SGRIOB BHO’N TIGH—I.

A CHARAID CHAOIMH,

Bha duil agam gu’m bithinn comasach air sgriobag ghoirid a chur thugaibh air an t-seachduin so chaidh, ach mar a tha mi direach a’ dol a dh’ innse dhuibh, bha mi air falbh bho’n tigh—rud nach’eil tric a’ tachairt a nise bho’n sguir mi dhol a dh’ ionnsuidh an iasgaich. Thuirt Calum Ruadh rium gu robh turus aige do dh’

Ma tha, ghabh mi-fhein agus Calum Ruadh an t-aiseag gu Breascleit ann an eithear Chaluim Sheorais. Bha mo charaid caomh, Tomas nan Ioc-shlaintean, ’s an sgioba—bha e dol sios cuairt an Taobh-siar, agus b’ fheairrde sinn a chuideachd. Cha bhi aite ’s am bi esan gun ghaire cridheil. Bha Bill a’ dol a cheannach siol-cura do na Buailtean, agus bha esan air bord cuideachd, agus mar sin tuigidh sibh gur h-e seana mharaichean calma a dh’ fhàg an Tom Raineach an latha ud. Bha Mairi Mhurchaidh agus bantrach Knocs ’g ar faicinn gu sabhailt ’s an eithear, agus cha b’ urrainn mi gun a bhi ’g ar samhlachadh ris a’ chomhlan do ’n d’ rinn Mac Rath Beag Nis an t-oran.

“Chaidh sinne gu traigh,
A choimhideachd chàich.”

Bha ghaoth fabharach agus cha b’ fhada gus an d’ rainig sinn Breascleit, agus dh’ fhag sinn an t-eithear air dheagh acaire ann an Tob na Muille. Chaidh Calum do’n Tigh Mhor, dh’ fhalbh Tomas coir air a shlighe deanamh gairdeachais, chaidh Bill do na Buailtean agus sheas mi-fhein agus Calum Ruadh an sin gus an d’ thainig carbad-eich a’ mhuilleir airson ar giulan do Steornabhagh.

Cha b’ fhada gu dearbh fheine gus an robh sinn air an t-slighe mach an rathad ùr, ’s cha b’ urrainn sinn gun a bhi smaoineachadh air na goireasan mora tha againn an diugh cadhon ann an Leodhas, seach mar a bha cuisean an uair a bhithinn-sa dol a dh’ ionnsuidh an iasgaich an toiseach, an uair nach robh doigh air faighinn gu ceanna-bhaile an eilein ach coiseachd, agus sin le do phoca ruadh air do ghuallainn, agus do leine phlangaid a’ leantuinn le fallus ri do dhruim bruite. Cha deanadh sliochd an latha ’n diugh sin—cha fhreagair an cota glas cho math do na h-uile fear, agus nach docha gu bheil sin cho math. Chan’eil moran ri fhaicinn ann an cursa ’n rathaid uir gun teagamh. Romhad faraon ’s ad dheidh chan’eil ni ach aonaichean anns a bheil fraoch, muran agus luachair, agus an drasda ’s a ris, chi thu uisge frith-sholusach loch uaigneach, ach mar a thuirt Calum, ged nach robh maise Bhostaidh ri fhaicinn annta, tha ailleachd anns gach ni a chruthaich Dia, agus tha iad uile cur an ceill, a shamhradh agus a gheamhradh, morachd an Ti a thug dhoibh am bith. Nach ’eil am facal “aonach” fhein samhlachail—aite anns am b’ fheairrde sinn air uairibh a bhi ’n ar n-aonar, gu bhi meorachadh air morachd an Ti a chruthaich sinn fhein agus na saoghail uile.

Cha d’ fhairich sinn an uine dol seachad an uair a bha sinn a’ conaltradh mar so, agus ’s gann a bha duil agam fhein gu robh sinn leitheach slighe

Innsidh mi’n corr dhuibh air an ath sheachduin.

Mise, le meas mor,

ALASDAIR MOR.