SORAIDH LEIS A’ BHATA LUATH.

LUINNEAG:–

Soraidh leis a’ bhàta luath,
Dh’ àinmicheadh air Sgeir a’ chuain,
Air do ghillean cha bhiodh gruaim,
’N àm bhith togail suas do sheòl.

Cheathramh là dhe na Mhàrt,
Ceithir fichead is a dhà,
Chuireadh ‘Sgeir-a’-chuain’ air sàil,
Leis na sàir nach fannaich fuachd.

’S ’n uair a chuir i sròn ’s a’ chuan,
Bhristeadh botal làn m’ a cluais,
’S ghlaodh na laoich le iolach chruaidh,
“Slàinte ‘Sgeir-a’-chuain’ ’s Bean Ois.

’S ’n uair a thog i siùil an àird,
’Ghuidh an slùagh a bh’ air an tràigh,
“Beannachd leibh ’s ur faicinn slàn,
H-uile làmh air ‘Sgeir-a’-chùain. ’”

’S ’n uair a thogadh ri a siùil,
Shuidh an sgiobair air an stiùir,
’S ged a dh’ eirich i na smùid,
Cha robh cùram dhuinn no bròn.

’S ’n uair a dh’ éirich i na glìnn,
Sheòladh ‘Sgeir-a’-chuain’ cho grìnn,
Ris an eal’ air bhàrr nan tònn,
’S cha robh cònn oirr’ aig a luaths.

C’ àite ’m facas deas no tuath,
’Nach do laimhsich tàl no tuadh,
Dheanadh leithid ‘Sgeir-a’-chuain,’
H-uile bàll dhi suas g’a seòl.

’S ged tha mi eolach air a’ chuan,
’S air bàtaichean deas is tuath,
Chan fhaca mi gin an Cluaidh,
Rachadh air fuaradh air do shròin.

Olaidh sinn slàinte Bean Ois,
Dh’ altrumais an diùlnach còir,
A chuir ‘Sgeir-a’-chùain’ fo seòl,
’S i gun sgòd oirre fo ’làimh.