---

[7]

AM BIADH AGAINN FHEIN.

A CHARAID, MO RUN,

Bha e gle mhath dhuibh gu dearbh litir thaingealachd a chur do m’ ionnsuidh airson an oidhirp bhig a rinn mi air sgriobag Ghaidhlig a chur thugaibh. Sheall mi an litir do’n taillear an latha fhuair mi i, agus bha esan ag radh nach b’ urrainn nach e smior an duin’ uasail a bh’ air chul a’ phinn a sgriobh i.

Fhuair sinn naidheachd dhuilich ’s an eilean so air an t-seachduin so chaidh. Bhathadh dithis ghillean cho sgairteil agus a bha eadar da cheann an eilein anns an luing mhoir ud a chuir na Gearmailtich sios faisg air Eirinn. ’S iomadh cridhe goirt a dh’ fhag an cogadh ma tha an eilean Leodhais, ach, saorlidh sinne gu bheil na buillean na ’s truime an uair a tha iad a’ tighinn cho faisg air na teineachan againn fhein, agus a’ gairm as ar measg fiurain thapaidh air an robh sinn cho eolach. Tha ’n Sgriobtur ag radh ged dh’ iathadh lamh mu laimh nach teid an t-aingidh as gun pheanas, agus tha fhios aig Dia agus daoine gur h-e cumhachd Shatain a tha air chul innleachdan iutharnail nan Gearmailteach, ach tha latha feitheamh orra anns a feum iad sleuchdadh agus an iodhalan a thilgeadh uatha gu tur. Nach luathaicheadh E an latha sin.

O nach iomadh rud neonach a thug an cogadh a

---

[8] th’ ann am follais. Nach e sinne tha faicinn agus a’ cluinntinn nithean ris nach robh duil againn fhad ’s a bhiodh ar mullach air an talamh. Chrom mi sios gu tigh Aonghais Ruaidh an oidhche roimhe, agus an uair a chaidh mi steach bha e leughadh paipear-naidheachd a fhuair e a Steornabhagh an latha sin fhein. Nach ann a bha e a’ leughadh an sin gu’n do chuir a’ Pharlamaid againn fear de na Morairean air leth airson biadh na rioghachd a riaghladh air chor ’s nach biodh daoine ’g ithe cus. Chan fhaod duine barrachd air tri seorsachan a bhi aige air a dhinneir agus chan fheum duine feoil a bhlasad ach aon latha ’s an t-seachduin co dhiu, direach mar a tha na Caitlicich a’ cleachdadh. Nach ann oirnn a thainig an latha, ’n uair a b’ fheudar dhuinn a bhi cogadh còrr is da bhliadhna ris na Gearmailtich mu’n deachaidh a dhearbhadh oirnn gu robh sinn ag ithe agus ag ol barrachd air a’ chòir.

Tha mi-fhein a làn chreidsinn gu bheil sinn uile ’g ithe cus gun teagamh, agus thuirt mo charaid, Tomas nan Ioc-shlaintean, rium gu robh barrachd mor air am marbhadh an diugh le bhi ’g ithe gu neo-stuama, na bha basachadh leis a’ ghorta. Tha mi-fhein a’ cur coire mhor air an tea dhubh air a bruich agus aran cruithneachd nam buintean, agus gach treamasgal eile gun bhrigh a tha daoine ’g ithe an diugh. An uair a bha mise og am Bostadh bha sinn uile tighinn beo air fior thoradh

---

[9] an fhearainn, mar a bha Israeil bho shean, an uair a fhuair iad sealbh air tir a’ gheallaidh. Bhiodh aran eorna agus coirce againn, pailteas bainne is ime; iasg ur agus bonnach-gruthain, agus feoil an uair a b’urrainn sinn. Cha robh tea dol mur a biodh i an tigh Iain Domhnullaich ’s a’ Chaolas, agus airson aran cruithneachd nam buintean, bha mi, tha mi creidsinn, corr math agus a’ fichead an uair a chunnaic mi am bonnach mor, geal, tiugh so, mar a bha duil agam-sa, aig Beinn na Drobh, an Steornabhagh. A shaoghail, a shaoghail, ’s iomadh car a chuir thu dhiot bho ’n latha sin, ach gu dearbh fheine, na’n tigeadh am Morair so do Bhearnaraidh ’s gu faiceadh e na tha mi-fhein ag ol de thea ’s an t-seachduin, chuireadh e suilean air, ach ’s math gu bheil sinn fada bho na Pharlamaid, agus gu faod sinn an car a thoirt asda.

Beannachdan gu bean an tighe, agus gach soirbheachadh leibh fhein.

Mise agaibh,

ALASDAIR MOR.