MO CHARAID BALBH

(Cù an t-Sealgair)

Gu sunndach dh’fhalbhamaid ri moch is anmoch,
Ri gaoith ’s ri uisge ’s ri fèath nan eun,
An gunna dùbailt’ gu h-aotrom giùlan,
’S tu fhéin a’ rùrach a h-uile ceum.

Thar chnoc is bhacan, troimh ghleann is ghlacan,
Gu cladach stacach a’ Chuain an Iar,
Gun d’rinn sinn faothach air latha gaothach,
Bhith ’n Rubh’ nam Faoileann gum b’e ar miann.

Air Carraig Ghrùdair gu robh thu lùthmhor,
Is iomadh fùdar a loisg sinn ann,
Is bha thu siùbhlach air muir a’ giùlan,
Ged bhiodh an srùthladh ’gad fheuchainn teann.

Air Rubh’ nan Crann-lach air feasgar geamhraidh,
Na stuadhantan gorm-gheal a’ lùbadh crom,
Gun d’shuidh sinn sàmhach a’ feitheamh eunlaith,
Ar miann ’s ar dòchas an t-eallach trom.

An ùig dhìonach ri frasan dìleach,
’S a’ ghaoth a’ bìgeil am measg nam fròg,
Gun d’leig sinn sgìos dhinn gu ’n d’mhùth an t-sìde,
Is rinn thu sìneadh ri m’thaobh gu còir.

An déidh a’ chruadail gun tig am fuasgladh,
Ged ’s mór an cruaidh-chàs, thig sìth ’na dhéidh.
An tonn ’sa gheamhradh a thig le gleadhraich,
Gun tig ’san t-samhradh ’na chuairteig réidh.

Taobh lochan feurach air feasgar samhraidh,
A’ ghealach oirdhearc a’ streap an àird,
Gum b’e ar sùgradh bhith ’g éisdeachd ùinich
Nan lachainn siùbhlach a’ tighinn thar sàil.

’San àird a deas oirnn an rionnag-fheasgair
Le meuran dealrach a’ danns’ ’san speur.
’Se sealladh àluinn, i fhéin ’s a càirdean,
Cur solus bàidheil mun t-saoghal gu léir.

Nam feumadh pàigheadh ’son h-uile àilleachd
A tha mar ìocshlàint ’sa chruinne-cé,
Gum biodh sinn bròdail le toll ’nar pòcaid.
An còta spòrsail, nach e tha faoin!

Gum fac’ sinn còmhla gach nì a chòrd rinn,
Nuair rinn sinn cuairteachd measg chnoc is ghleann,
An lach le teaghlach a’ snàmh gu h-aotrom,
’S gach lus is flùr a tha còmhdach blàr.

A’ seall’ mun cuairt oirnn ’se camar-inntinn
A th’ann bhith smuaintinn cà’ bheil ar tùr;
A’ phìob a ghleus E, an Cruithear fhéin, dhuinn,
Thig ceòl glé bhinn aist’ gun ribheid ùr.

A charaid dhìlis, tha a-nis gach mìos
A’ toirt luaidh le innseadh air crìoch do là.
Na cluas’ bha dìreach an-diugh cha dìrich,
’S tha mala liath mu do shùilean blàth.

Nuair thig an t-ám is gur fheudar dealachadh,
Ar cuideachd shunndach ’san t-saoghal seo réidh,
An lagan uaine gun tagh mi uaigh dhuit,
Far ’m bi thu suaimhneach fo sgàile sgéith.