---

[89]

GOG AGUS MAGOG.

FHIR MO CHRIDHE,

Tha fuachd a’ gheamhraidh air tighinn cheana agus is sinne chuireas an umhail air sin, ach ’s math ged a tha caochladh air iomadh ni anns an latha ’s a bheil sinn beo, gu bheil foghar agus geamhradh, earrach, agus samhradh, a’ dion-ruith a cheile a reir a’ gheallaidh. Bha mi-fhein agus Calum Sheorais a muigh leis na lin-sgadanach troimh ’n t-seachduin ach ’s e beag a bh’ againn airson sin. Shrachdadh na lin ’n an criathar toll, agus cumaidh sin sinne ri buile ’g an càradh mar a gheibh sinn fath. ’S e obair anrach neo-chinnteach a tha an iasgach an sgadain mar a fhuair mise mach le geur fhiosrachadh iomadh latha.

Nach mise bha ’g orduchadh sibh a bhi measg nan ceileach a bha an so an raoir. Co thigeadh an rathad ach mo charaid, Scottie, agus e an deidh na cleibh-ghiomach a chur ’s an loch. Cha robh stigh ach mi-fhein ’s a’ chailleach agus smuid aice-se air deanamh clo-mor. Chunnaic i ann am “paipear an druggist” gu bheil iad a’ toirt ceithir agus sia sgillinn an t-slat air an Glaschu, agus ’s fhada leatha gus a faigh i crioch a chur air. An deidh dhuinn a bhi comhradh a null agus a nall mu na cuisean abhuisteach, ’s ann a thuirt Scottie rium fhein, “Alasdair, bho’n a tha do leirsinn cho

---

[90] geur a nise, nach toir thu suil air an fhicheadamh caibidil de Leabhar an Taisbeanaidh far a bheil iomradh againn air Gog agus Magog.” Rinn mi sin agus direach an uair a bha mi am meadhon nam briathran co nochdadh ’s an dorus ach Mairi Mhurchaidh agus i leigeadh seachad na froise. Bha duil aice gur h-ann a’ gabhail nan leabhraichean a bha sinn ach chuir sinn gnothuichean air doigh dhith ann an tiota. “Mhairi,” arsa Scottie, “ ’s ann tha sinne meorachadh air firinnean domhain Leabhar an Taisbeanaidh, agus tha Gog agus Magog fo’r comhair an drasda agus gu dearbh fheine ’s math leam fhein gu’n d’ thainig sibh an rathad airson ’ur beachd a thoirt dhuinn air a’ chuis.” “Ma tha gu dearbh,” arsa Mairi, “ ’s ann agaibh fhein a tha rud ’g a chagnadh. Cha chuir Gog agus Magog moran sult air an anam agaibh ged bhiodh sibh a’ rannsachadh uime gu Samhuinn.” “Tha sin gle cheart,” arsa Scottie, “ach, a Mhairi, nach’eil e air iarraidh oirnn a bhi rannsachadh nan Sgriobtuirean gun dibreadh.” “Ma tha,” arsa Mairi, “cha mhor rannsachaidh a ni h-aon agaibh-se air Leabhar an Taisbeanaidh. Thuirt Mgr. Mac Artair a bha’n Uige rium fhein am fianuis Dhomhnuill Moraidh diadhaidh nach maireann, nach robh foghlumaiche air an t-saoghal a bha comasach air ruigheachd air doimhneachd Leabhar an Taisbeanaidh, agus ’s ceart cho math dhuibh-se sgur dheth latha sam bith. Cha dhearg sibh air.” “Tha mi-fhein,”

---

[91] arsa Scottie, “de’n bheachd gu bheil suil aig Leabhar an Taisbeanaidh ris na nithean mora tha tachairt ann ar latha fein, agus ’s e mo bheachd gu faod Gog agus Magog a bhi ciallachadh a’ Chaesair agus na bruidean a tha e riaghladh anns a’ Ghearmailt. Chan’eil teagamh sam bith air nach deachaidh e mach “a mhealladh nan cinneach a tha ann an ceithir chearnan na talmhuinn,” agus “nach’eil a shluagh ann an aireamh mar ghainneamh na fairge,” ach “ged do chuartaich iad camp nan naomh agus am baile ionmhuinn,” mar a tha an ’Sgriobtur ag radh, “thainig teine nuas bho Dhia a neamh agus chuir e as dhoibh,” agus a cheart cho cinnteach agus a thachair sin ann an linn an Taisbeanaidh tachraidh an ni ceudna do na Gearmailtich, oir “ged dh’ iathadh lamh mu laimh cha teid an t-aingidh as gun pheanas.” Anns a’ chomhradh a bh’ ann co thigeadh a steach ach Eilidh le paipear an t-siucair airson gu’n deanainn suas dhith e.

Sinn a rinn an surd rithe, agus gun dail chuir Scottie f’a comhair a’ cheisd, “Co tha Gog agus Magog a’ ciallachadh?” Bha i greis mhath ’n a tamh agus an sin thuirt i air a socair, “An uair a bha Muire dripeil a’ deasachadh, agus i lan dragha mu thimchioll mhoran nithean, ’s e thuirt Iosa rithe, “ach tha aon ni feumail,” agus cha d’ thuirt i ’n corr mu’n chuis. Chuir an sin Sine a teanga ’s an deasbud, agus bu mhor m’ ionghnadh fhein cho fada agus a bha i cumail ’n a tosd.

---

[92]

“Nach e dheanadh an gairdeachas Rainy coir,” ars’ ise, “na’m bu bheo e, na faiceadh e an uibhir so de na deisciobuil aige cruinn.” “A,” arsa mi-fhein, “nach tu tha gorm, a Shine, cha thuigeadh e facal de na tha dol, cha robh Gaidhlig aig Rainy ann.”

Chuir cupan de’n tea crioch air an deasbud, agus ròst Sine na crubagan a thug Scottie dhuinn, agus abradh sibh-se gu robh feisd againn. ’S iomadh duine ’s a’ bhaile mhor a bhiodh taingeil airson a bhi cho faisg air stuth na traghad agus a tha sinne. ’S iad nach ruigeadh a leas a bhi gun annlann fhad ’s a bhiodh maorach agus crubagan agus bairnich aca, cho pailt agus a tha iad againne.

Soirbheachadh leibh agus roimhibh.

Mise, le speis,

ALASDAIR MOR.