---

[93]

AN NOLLAIG.

A CHARAID CHOIR,

Seachduin bho’n diugh, direach an latha bhios an ath Ghazette ann an lamhan nan leughadairean, bithidh latha Nollaige eile air tighinn mu’n cuairt ann an lanachd na h-aimsir agus do bhrigh sin bu mhiann leam am bliadhna rithist, Nollaig chridheil chairdeil a ghuidhe gu durachdach do gach neach leis an toil a bhi leughadh na litreach so bho sheachduin gu seachduin. Chan’eil ni is motha bheir de thoileachas ’g am ionnsuidh-sa na bhi cluinntinn bho iomadh cearnaidh gu bheil iarmad ann de luchd na Gaidhlig a tha faighinn toil-inntinn agus sugraidh ann a bhi leughadh mu chuspairean de gach seorsa anns an litir so, agus ’s e mo dhochas gu’m bi mi comasach iomadh seachduin fhathast air mo pheann a ghleusadh ’s an aon oidhirp ged a dh’ fhaodadh iomadh uair gur h-ann tioram bochd a bhiodh mo sgiala. Chan’eil neach air an talamh is fiosraiche na mi-fhein air anmhuinneachd na h-oidhirp litreachais so aig iomadh uair, ach tha fhios agam gu’n gabh mo leughadairean mo leth-sgial. “ ’S fhearr cuilean beo na leoghann mharbh,” mar a thuirt an sean-fhacal, agus creididh mi gur h-iomadh Gaidheal agus bana-Ghaidheal choir, gu h-araidh an tir choimhich, a ni gairdeachas ris a’ bheagan de Ghaidhlig a chi iad anns a’ Ghazette, biodh an litreachas sin suspainneach-

---

[94] no bochd. Bha mi cho toilichte chluinntinn bho mo charaid, Ruairidh Mac Leoid, Inbhir-nis, a tha air ur-theachd a nall a Canada gu’n do thachair ris air a chuairt an sin moran a tha leughadh “litir Alasdair Mhoir” le deagh thoil. Tha moran diubh sin is aithne dhomh fhein gu pearsanta, cairdean agus companaich m’ oige, agus tha mi ruith thairis orra uile ’n am inntinn aig an am so, agus a’ guidhe dhoibh gach beannachd bho na h-ardaibh. A’ chuid de mo leughadairean a tha air an sgapadh anns gach cearnaidh fo’n ghrein, agus nach aithne dhomh ’s an fheoil, gu robh buaidh orra uile agus gu ma fada beo iad gu bhi cumail suas cliu nan Gaidheal ri aghaidh nan coimheach, “Dia ’n a thoiseach,” gu robh aca uile mar shuaicheantas spioradail ’n an iomairt ’s an t-saoghal so, agus tre chreideamh bidh iad comasach air cathachadh gu buadhmhor ’s an deagh chomhrag, agus fàileadh cubhraidh an deagh chaithe-beatha fhagail as an deidh. Gu robh sin fior mu’r deidhinn uile.

’S e an Nollaig am na sithe agus na deagh ghean, a chionn an uair a dh’ fhoillsicheadh ’s an fheoil an Slanuighear beannaichte air a’ chiad oidhche Nollaige ud, gu’n d’ thug e leis do’n t-saoghal so teachdaireachd na beatha agus na reite ris an d’ rinn neamh agus talamh gairdeachas, agus tha an t-aoibhneas sin ag iomairt air feadh an t-saoghail so fhathast agus a fas gach latha na ’s gloirmhoire

---

[95] gus an cluinn iomall crich gach tire an caithream. An ionghnadh mar sin ged dheanamaid gairdeachas aig an am so a ris agus ged chuireamaid ’n ar cuimhne as ur gu’n d’ rugadh dhuinne Slanuighear ann am baile Dhaibhidh neach is a Criosda an Tighearna. Bidh sinn a’ cuimhneachadh air a cheile le tiodhlacan mar onair air an tiodhlac is motha thainig riamh a dh’ ionnsuidh an t-saoghail so, an leanamh Iosa, agus bithidh ar bàidh agus ar carthannas a’ dol a mach do gach treubh agus cinneach fo shileadh nan speur, oir tha cuibhrionn againn uile an ullachadh slighe na slainte, agus tha sin mar bhann diomhair a’ ceangal ri cheile gach neach de shliochd Adhaimh fo ’n domhain. ’S e mo ghuidhe mar sin gu’ m bi an Nollaig so dhuinn uile ’n a am urachaidh agus neartachaidh agus ’n a mheadhon eifeachdaich ann a bhi cur surd ri ar n-anam gu bhi dol an sas ri obair bliadhna eile ’g ar coisrigeadh fhein as ur gu bhi dioghlum gu dichiollach anns an achadh ’s am faod ar crannchur a bhi air a shuidheachadh. Dia an deireadh na bliadhna so agus Dia an toiseach na bliadhna so agus Dia an toiseach na h-ath te.

Leis na beannachdan agus gach deagh dhurachd do gach neach bho ’n ghrein leis an caomh a’ Ghaidhlig.

Mise agaibh, le muirn,

ALASDAIR MOR.