CRIOSD A’ GUL OS CIONN IERUSALEIM.

Sheall Ios’ air a’ bhaile fo mhaladh an t-sléibh,
Am baile a raoghnuich Iehòbhah dha féin;
B’ e foirfeachd na maise tàmh ionad a thlachd e,
’N t-aon lùchuirt a bh’ aige air thalamh fo ’n ghréin.

Ionad tàmha a mhòrachd, a ghlòire a bh’ann,
A chumhachd ’ga dhìon mar dhìdein feadh bheann;
Bu sgiamhach r’a faicinn nigh’n Shioin na maise,
B’ i ’n t-ùr ròs air faich’ i, b’ i lilidh nan gleann.

Mar leug air uchd òighe bu bhòidheach ’na sgiamh,
Geal, glan mar thùr sneachda air broilleach nan sliabh;
Mar dhealradh na gréine ’s an òg mhaduinn chéitein,
Bha teampull an Treun-fhir, an t-aon Dhé tha fior.

O! nochd dhomh ciod thuige tha Iosa fo bhròn,
Fàth aobhair a mhulaid—ciod thuige a dheòir:
Na deòir tha gu frasach a’ brùchdadh fo ’rosgaibh,
Gun toirmeasg, gun ghrabadh, fàth acain, a leòin.

Air chinnt ’s mòr an reusan e bhi éisleineach, tròm,
Ag amharc a’ bhail’ tha ’na luidhe fo ’bhonn;
’S e prìomh bhail’ a dhùch’ e, ’s e àros a rùin e,
’S e ghràdh d’a luchd-dùcha a dhrùigh air a chòm.

’S ioma ni tha ’n a fhradharc nach faicear le càch,
Tha ’shùil-san a’ leursain gach beud dha tha ’n dàn;

’An solus a shùla feuch aobhar a thùrsa,
Tha truaighean do chunntas nach tùrar gu bràth.

Tha Sàlem gu h-uallach gun smuairean ’na còir.
A h-òigridh, a h-uaislean làn uabhair a’s spòrs.
A sagairt mar b’ àbhaist làn mòrchuis a’s àrdain,
An fhìrinn cha’n àill leò, cha’n àill leò a’ chòir.

Tha ’cupan a’ lìonadh, a’ lìonadh gu bras;
Cha bhlasda mar fhìon e, an ìota cha chaisg;
Gidheadh ’s fheudar òl leò làn domblais a’s dòruinn—
Cha ’n ’eil seòl air a còmhnadh, no dòigh air dol as.

Gheibh iadsan an tomhas a thug iad do chàch;
An naomh fhuil a dhòirt iad, a dhòirt iad le tàir;
Tha ’n fhuil ud ag éigheach gu’n dìolar na féichin
Le fuil a’s le creuchdan, le reubadh ’s le h-àr.

Tha truaighean a’ bhaile ’an sealladh a shùl—
A bhabhuinn, a bhaideil ’n an sad a’s ’n an smùr:
Feachd borb ud na Ròimhe air bhoil’ air son còmhrag—
Ghéill gach crann agus còmhla, chaidh dòchas air chùl.

Tha teampull an Ard Rìgh, ionad tàmha a ghlòir,
A lùchuirtean àrda ’n an càrnaibh ’s nan tòrr;
Am fuil na naomh ìobairt tha ’n sagart ’n a shìneadh,
’S an Léibhteach dìleas ’n a shìneadh ’n a chòir.

Tha Sion ’n a banntraich, na banntraich bhochd thruagh,
A gineil ’n a sràidibh ’n an càrnaibh ’s ’n an cruaich;
A mheud ’s a tha beò dhiubh ’n am bràighdean gun dòchas,
Aig naimhdean gun tròcair làn mòrchuis a’s uaill.

Tha àmhghar ’thug barrachd ’an sealladh nan sùl
’Tha ’sileadh gu frasach air maluidh a’ chùirn;
Na truaigheana sìorruidh mu Shion tha ’g iadhadh;
Oir fasgadh fo sgiath-san cha d’ iarr i ach dhiùlt.

Cha ’n ’eil dadum tha féineil ’n a dheuraibh, ’n a bhròn;
Cha ’n e geilt a’ chroinn-cheusaidh a léir e ’s a leòn:

Baisteadh an uamhais cha ’n e tha ’n a smuaintean,
’Cur ’anama fo smuairean a luaisg e cho mòr.

Mòr mholadh do’n Ard Righ, ’n a fhàbhar tha sìth,
A ghràs tha neo-bhàsmhor cha ’n fhàilnich a chaoidh,
’An Iosa tha tearmunn, ’n a ìobairt tha slàinte,
Ach iadsan ni tàir air gu bràth théid a dhìth.

Tha iadsan gun chaochladh, nach aobhach an sgeul!
A chumhachd neo-bhàsmhor cha’n fhàilnich, cha tréig;
Tha ’ghàirdeana sìnte do’n deòraidh ’s do’n dìblidh,
’S bidh e gu dìlinn ’n a dhìdean d’a threud.

O! thigibh gun dàil ’n a fhàbhar, a shluagh;
Air ’ur luirg faicibh nàmhaid gun bhàigh ’us gun truas;
Tha ifrinn, tha ’m bàs ann, dian theichibh mar tha sibh,
’S le còmhnadh a ghràis thar gach nàmh gheibh sibh buaidh.