RANN CALLAINN.

Thainig mise ’n so air Challainn,
Gu dorus a’ ghille ruaidh,
’S o’n is e fasan a’ bhaile
Nach fhaigh duine stigh gun duan—
Fasan a bh’ ann ri tìm ar n-òige,
’S còir dhuinn bhith ga chumail suas;
Gillean-Callainn anns gach dorus,
’Beannachadh ’s a’ gabhail dhuan.
Theid sinn gu tigh Dhòmhnuill chùirteil,
Fear cho còir ’s a tha san dùthaich,
Gheobh sinn an t-aran gun chaomhnadh,
’S an t-ìm gasda, blasda, cùbhraidh,
Tea thoirt dhuinn ann am bùla,
Agus siùcar ann an cuaich;
Fiathachadh farsaing g’ a ionnsaidh,
Tha mi ’n dùil gun teid mi suas—
An e mo beatha?