AN STIUBHARD EUCORACH.
(LUCAS, xvi. 1-13.)

IS i so aon de na cosamhlachdan as duiliche a mhìneachadh. Cia mar a b’urrainn an Tighearna duine eucorach, agus a ghiùlan, a ghabhail mar bhonn-teagaisg air nithe Spioradail? Ciod e a tha air a chiallachadh le “Mamon na h-eucorach,” agus ciod le “càirdean” a dheanamh leis dhuinn féin? Tha a’ cheud cheist na’s usadh a freagairt na na dhà eile, oir chunnaic sinn cheana ann an cosamhlachd a’ Bhreithimh Eucoraich gu bheil an Tighearn anns na cosamhlachdan a’ gabhail dhaoine mar a tha E ’g am faotainn gu coitchionn anns a’ bheatha so, agus a’ tarruing leasanan o’n giùlan. ’S maith a dh’fhaoidte gu ’n amais sinn air fuasgladh an dà cheist eile anns an dol air adhart.

Stiùbhard eucorach! Ta, gu dearbh fhéin, cha robh an seòrsa sin riamh gann r’ am faotainn! No daoine saoibhir a dh’fhàg an gnothuichean gu buileach ’n an làmhan! Nach

e sin a thug creach air a’ Ghàidhealtachd, agus a dh’fhàg gleanntan fàs? Ach fhuair am fear so a bhàirleigeadh; mar a thubhairt ministear Leòdhusach, nach maireann, mu’n mhnaoi aig an robh na seachd fir-pòsda, ’nuair a fhuair i bàs, “gu dearbh fhéin bha thìd aice.”

1. So a’ cheud leasan, gu bheil sinne uile, cleas an stiùbhaird, ’n ar stiùbhardan; cha’n ’eil ni againn ach na chaidh earbsa ruinn le Dia, uachdaran nan uile.

2. Anns an dara àite, tha sinn uile, mar a bha esan, air ar bàirleigeadh. Cha robh seadh no ni-h- eadh dh’a thaobh-san, ach cunntas a thoirt, agus e dh’fhalbh. Sin mar a tha sinne. “Tha e air òrduchadh do dhaoinibh bàs fhaotainn aon uair, ach ’n a dhéigh so breitheanas” (Eabh., ix. 27). “Cha’n ’eil againn an so baile a mhaireas” (Eabh., xiii. 14). Cha ghabh am bàirleigeadh so seachnadh.

3. Tha e mar fhiachaibh oirnn anns an t-suidheachadh sin sinn fhéin a ghiùlan gu glic, agus gu h-àraidh leithid a dh’fheum a dheanamh de nithe maithe an t-saoghail so, agus de shaoibhreas ’sam bith a bhuilich an Tighearn oirnn anns a’ bheatha so, agus gu’n coisinn iad dhuinn deagh fhàilte anns an t-saoghal ri tighinn.

(1) An toiseach, am feum as còir dhuinn a

dheanamh de nithe maith agus saoibhreas an t-saoghail so. ’S e gliocas, no seòltachd, a’ stiùbhaird a mhol a thighearn. Bha iad le chéile ’n an saoghaltaich, agus molaidh an saoghaltach an saoghaltach. “Agus molar thusa, ’n uair a ni thu maith dhuit féin” (Salm, xlix. 18). Cha mhòr nach faic sinn an duine saoibhir a’ gàireachdaich ris féin aig cluinntinn dha an cleas a rinn an stiùbhard air; cha mhòr nach d’thug e maitheanas dha do bhrìgh a sheòltachd. “An slaoightear tapaidh!” ars’ esan, agus e crathadh a chinn a’ gàireachdaich. ’S e a ghliocas a mhol e, agus cha b’e mhì-dhìlseachd. Agus ’s e gliocas a tha air a mholadh dhuinne anns a’ chosamhlachd; gliocas anns an rathad anns an cuir sinn gu buil cothroman, agus comasan, na beatha so; mar a tha an Tighearn féin ag ràdh ann an àite eile, “Bithibh-sa glic mar na nathraichean, agus neò-chronail mar na columain” (Mata, x. 16). Tha caochladh rathadan anns am bheil na briathran “Mamon na h-eucorach” air am mìneachadh. Tha cuid ag ràdh gur e a tha air a chiallachadh gu ’m buin an cliù so dha na h-uile seòrsa saoibhreis, gur th’ ann le eucoir aig uair air chor-éigin a fhuaireas e; cuid eile gur e tha air a chiallachadh gu bheil an t-airgiod ’n a nàduir buaireasach, cleas na deocha làidire, a’ tàladh dhaoine fo bhuaidh a ghràidh a dh’ionnsuidh an uilc, agus na h-eucorach, air a sgàth;

mar a tha an t-abstol ag ràdh gur “e gaol an airgid freumh gach uilc; nì am feadh a mhiannaich dream àraidh, chaidh iad air seacharan o’n chreidimh, agus throimh-lot siad iad féin le iomadh cràdh” (1 Tim., vi. 10). Tha an Tighearn a rìs agus rìs a’ cur a dheisciobuil air am faicill roimh chunnart gràidh an airgid. “Cha’n urrainn sibh seirbhis a dheanamh do Dhia, agus do Mhamon” (Mata, vi. 24). Is “usadh do chàmhal dol troimh chrò snàthaid, na do dhuine saoibhir dol a steach do rìoghachd Dhé.” Is e gràdh a shaoibhris a bhac an riaghladair òg Criosd a leantuinn. Nach e sannt an airgid a thug air Iudas a Thighearn a bhrath? ’S e so, tha sinn a’ togail, fìor mhìneachadh nam briathran so; agus ’s i fìor leasan na cosamhlachd gu’m bu chòir dhuinn na nithe sin a dh’fhaodadh, na’n leigte leò, ar tàladh a dh’ionnsuidh an uilc, a ghràdhachadh air a leithid a dhòigh, agus gu ’n tionndadh iad a chum maith spìoradail, agus sìorruidh dhuinn fhéin, agus do mhuinntir eile. Faodaidh airgiod daoine a thoirt a thaobh; ach, air an taobh eile, gabhaidh mòran maith a dheanamh leis, mar a thubhairt Daniel ri rìgh Nebuchadnesar, “Uime sin, O a rìgh, bitheadh mo chomhairle-sa taitneach leat, agus bris air falbh do pheacaidhean le fìreantachd, agus d’ euceartan le tròcair a nochdadh do na bochdaibh” (Dan., iv. 27).

Tha stòraidh air innseadh mu mhinistear a bh’anns an t-Saipel an Inbhirnis. Bha e ’n a mhinistear-airm anns an Eiphit aig àm cogadh Napoleoin. Thàinig e dhachaidh mu’n do thill na saighdearan, agus chaidh earbsadh ris leis na saighdearan airgiod a bha iad a’ cur dhachaidh a dh’ionnsuidh an teaghlaichean, agus an càirdean. Bha an t-ionmhas sin uile aige ann am bocsa, oir cha robh airgiod pàipireach ann anns an là ud. Ràinig e Inbhirnis anmoch oidhche Dhi-sathuirne, agus cha robh aige ach am bocsa a thoirt leis a dh’ionnsuidh an àite-fuirich aige. Là na Sàbaid shearmonaich e anns an t-Saipeil, mar a b’àbhaist toiseach an latha, agus an dèigh mheadhon-latha. Bha e air a theannadh gu mòr toiseach an latha gur gann a b’ urrainn dha faotainn air adhart idir, ach an déigh mheadhon-latha bha saorsa anabarrach aige. ’Nuair a dh’fheòraich na h-eildeirean dheth ciod a b’ aobhar dh’ an dealachadh eadar an dà sheirbhis, ’s e am freagradh thug an duine còir so, anns a’ mhaduinn gu ’n robh an saoghal air a mhuin, ach an déigh mheadhon latha gu ’n robh esan air muin an t-saoghail. So mar a thachair. Anns a’ mhaduinn, dh’fhàg e bocsa an airgid aig an tigh, agus le cùram an airgid nach buineadh dha cha robh gné de shaorsainn aige; ach aig an ath sheirbhis thug e am bocsa leis a steach a dh’ionnsuidh

na cùbaid agus bha e aige fo a chasan fad an t-siùbhail! Sin mar a fhuair an duine còir buaidh air an t-saoghal, agus mar a rinn e nì a bha an tòiseach ’n a bhacadh mu dheireadh ’n a chuideachadh! Tha barrachd agus samhladh anns an stòraidh; tha gliocas ann.

(2) Anns an dara àite an duais. Ach, ars’ thusa, ciod e a tha air a chiallachadh leis na càirdean? Tha dìreach daoine agus mnathan dh’ an d’ rinn sinn maith aimsireil agus spioradail anns a’ bheatha so le ar maoin. Gabhamaid aon sampull. So agaibh fear no té nach b’ urrainn a dhol a mach iad féin, gu tìrean céin, a shearmonachadh an t-soisgeil do na fineachan, ach thug iad seachad dh’ an cuid gu a bhi a’ cur a mach theachdairean agus Bhiobull dh’ an ionnsuidh sin. Saoil sibhse nach bi aca sin co-roinn dhe’n duais, agus dhe’n fhàilte, a gheibh iadsan a bha ’n am meadhon air an toirt gu glòir? A chàirdean, bithimid glic a thaobh an t-saoghail ri teachd. Co-dhiùbh a tha ar cuibhrionn de dh’ionmhas, agus de dh’airgiod, an t-saoghail so mòr no beag, cuimhnichimid nach ’eil sinn ach ’n ar stiùbhardan, gu bheil sinn uile air ar bàirleigeadh an saoghal fhàgail, agus cunntas a thoirt air ar stiùbhardachd, agus mar sin cleachdamaid gliocas agus deagh chaitheamh ’n ar gnàthachadh air nithean an t-saoghail so. Gabhamaid gu cridhe earail an abstoil, “gu

bheil an aimsir goirid, ionnus gu’m bi iadsan a tha ’gnàthachadh an t-saoghail so, mar dhream nach ’eil ’g a mhì-ghnàthachadh; oir théid cumadh an t-saoghail so seachad” (1 Cor., vii. 29-31).