---

[82]

SINE.

A CHARAID, MO RUN,

Tha mise so a rìs ma tha ’n a mo shuidhe gu seasgair ri taobh an teallaich an deidh a bhi buain a’ choirce fad an latha. Chan’eil mi faighinn mo mheoirean ro shubailte airson a’ phinn an deidh na buana, ach ’s mor am faoth-

---

[83] achadh a bheir an t-uisge teith an comhnuidh do lamhan a’ bhuanaiche, mar a thuirt an sean-fhacal, “Uisge teith bho ’n bhuain, ’s uisge fuar bho ’n chrann.” Tha a’ chailleach agus smuid aice air rusgadh a’ bhuntata agus duil aice ri buntata-pronn a dheanamh. Chan’eil suipear is fhearr leam fhein na buntata-pronn is bainne aig an am so de’n bhliadhna, agus is iomadh uair a bhios mi ’g orduchadh gu’m biodh na balaich bhochda tha ’n claisean-cogaidh na Frainge ann an comaidh ruinn— ’s e chordadh riutha, agus bheireadh e ’n an cuimhne iomadh ni a bha. Tha ’m buntata anabarrach math ann am Bearnaraidh am bliadhna, agus nach math ged a dh’ fhaodadh cuisean eile bhi glaiste gu leor oirnn, nach bi airc air duine sam bith fhad ’s a bhitheas a’ chuil bhuntata lan. Tha e air aithris gu robh Mgr. Cook urramach a bha ’n Duthaich Mhic Aoidh a’ ceasnachadh oidhche araidh ’s a’ choimhthional aige, agus dh’ fhoighneachd e do bhodach a bha ’s a’ chuideachd mar a leanas, “De nise, Dhomhnuill, am beannachd as mo tha ’n Tighearna cur oirnne ’s an t-saoghal so?” “Ta, Mhgr. Cook,” ars’ am bodach, “tha mi-fhein de’n bheachd gur h-e ’m buntata trocair as motha tha sinn a’ faighinn anns na bliadhnaibh so,” agus cha robh ’m bodach bochd cho fada cearr idir.

Bha sibh ag iarraidh orm beagan innse dhuibh mu Shine, bean an tighe agam. Ma tha, bheil fhios agaibh nach ’eil dad agam mu cheann na h-

---

[84] obrach sin idir. Bithidh eagal orm gu faod cuid a bhi smaoineachadh gu bheil mi air fas feineil agus gu bheil mi deidheil air mi-fhein agus Sine bhi air bharr gach facail, ach ’s fhada sin bho mo chridhe. Tha sibh fhein cho gasda ’s cho carthannach agus nach urrainn mi ’n deidh ’s gu leir cur an aghaidh ’ur n-iarrtuis anns a’ chuis so. ’S ann aig an iasgach am baile mor Lerwick a choinnich mi-fhein agus Sine an toiseach bho chionn corr math agus deich bliadhna fichead. Bha ise aig a’ chutadh a’ bhliadhna sin agus bha mise air tuarasdal seachduineach ann am bàta Bucach. Bha i direach an raoir fhein a’ deanamh seanchais dhomh air a turus gu Lerwick a’ bhliadhna sin. ’S ann air feasgar ciuin aluinn a dh’ fhag am bata-smuide ’s an robh i laimhrig mhor Steornabhaigh. Bha corr math agus ceithir fichead de chlann-nighean an sgadain air bord, agus bha cruachadh oirre suas gu barr a’ chruinn leis na cisteachan aca. Cha robh guailleachan no còt uachdair air an robh i an sealbh nach do shuain i uimpe gun fhios ciamar a thionndadh an side mach. Cha robh fhios aice riamh de’n seorsa rud a bh’ anns an tinneas-mhara, agus mar sin an uair a fhuair i oisean samhach dhith fhein, ’s ann a shin i i fhein agus chuir i a’ bhascaid bheag ’n a cluasaig fo a ceann. Chaidil i, bha i ’g radh, gun aon fhacal air dusgadh, gus an deachaidh am bata steach do Loch-Clais tràth ’s a’ mhaduinn. Bha crith-fhuachd oirre an deidh a’ chadail chearnaich sin agus tha mi creidsinn nach b’ fheairrd i

---

[85] gur h-e brogan iosal ris an canamaid “lornes” anns an latha sin a bha oirre. Bha i ’g radh gu’n d’ thainig nighean ghasda as a’ Bhac ’g a h-ionnsuidh le cupa tea, agus nach d’ rinn i riamh uibhir de ghairdeachas ri ni air an talamh.

Thug iad fad an latha sin agus na h-oidhche seoladh suas timchioll a’ Chairbh agus troimh ’n Chaol Arcach. Chaidil i ’n oidhche sin ’s an oisean cheudna agus an uair a dhuisg i an glasachadh an latha nach ann a bha duil aice gu robh i ann an leabaidh an seomar briagha le paipeirean gorma ceithir thimchioll a’ bhalla, ach cha b’ fhada gus an d’ fhuair i a mach nach robh sin ach aon de na caistealan gun bhunait anns a bheil sinn a’ cur ar n-uidh gu minic eadar ar cadal agas ar duisg. Thadhail iad an toiseach aig Stronsaidh, agus air maduinn bhriagha ghrianach sheol iad a steach gu bàgh Lerwick, agus tha sinn a’ creidsinn gu feumadh Sine bhochd a dhol an sin a’ bhliadhna sin airson coinneachadh ri Alasdair Mor. Nach iongantach Freasdal fhein, mar a thuirt Aonghas Chaluim an Taillear againn fhein:

“Freasdal caomh an ti tha riaghladh.
Chum gu miorbhuilleach troimh ghras sinn:
Bheir E reir a ruintean siorruidh,
H-uile ni gu crioch mar ’s aill leis.”

Mise, gu suairce,

ALASDAIR MOR.