AN T-IASGAIR

(Togail nan Cliabh)

Gur aotrom mo cheum-sa ’s mi dèanadh gu bàt’,
An uiseag gu sunndach cur fàilt’ air an là.
Ma gheibh mi fo astar ri àirde muir-làin,
Thig buille ’san t-sruth chuireas siubhal ’na sàil.

Gur iomadach sealladh a chì mi air cuan:
Ròin bheaga mar chaoraich air creig ’s iad ’nan suain;
Sgarbh dubh, an sàr-iasgair, a’ sgrùdadh ’sna tuinn,
Is sgàireag na creig’ a’ toirt m’òige ’nam chuimhn’.

Gur tric ’s mi ’nam bhalach a streap mi na drèis,
A’ rùrach a h-uighean, ’s mo chridhe air leum,
Mo ladhran am fruchag, is m’ìnean an gréim,
Sgread fhaoileann a’ lìonadh mo chlaisteachd gu léir.

Tha callag bheag dhìleas bhios daonnan ’nam chomhair,
Gu faicilleach, dìcheallach trusadh a lòn.
Mar rionnag a’ tuiteam, ’s i dèarrsadh mar òr,
Le spairt air an uisg’ thig an t-eun-sgadain mór.

Ann an Caolas na Caillich bidh sruth mar as miann,
An Dubh Hirteach ’na sheasadh air faire ’san iar.
Ma gheibh mi an Dubh-sgeir air càrn na Beinn Riabhaich,
Cha bhi mise falamh mar thogas mi cliabh.

Ged thig dubhadh air speuran le iomairt nan neòil,
Is sioban thar thonnan a fhliuchas an seòl,
Cha bhi mi fo chùram ma sheasas na ròp’;
’Se coisir ’nam chluais a bhith ’g éisdeachd an ceòil.