---

[25]

OBAIR AN EARRAICH.

A CHARAID RUNAICH,

Tha mi creidsinn gu’m bi sibh fa mhor ionghnadh an uair nach d’ fhuair sibh sgriobag idir uam bho chionn seachduin no dha, ach a dh’ innse na firinn dhuibh-se, cha mhise is coireach ach obair an earraich. Tha sean-fhacal ann a tha ’g radh“ ’n uair a thigeadh mo chairdean thigeadh iad comhla,” agus sin direach mar a thachair dhomh-sa agus obair an earraich am bliadhna. Lean an

---

[26] geamhradh cho fada ’s gu’n tug luchd a’ chreidimh bhig seachd duilean nach tigeadh am cura mu’n cuairt mar b’ abhaist, ach cha do bhriagnaicheadh facal na Firinn riamh, agus mar sin an am iomchuidh a’ Chruith-fhear thainig blaths agus tioralachd an earraich agus chuir sin sinn uile gu obair moch agus anmoch. Cumaidh an saoghal so carraid ruinn fhad ’s a bhitheas sinn air uachdar agus gu dearbh fheine ’s mi—fhein a dh’ fhairich air mo chosg firinn an Sgriobtuir a tha ’g radh, “ann am fallus do ghnuise ithidh tu aran.” Chan’eil dad ach ruamhar agus feamanadh, cur a mach tobhair agus a’ deanamh dìchill air coirce agus eorna agus siolagan buntata chur ’s an talamh. ’S garbh an surd a th’ air gach duine tuath agus deas a’ cur bhuntata am bliadhna agus ’s math sin. Bu choir na’m biodh a’ bhliadhna fabharach gu’m biodh am buntata cho pailt anns a’ rioghachd ri clachan beaga mhuil ann am Bearnaraidh. Tha daoine deanamh an dichill co dhiu, agus ma bheir Freasdal fas air gach sgealb a chuirear ’s an talamh cha bhi dith oirnn. A’ chiad bhliadhna bha mi ’s a’ Bhruaich aig an iasgach chuala mi eachdraidh mu dha thuathanach nach robh ro spioradail ’n an inntinn, tha e coltach. Bha iad ’s an eaglais air latha Sabaid araidh, agus rinn am ministear searmon sgairteil air a’ cheann choir sin, “Faodaidh Pol planntachadh agus Apollos uisgeachadh ach ’s e ’n Tighearna bheir fas.” Air an slighe dhachaidh

---

[27] bha iad a’ cagnadh an t-searmoin ’n an doigh fhein, agus mu dheireadh thuirt an dara fear ris an fhear eile, “Canadh am ministear na thogras e, ach ’s e inneir mhath na bàthach a bheir am barr trom ’s an fhoghar.” ’S ann de’n talamh talmhaidh a bha iad sud.

Co chrom sios a dh’ amharc orm latha na Sabaid so chaidh ach mo charaid Scottie. Chan’eil Sabaid a thig e nach bi puing araidh ’s an Sgriobtur aige air am bi sinn a’ meorachadh. Cha do tharr e suidhe air a’ chiste-chaoil an uair a thuirt e rium, “Alasdair, de ’ur beachd co bh’ ann Melchisedec?” “ ’S cruaidh a’ cheisd a chuir sibh,” arsa mise, “tha eagal orm gu feum sibh a dhol gu Mgr. Mac Ghille Naoimh an Ceann Langabhat mu’m faigh sibh moran sàsachaidh air a’ cheisd sin—bheireadh esan a bheachd dhuibh a doimhneachd foghluim.”

Thuirt e rium gu robh an ni cumail meorachaidh ris bho chionn seachduin agus an deidh rannsachadh farsuinn air an Fhirinn nach d’ fhuair e moran soluis air a’ chuspair iongantach a bha sud “a bha gun athair gun mhathair, gun sinnsireachd, gun toiseach laithean gun deireadh beatha aige.” Arsa mise, “Tha’n Sgriobtur fhein ag radh mu Mhelchisedec, gu bheil moran r’a labhairt agus cruaidh r’ am mineachadh timchioll air an duine ud, do bhrigh gu bheil sinne mall ’n ar n-eisdeachd. Bha Mac Rath Mor a’ searmon-

---

[28] achadh air a’ chuspair so uair, agus chuala mi gu’n d’ fhag e Melchisedec mar so, “Bu toil le Chriosda bhi fiachainn air deise na daonnachd mu’n d’ thainig e innte.” Tha e coltach bho so gu robh Mac Rath a’ deanamh a mach gur h-e Chriosda a bha Righ Shaleim so a’ ciallachadh. Thug am beachd so sasachadh dhuinn uile.

Feumaidh mi sgur. Tha mo mheoirean cho rag leis an àiteach ’s gu bheil eagal orm nach dean sibh dad de’n sgriobhadh so, ach tha iad ag radh gu’n dean fear paipeir a mach leth an leth fhacail.

Mise le dùrachd,

ALASDAIR MOR.