---

[10]

EAGLAISEAN NAN ORGAN.

A CHARAID CHOIR,

Chan’eil mi-fhein gu dearbh ann a’ fonn math airson sgriobhaidh a nochd ged a thòisich mi—tha mi gun spiollag thombaca agam, agus leis a sin chan’eil mi ach tursach. Bha duil aig Aonghas Mhurchaidh Chaluim ri rola leis a’ phosda an diugh, ach cha d’ thainig cromadh, agus mar sin ’s e siubhal gun siucar a bha agam-sa gu Ceann an Taib. Nach uamhasach fhein a’ bhuaidh laidir a th’ aig seana chleachdadh air an duine, agus cho doirbh agus a tha e stad a chur air cail nam miannan ris a bheil sinn cho ceangailte agus a tha bhairneach ris an lic. Bha Mgr. Ruairidh a bha an Snidheasort uamhasach fada an aghaidh an tombaca agus bhiodh e an comhnuidh a’ trod ri aon de na h-eildeirean airson a bhi sior cheothadh na pioba. Bha’n t-eildeir so aig a’ choinneimh urnuigh aon oidhche, agus aig deireadh na seirbhis thuirt Mgr. Ruairidh ris, “Seadh, Alasdair, an do sguir sibh fhein de’n tombaca?” “Sguir gu dearbh fheine, ’s mi sguir,” ars’ Alasdair. “Ro mhath, ro mhath,” arsa Mgr. Ruairidh, “agus c’ uin’ a leig sibh dhibh an droch cleachdadh?” “O, direach,” ars’ Alasdair, “mu’n d’ thainig mi steach do’n choinneimh an nochd.”

’N uair a bha mi a’ cromadh na Beinne an diugh

---

[11] co bha leigeil a h-anail an sin leis a’ chliabh ach mo bhana-charaid, Mairi Mhurchaidh, agus smuid aic’ air leughadh. “De tha sibh a’ leughadh mar so?” arsa mise. “Tha searmon Mhgr. Lachluinn ann am “paipear an druggist” ars’ ise, “agus mo sheachd mile beannachd aig an duine chuir anns a’ phaipear e.” Tha sin ag innse dhuibh-se gu bheil sinne a’ leughadh nan searmonan, agus a’ meorachadh orra cuideachd, ach b’ fhearr leam fhein gu’n cuireadh sibh fear no dha anns a’ Ghaidhlig ann— ’s iad a b’ fhearr a thuigeamaid. Tha uibhir de mheas againn oirnn fhein an Leodhas fhathast, ’s gur a toigh leinn aoradh a dheanamh do Dhia ann ar canain fhein, agus mur h-eil mise air mo mhor mhealladh tha bhuil air na coimhthionalan Gaidhealach a tha treigsinn an canain agus a’ fiachainn ri math fhaighinn do ’n anam bho shearmonachadh Beurla nach tuig iad agus nach ruig am feasda gu clàraibh an cridhe. Tha caoile spioradail orra, agus ciamar nach bi, ’n uair nach ’eil beatha an t-searmoin a’ ruigheachd na smior-caillich aca. Tha iad toilichte gu leor le seorsa de “dhiadhachd Bhucach” mar a thuirt am bodach roimhe, orgain is laoidhean agus plaosgan de’n t-seorsa sin, agus gach ni dhiubh ann an canain nach tuig iad. Tha mi-fhein gle fhada an aghaidh nan organ anns na h-eaglaisean, gu h-araidh anns a’ Ghaidhealtachd. ’N uair a theid thu steach do eaglais mhor an Ceann-Phadruig no

---

[12] an aon sam bith eile de na bailtean iasgaich, chi thu ciadan an sin, agus chan’eil duin’ aca fosgladh am beoil— ’s ann a tha iad ag eisdeachd ris an organ. Nise ’s e tha Dia ag iarraidh oirnne ceol a dheanamh le ar cridhe, agus chan ’eil neach nach dean seorsa seinn air chor-eigin, ma ni e a dhichioll. Gun teagamh shiubhladh sibh a’ Ghaidhealtachd air a fad agus air a liad ’s chan fhaigheadh sibh leithid seinn nan coimhthionalan an Leodhas, agus taing do Dia airson sin, ach toisicheadh iad ris na h-orgain agus chan fhada gus an teid an t-seinn gu cùl. ’S math le cuid de dhaoine bhi ’s an fhasan, ach ’s iomadh fasan ùr a th’ ann nach mor is d’ fhiach, ach mar is simplidhe bhios an t-seirbhis fhollaiseach, is ann is coltaiche i ri eisempleir a’ Mhaighstir.

“Dia ’s Muire is Padruig dhuibh,” mar a chanas an t-Eirionnach.

Mise agaibh, le meas,

ALASDAIR MOR.