4

Làrna-mhàireach chaidh e air tòir bean Bhanga airson a toirt dhachaigh gu a cèile. Bha bothan Thobbuta domhainn anns a’ choille, a bha dorch uaine mun cuairt air, ach an-dràsta ’s a-rithist gum faiceadh e lainnir na grèine a’ sàthadh eadar na craobhan. Lean e am frith-rathad a bha iomadh cas air a dhèanamh air làr na coille, a’ cluinntinn aig amannan feadalaich nan eun. O a shaoghail a chruthaich thu, a Dhè, cho bòidheach ’s a tha e, cho beairteach le beannachdan. Ann an ceann ùine chunnaic e dhà no trì bhothanan air a bheulaibh agus dh’fhaighnich e de bhalach beag rùisgte càit an robh taigh Thobbuta. Sheall am balach an taigh dha, agus choisich e thuige agus fhios aige fad na tìde gu robh daoine a’ farchluais air. Bha aodach dubh am measg an uaine ’s an òir.

Bha Tobbuta fhèin na shuidhe aig beulaibh an taighe a’ geurachadh pìos fiodha.
“Thàinig mi air tòir bean Bhanga,” arsa Dòmhnall ris.

Thog Tobbuta a shùilean is sheall e ris. Gun smid a ràdh, sheall e broinn a’ bhothain dha, is chaidh am miseanaraidh a-steach. Bha boireannach na suidhe air an làr is dithis nighean beaga ri taobh.
“Feumaidh tu dhol air ais gu do dhuine,” thuirt e rithe. “Tha òrdugh agam bhon cheannard.”

Leig i sgreuch aiste mar gum biodh e air sgian a chur troimhpe, mar gum b’ e ainmhidh a bh’ innte a’ bàsachadh anns a’ choille.

Rinn an dithis nighean grèim bàis oirre, a’ sealltainn ris le iongnadh nan sùilean mar gum b’ e nàmhaid a bh’ ann.
“Thugainn,” ars esan, “tha do chèile a’ feitheamh riut.”

Choisich i mach gu mall is chual’ e i a’ bruidhinn ri Tobbuta ann an guth marbh ìosal. Bha Tobbuta a’ geurachadh a’ phìos maide ’s am boireannach na seasamh ri thaobh, umhail is sàmhach, mar bhò a tha a’ feitheamh ris an òrd. Thàinig an dithis chloinne a-mach às a’ bhothan ’s sheas iad ri a taobh.

Shaoil am miseanaraidh gu robh an nì a bha tachairt air a bhith tachairt airson bliadhnachan mòra, gu robh e ann am meadhan sìorraidheachd ’s gu robh tìm fhèin air stad. Smaoinich e gu robh e air a bhith an siud roimhe ’s gum fac’ e Tobbuta a’ geurachadh a’ phìos maide roimhe agus gu robh ciall àraid aig gach nì a bha a’ tachairt.

Nuair a dh’fhalbh e, lean am boireannach e le a dithis chloinne. Thog Tobbuta a cheann agus sheall e ris airson mionaid, an sgian na làimh. Cha tug am boireannach leatha goireas-turais no trealaich sam bith. Anns an aon shàmhachd choisich iad tron choille, ise air thoiseach air a-nis, còmhla ri a cloinn, is esan air dheireadh. Bha e dìreach mar gum biodh e a’ toirt ainmhidh dhachaigh an dèidh sealgaireachd.

Chunnaic e a casan dubha, a sliasaidean dubha, air thoiseach air, agus smaoinich e, Chan eil fhios a’m air càil mu deidhinn – tha i dorch, neo-ainmichte. Tha am Bìoball a’ cumail taic rium, tha a dhuilleagan geal anns a’ choille. Bha a corp stàtail, uallach. An e gaol a tha mi milleadh, dh’fhaighnich e dheth fhèin, ach cha robh guth ga fhreagairt. ’S fad na tìde bha a’ chlann a’ toirt sùil air le eagal. Ann am meadhan na coille stad iad uile agus chuir e ùrnaigh suas, oir bha e a’ faireachdainn cudrom air a spiorad mar gum biodh nì oillteil ga dheasachadh fhèin anns a’ choille.

Fhad ’s a bha e a’ cur suas na h-ùrnaigh bha e air a ghlùinean air freumhaichean tioram briste agus a’ coimhead sheangan a’ gabhail seachad gu slaodach nan rìoghachd fhèin. An dèidh dhaibh èirigh thairg e deoch bhùirn dhi, ach cha ghabhadh i i. Dhiùlt i an t-uisge le fiamh coma. Thàinig e steach air gur e seòrsa de dh’eaglais a bh’ anns a’ choille, le a colbhan àrd làidir a’ dìreadh chun an adhair. Bha sùilean a’ bhoireannaich cho ciùin is cho coma, gun sholas sam bith annta, mar gum biodh i coiseachd ann am bruadar. Dh’fheuch e ri còmhradh rithe mar gum biodh cionta air. “Tha mi duilich,” ars esan, “ach rinn thu ceàrr. Agus chunnaic Dia do pheacadh agus chuir e mise thugad air theachdaireachd.” Ach cha robh i ag ràdh smid ach a’ sealltainn ris le iongnadh, mar nach robh i a’ tuigsinn cò às a thàinig e. Mhothaich e gu robh stiallan air a druim mar gum biodh cuideigin air sràicean a thoirt dhi. Chan e ’n gaol a bh’ ann a-rèist, ars esan ris fhèin, agus dh’fhairich e a’ chuip na làimh. Tha an dithis againn a’ sealltainn ri chèile ann am meadhan na coille, ars esan ris fhèin, ’s chan eil sinn a’ tuigsinn a chèile.

A Dhè, cuidich mi, ach cha robh mun cuairt air ach gormachd nan craobh ’s os a chionn gormachd an adhair.

Fad na tìde bha eagal air gu robh rudeigin a’ dol a thachairt,

Mu dheireadh ràinig iad am bothan far an robh Banga a’ fuireachd. Tha mi air m’ obair a dhèanamh, ars esan ris fhèin. Dh’fhàg e am boireannach, a ceann crom, còmhla ri Banga, is dh’fhalbh e. Aon thuras thug e sùil air ais, is shaoil e gu robh iad uile mar ìomhaighean dubha, daingeann ann an tìm, ’s gu robh e fhèin mar thaibhse a’ falbh air feadh an t-saoghail. Nuair a ràinig e an eaglais, chuir e suas ùrnaigh eile. A Dhè, chan eil mi faireachdainn socair anns an àite sa idir. Chan eil mi tuigsinn dè tha tachairt. Tha sannt na feòla orm. Dìreach nuair a bha mi tighinn dhachaigh tro Do choille, dh’fhairich mi e. Feumaidh Tu mo chuideachadh anns an àite iongantach dhìomhair seo, anns an dorchadas a tha gam chuartachadh.

An dèidh an ùrnaigh a chrìochnachadh thoisich e a’ nighe a làmhan gun sgur, ’s a-rithist aodann. Thug e dheth a choilear is nigh e amhaich. Nuair a sheall e anns an sgàthan, chunnaic e an làrach a dh’fhàg an coilear geur air amhaich agus thug e steach air na stiallan a bh’ air druim a’ bhoireannaich. An gaol, an gaol, ars esan ris fhèin. Smaoinich e air Tobbuta a’ geurachadh a’ phìos maide. Cha do dh’fheuch e ri cumail, ’s cha b’ e a-rèist an gaol a bh’ ann. Chuir òrdugh a’ cheannaird eagal air Tobbuta – sin bu choireach gun do ghèill e.

Thòisich e a’ leughadh a’ Bhìobaill, ’s bha e domhainn na dhuilleagan geala airson uairean a thìde gus an do thuit an dorchadas, faramach le gleadhraich nan ainmhidh.