AN CEARDAMAN

Chaidh Eòghan do dh’Uibhist latha féill;
B’e a dhùil gum faigheadh e aighean ann.
Cho math ri aighean fhuair e gréim
Air daolag-dhubh — an cèardaman.

’San eilean bheag sin bha e tàmh,
’S le fuaim gun d’rinn e itealaich
Feadh thoman riabhach nam beann àrd,
Gus an d’fhuair Eòghan a’ Ghlinne e.

Mu’n chèardaman tha mi fo phràmh.
O Eòghain! Carson a thog thu e?
B’e a mhiann bhith cleasachd air an làr
An Uibhist far an d’rugadh e.

Seo cagar, Eòghain, a-nis ’nad chluais:
An creutair bochd, nan d’fhàg thu e!
Di-Sathurna cha bhi e slàn,
Ma gheibh mi air bàrr a’ ghunna e!

Freagairt a’ Chèardamain (le Eòghan a’ Ghlinne)

Seo, a Dhòmhnaill a cheist, do charaid,
Cèardaman féill Uibhist.
Taing mhór airson do rabhaidh.
’S math dh’fhaodadh gu bheil thu de’n bharail
Gur tusa an greatest fhathast.
Ach éisd rium, a charaid:
Tha mise too beautiful to beat!

Rabhadh

Eisd rium, Eòghain, is thoir an aire:
Tha mi deas a dhol gu bàillidh,
Gunna dùbailt’ ann am m’asgaill,
Deas a losgadh fùdar.

Nuair a théid mi mach air stann,
Bidh tu, Eòghain, a’ fàs car fann,
Calmain ’nam frois ma d’cheann,
’S gach aon dhiubh ’na smùrach.

Latha fèath no latha fiadhaich,
Calmain on ear no ’n iar,
Le sùil mar iolair air a sgiath,
Gun cuir mi iad ’nan spruileach.

Gun cum mi riut a h-aon ’s a dhà.
An trì ’s an ceithir thig iad gu làr,
Ach ann an cóig cha bhi iad slàn,
Chionn ’s mise, Eòghain, an greatest!

Freagairt do Rabhadh (le Eòghan a’ Ghlinne)

A Dhomhnaill MhicNèill, a chrìosdaidh,
Feumaidh mise innse
Gu bheil thu math air sgrìobhadh is bàrdachd,
Ach ma gheibh ‘Cèardaman Chill Odhrain’
A ghunna ri a ghualainn,
Chan eil eagal aig’ ro bhàrd no ro bhàillidh.

Na biodh tusa, a chreutair, a’ bruadar
Mu ‘chupan mór’ ’s mu dhuaisean,
Chionn tha mise h-uile cinnteach, mu fàg mi,
Gun tig an cupan do Chill Odhrain am bliadhna mar is àbhaist.
’Sann air dràran Shandaidh Ghreusaiche tha àite-còmhnaidh.