CRUIT IUDAIH.

’Chruit Iudaih, is grinne ’s is binne, grad dhùisg,
A’s seinn dhomh am fonn is rùnaich’ leam;
’Am poncaibh is milse ’s is dilse le sunnd
Ard chliuthaich caomh Rìgh nan Iudhach dhomh.

’N uair ruisgeas an t-Ard Rìgh ’threun ghàirdean gu blàr,
’S mu ’charbad a thàrlas dubh neulaibh,—
’N uair reubas tein-athair an latha cia ’n t-àit’
’M bheil fasgadh o’n bhàs r’a fhaotainn duinn?

’S e ’n t-Uan anns an uair ud a chruadail ar sgàil’,
Gus am balbhaich an là ’s an ciùinich e;
Air ’Aon-ghin ’n uair a sheallas an t-Athair le gràdh,
Cha lot, air a sgàth, ’s cha chiùr e sinn.

’M fad bhios sinn ’s an fheòil a’ còmhnuidh ’s a’ tàmh,
Bidh an t-Uan dhuinn gach là ’n a chùl-urras;
’S a dh’aindeoin ar peacaidh ’n a mheachain tha slàint’,
’S bidh Dia air a sgàth-san caomhail ruinn.

O! m’ anam glachd cruadal, tha ’n uair ’tarruing dlùth
’N uair nach buanaich an ùir ’n a h-uallach ort,—
’N uair dh’fhàgar d’ uil’ fhòtus an Iòrdan nam buadh,
’S an sàr fhuil an Uain théid t’ ionnlad glan.

Glan, saor o gach truaill’eachd, bithbhuan, ògail, ùr,
’An comunn do rùin sìor ghluaisidh tu;
’S air aodann an Athar, gun ath’ air do ghnùis,
Sìor dhearcaidh do shùil gun smuairean orr’.