinnteach, tha sinn a’ caitheamh ar bliadhnachan mar sgeul a dh’innseadh. Tha an sgeul ga innse, ’s tha e seachad an sin, ’s ged a dh’fhaodas seòrsa de chuimhne bhith againn air, tha e daonnan dol nas fhaide bhuainn; dìreach mar gum biodh fear a thachradh ruinn air an rathad mhòr; beiridh sinn air làimh air ’s their sinn facal no dhà ris, ’s tha sinn a’ dealachadh an uair sin, ’s tha h-uile ceum gar toirt nas fhaide o chèile.

Ach chan eil an sin ach aon taobh. Faodaidh beatha an duine a bhith mar sgeul a dh’innseadh, ach tha an sgeul sin ag atharrachadh beatha an duine. Faodaidh sinn tarrang a chur ann am fiodh ’s a thoirt às gun dàil, ach tha e fàgail làraich às a dhèidh. ’S chan eil nì a’ tachairt ann am beatha an duine nach eil a’ fàgail làraich air chor-eigin às a dhèidh. Faodaidh e bhith nach eil sinne ga fhaicinn no ga mhothachadh, ach tha e ann an sin. Tha an sgeul, ma tà, ag atharrachadh ar dòighean ’s ar beachdan ’s eadhon ar nàduir, gun fhios duinn fhèin. Mar dhearbhadh air seo, chan eil agaibh ach an aois agus an òige a chur taobh ri taobh, gun ghuth idir air an eadar-dhealachadh ann an coslas agus ann an comas, chan ionann dòigheannan no beachdan no faireachdainnean. ’S e sgeul nam bliadhnachan a tha deanamh an eadar-dhealachaidh. Ach tha a’ chuibheall a’ dol mun cuairt gun fhois, gun stad. Aois an là an diugh, b’i sin

òige an là an dè, agus òige an là an diugh, sin aois an làrna-mhàireach. Tha an aon sgeul, ma tà, ga innse anns gach linn, le atharrachadh beag an siud is an seo anns an sgeul.

Ach is maith dhuinn gu bheil tuilleadh agus sin ri ràdh. Tha am Bìoball ag ràdh, “Maille ri Dia chan eil atharrachadh”, agus cuideachd, “Iosa Crìosd, an dè, agus an diugh, agus gu sìorruidh an tì ceudna”. Agus chaidh an duine a chruthachadh ann an ìomhaigh Dhè - a’ bheatha sin a th’anns an duine, ’s ann o Dhia a thàinig i an toiseach. Falbhaidh an fheòil, ma tà, ach mairidh an Spiorad. Faodaidh bliadhnachan an duine a bhith mar sgeul a dh’innseadh, ach tha sgeul eile ri innse an uair nach bi bliadhnachan ann.

Is ann air sin a bhios sinn a’ smaointinn aig àm Comanachaidh. Tha suas ri dà mhìle bliadhna on bha a’ chiad Chomanachadh ann, ’s cha ghabh iad cunntas na shuidh aig a’ Bhòrd anns an ùine sin, an dà chuid sean agus òg. Chan urrainn domh chreidsinn ’s chan urrainn duibhse chreidsinn gu robh na daoine sin uile air am mealladh anns an dòchas a bh’aca. Bha cuid dhiubh cho ainmeil airson na h-oibre a rinn iad ’s gu bheil iad thun an là an diugh a’ deàrrsadh mar gum biodh na reultan ann. Agus is e an dòchas a bh’aca, an uair a bhiodh am bliadhnachan seachad ’s a thigeadh oidhche am beatha, nach biodh anns an oidhche sin ach doras, mar gum b’eadh, thun an sgeul agus an latha air nach tigeadh crìoch. ’S ann a chionn gu bheil sinn a’ creidsinn sin a tha sinn a’ tighinn thun a Bhòrd-san mum bheil e air a ràdh, “Esan a bha beò agus a bha marbh agus a tha beò a rithist”, agus a thuirt ra dheisciobail, “Tha mi dol a dh’ullachadh àite dhuibh, chum far a bheil mise, gum bi sibhse mar an ceudna.”