CUIREADH NA BAINNSE.

I.

LABHAIR Ios’ ann an coimeas oirdhearc,
Tha rioghachd neamha cosmhail gu Sonruicht’;
Ri righ àraidh rinn banais phòsaidh,
Da mhac fein ’s thug e cuireadh ’mhoran.

II.
’S chuir e Sheirbhisich ’ghairm na ’muinntir,
A fhuair an cuireadh a chum na bainnse:
Ach cha b-àill leo teachd da h-ionnsuidh;
’S ann ghabh iad tlachd ann a bhi cuir cul ris.

III.
Nuair chunnaic, Dia Staid an t-shluaigh fuidh dhaorsa,
Gun sùil gu truas diu ’na làmh gu saoradh:—
A’s iad a basachadh leis na plaosgan,
Thug cumhnant ùr dhuinn le beatha ’Saorsa.

IV.
Cho luath sa pheacaidh sinn, thainig bàs oirn,
A’s chaidh air dùnadh amach a Pharais:
’S cha leigeadh ceartas a steach gu brath sinn,
Mar d-thugta ùmlachd do’n lagh a’s: àrdach’.

V.
’So ’na bhris Sinn an reachd sin aon uair,
’S ann tha e bagradh a pheanais daonnan:
Air ’n dream nach buannaich Sna h-uile aon diu’,
O, thùs a bheatha gu crich a Shaoghail.

VI.
Gur dall an ceò sam bheil clann na’n daoine,
’S gun fhios aca’ c’aite ’m bheil iad air faondtraigh;
An tir na h-EIPHIT san tigh na daorsa:
Na’n creach aig Satan le gradh an t-shaoghail.

VII.
Ach s’ann a dh-umhlaich E fein na dhea’ -ghean,
An iobairt thaitneach a chuir an ordugh:
Sge be dh-itheadh dhi is a gh’ òladh;
Bhiodh beatha shiorruith aige mar, throcair.

VIII.
Gach neach nach d’thig dh’ionnsuidh cuirm a phòsaidh,
Nach blais do’n fhuil is nach ith don fheoil sin;
Cha’n eil beath ann a’ gabhail còmhnuidh,
’S bidh fearg IHOBHA ga chlaoidh an dòrainn.

IX.
Cha ’ne biadh agus deoch le cheile,
A tha E ciallach le brigh na feasda:
Ach fhuil is fheoil san a chaidh a cheusadh;
A chum na peacaich a thoirt gu rèite.

X.
Nuair sheas E ’n-àite na’n tràillean truaillidh,
Bu sgrios do’n bhàs E ’s bu phlàigh do’n uaigh E:
’S ged bha Satan do ghna ga bhuaireadh;
Gu robh A nàdur’ as eugmhuis truailleachd.

XI.
Bha e fiachaicht’ oirn leis an naomhreachd;
Air gradh do DHIA agus gradh do dhaoine:
A’s ge’ do mheas sinn mar ni ro fhaoinn e,
Bu daor a dhioladh e le ’r FEARSAORAIDH.

XII.
’Si so an Iobairt is motha tàbhachd,
Chaidh ’thoirt a suas o’ na pheacaich Adhamh:
’Si so an Iobairt a choisinn slàinte;
Do gach aon a bhios air an Sabh ’ladh.

XIII.
’S ann chum na h-iobairts’ tha Righ na gloire,
A cuireadh dhaoine mar chuirm phòsaidh:
Da trid; sann dh’ umhlaich E ann na dheadhghean;
An dream a sgapadh thoirt dhachaidh comhla.

XIV.
Chuir E Sheirbhisich ’mach na faidhean
Is rinn iad sgeula air teachd an t-Shlan-fhir:
Iad dheanamh aithreachais: ’s air a sgathsan;
Nach biodh am peacanna air an àireamh.

XV.
Ach chuir iad cul sann ri gairm na slàinte,
Agus mhasluich iad a chuid fhaidhean;
Cuid diu mharbh iad is cuid diubh Shabh iad,
A’s cuid diu chlach iad a dh’ ionus’ a bhàise.

XVI.
Tha so na dhearbhadh air ìnntinn fheòlmor,
A tha na naimhdeas sann do IEHOBHA:
Ge’d tha E cuireadh na h-uile Shlògha;
Gur tearc an àireamh a tha toirt gloir dha.

XVII.
’S chuir E seirbhiseach ’n deigh na ’m faidhean,
Eoin Baiste a bh’ anns an fhasach;
Be ’n ro-ruithfhear e bha roimh ’r Slan’ fhear;
’Sa ’neach is motha do na faidhean.

XVIII.
Be so an ti mu’n do sgriobh Isaiahs’,
“Guth an ti ghlaodhas anns an fhàsach;”
Se ’neach is mò aig an robh ri ràithinn:
Mu theachd an Ti anns am bheil an t-shlàinnte.

XIX.
Agus shearmonaich e aig radh riu’,
Deanamh aithreachas: chionn bhur graineilachd:
Oir tha aobhar agus ceann fàth air,
Tha rioghachd nèimhe gu teachd a laithir.

XX.
Bha fhianuis firinneach mar an ceudna,
Thanaig an Ti sin Mu ’n d’rinn e sgeula:
Oir rugadh Ios’ ann am Betelehem;
Bha Righ na’n righrean an tir Iudea.

XXI.
Nuair chunnaic Eoin E se teachd na aonar,
Thuirt e se chridhe lasadh le gaol da;
“Feuch Uan De” a tha teachd gu ’r saoradh,
’Sa toirt air falbh peacannaibh an t-shaoghail

XXII.
Gur mòr an sòlas do neach tha leointe,
Airson eus-umhlachd sa chionnta mhòra:
Gun dhiol Criosd ann an coslas feol iad;
Si so an fhirinn s gu ’m b-fhianuis Eoin dith.

XXIII.
Airson no firinn san thug iad beum dha:—
Agus dhit iad e leis an eucoir,
Chaidh a phriosunachadh le Herod;
Agus an ceann a thoirt air a mheis deth.

XXIV.
Gur mòr an spid thug do ’n Righ an seors’ ud:
Le leith’d do dhiol a dheanamh air oglach,
Gur beag an t-ioghnadh ge ’d bheir E dorain:
Don dream air fhirinn nach gabhadh eolas.

XXV.
Gur beag an t-ìoghnadh ge’d bheir E bron:—
Air an dream a roghnaich ’n toilìnntinn fheolmhor;
Oscionn na dinneir a chaidh an ordugh,
Is cuireadh saor aig gach aon gu trocair.

XXVI.
Ge’d chual an Righ gun do mhill iad òglach,
A’s gun do mhasluich iad ainm ro-òirdhearc:
S’ ann tha E fathasd a tairgseadh tròcair;
Do chinn-fheadhna na ’m peacach mòra.

XXVII.
Sann chuir E AON GHIN a ’nuas o’n àirde;
An duil gu’n d-thugadh iad uram DHASAN;
O ’n is creutairean iad bha bas’ chadh,
A’s trid a theachdsan gu faighadh iad slainte.

XXVIII.
Se sud a ni a thug Criosd do’n t-shaoghal,
Air faicinn Dha staid an t-shluaigh fuidh dhaorse:
A’s thug E umhlachd do’n lagh ro-naomhsin;
Fad uile ’laithean ’bha E san t-shaoghal.

XXIX.
A chum gu’n creideadh na h-uile dhaoine,
Gur h-Easan ’n Ti bha gu teachd gu’n saoradh:
Sa mheud sa chreideadh ann mar Fhearsaoraidh;
Gu’ measte umhlachdsan do na daoin’ ud.

XXX.
Ge’d bha chuiridhean doibh cho aluin,
Is gu robh beath’ ac’ le teachd a lathair;
Sann chuir iad cul ris a deanamh tair air,
Ach gus na sguirs’ iad E feadh na sraidean.

XXXI,
Se so a neach is mò fhuair do thàrcuis,
Bha riamh san t-shaoghal: Na thig gu brath ann;
Se so an Ti mu ’n do labhair Dàibhi;—
Gu’m feudte ’chnàmhan gu h-iomlan àireamh.

XXXII.
Ge’d ’S iomadh tròcair air ’n d’rinn iad dimeas,
Cha ’d sguir E fathasd a dheanamh stri riu’;
’S ann chuir E dheìs-cioblaibh ’mach o’s iosal,
Gu caorich chailte luchd tighe Israel.

XXXIII.
’S ge’d rinn iad sud mar a dh’ aithn’ an Righ dhoibh,
Tha àite falamh fathasd an CRIOSDA:
’S na h-uile h-aon leis an àill mar Righ E,
Gu’n dean E oighre dheth air a rioghachd.

XXXIV.
Cha ’d sguir E fathasd gur buan a ghaol doibh,
Chaidh deich ’S ’tre fichead sin ’mach a dh’ aon la;
Leis an t-shoisgeul ga chraobhsgaoleadh;
A ghairm na ’n Iudhach gu feisd na naomhachd.

XXXV.
Ach chuir mòran diu ’n guth le chèile,
A’s ghabh iad leith-sgeul air reir am beusan;
Chaidh fear gu fhearann is fear gu sprèidh dhiu:
A’s thuirt fear eile gun phòs e cèile.

XXXVI.
’S iad sud na leith-sgeulan a ghabh pairt diu’;
’S iad cuir an culthaobh ri Criosd mar Shlan-fhear:
’S mò air cùram mu ’n fheoil a Shasuch’;
’S cha d, thoir sinn ùmhlachd dhuit air an trà so.

XXXVII.
Fhir a leughas na fhir a dh’eisdeas,
O! bi air t-fhaicil roimh ’n mhealadh bhreun so:
Is na cuir t-anam an cunnart lèirsgrios;
Airson do bheatha: sgur fear a treigsinn.

XXXVIII.
A’s chuir E Abstoil a rìs le h-ordugh,
Air feadh nan Iudhach s na ’m bailtean mòra:
’S air feadh na ’n cinneach aig nach robh èolas;
A’s chuir iad cùl riu’ ’chuid bu mhò dhiu.

XXXIX.
An dream a chunnaic E ’n deigh dha èirigh,
B’ iad sud an àireamh chaidh dheanamh sgèil air:
Nuair dhoirt E Spiorad orra le èifeachd,
Sann rinn iad fianuis gu’m be MAC Dhe bh’ ann.

XL.
“ ’S air feadh an t-shaoghail thuirt E riu ìmeachd,”
“ ’S an soisgeul shearmonachadh gun sgìth’ cheadh;”
“ ’S iad dheanamh dheisciobuil do gach cìnneach;”
“San sin am baisteadh an ainm na Trìonaid.”

XLI.
B’ iad sud an àireamh a chaidh a dh’ ìnnseadh,
Gach ni chaidh ùmhlachadh, chum na dinneir:
Sa chaidh a chuireadh na ’m peacach dite;
Iad theachd a ghabhail do’n Iobairt shith sin.

XLII.
Sa mheud sa thainig le gairm an t-shoisgeil,
Sa bhlais do’n fheisd a bh’ aig Fear na bainnse:
Mheas iad mar aolach agus mar challdach;
Na h-uile ni th’ bh’ ac’ air sgàth a chaoimhneis.

XLIII.
’S air teachd do’n Righ a dh’ fhaicinn na ’n òighean,
A chaidh a chruineachadh le a chuid òglach;
Fhuair E aon diu’ as eugmhuis còmhduich,
Sa bha neo-iomchuidh airson a phòsaidh.

XLIV.
’S thuirt an righ ris fuidh shamhladh “cairdeis,”
“Ciod a ghluais thu gu tigh’nn do’n àite ’s;”
Cha ’n eil an trusgan a tha air cach ort;
’S thuirt e ri Sheirbhisich ’a chur do’n àmhuin.

XLV.
Tha so na shamhladhdon mhuintir bheusach,
Nach deach a rusgadh da’n oibre fein: Tha;
Mur luideig shalaich, is boladh breun dith,
’S nach leig a chaoidh iad do rioghachd nèamha.

XLVI.
Cha ’d, fhag E ’n linn so gun chuireadh saibhir,
Sann chuir E Searmonaichean an t-shoisgeil;
Thoirt cuireadh saor do gach aon san-àm so,
A’s àite falamh an tigh na bainnse.

XLVII.
Tha ’n ùmhlachd iomlan chaidh thoirt mar ’n-èiric,
On bhasaich Criosd air a chranna cheusaidh:
Tha bhanais ullamh san dinneir reith:—
Agus cuireadh saor aig gach aon fuidh ’n ghrein dith.

XLVIII.
An fhearg sa mhallachd a thoill air gnath’chadh,
Sann dh’ fhuiling Criosd air a chrann an aird iad;
A chum gu’m biodh E mar cheannard slainte;
Air a dheanamh foirfe: tre fhulang bais Dha.

XLIX.
Si so a bhanais agus an dinneir,
A dh’ ullaich Dia do na peacaidh dhite:
S na h-uile aon thig da ionns’ trid Iosa;
Bidh beatha bhuan aca ’s pòsadh siorruith.

L.
Sa nis mo chairdean s mo mhuintir dhùtcha,
Ge’d ’s iomadh uair a chuir sibhse cùl ris:
Pillibh a nis ris ge’d s fhad’ an ùine,
A’s gheibh sibh tròcair as leith aon Ungte.

LI.
Ge’d robh bhur peacaidh mar ghaineamh tràghadh;
Ann an lionmhoireachd s dearg mar sgàrlaid;
Cha chuir E h-aon as ’ur leith gu bràth dhiu;
Ma chreideas sibh anns an Ti a bhàsuich.

LII.
“Co chuireas cionnt as do leith gu brath,”
“On se Dia a dh’ fhir ’nicheas ’s Criosd a bhàsaich.”
“Seadh tuileadh fòs chaidh a suas an àirde,”
“Gu deas laimh na Morachd a th’anns na h-àrdaibh.”

LIII.
An diugh am feadh sa tha lamhan sinnte,
’S E gairm na ’m peacach’ s thigh’nn gu Criosda;
’Sa tairgse tròcairean Dhaibhi cinnteach:
O! feuch nach diult sibh an t-shlainte shiorruith.

LIV.
’S mar d’thoir sibh èisdeachd da chuireadh gràsmhor,
Mun’ d thig bhur crioch: cha ’n, fheud sibh bhi sabhailt:
An sin thig leirsgrios is teinn is cràdh oirbh;
’S cha ’n èisd E h-aon agaibh air an là sin.

LV.
Sa nis o ’n tha mi gu bhi co-dhùnadh,
Airson mo chàirdean, sann ni mi urnaigh;
An Ti as airde gur toirt da ionnsuidh,
Is creideamh slainteil thoirt duibh gur ’n-iompach.

LVI.
’Sa h-uile aon gheibh a chuireadh tròcair,
’S nach d’thig a dh’ionnsuidh na cuirme sòghmhor:
Cha bhlais a h-aon diu do’n t-Shuipeir phòsaidh;
A thaig an Uan ann an riogh’chd na gloire.