---

[231]

CUNNTAS SHOLAIMH MU SHEAN AOIS, AIR A MHINEACHADH.

Tha ’m mìneachadh a leanas air cùnntas Sholaimh mu Shean Aois, air a shònruchadh air son tìm an dù’ -gheamhraidh agus deireadh na bliadhna, ’chionn gu bheil an geamhradh, le ’aogas duaichni ’s gach ànradh tha ’teachd ’na lorg, ’na shamhladh freagarach air Sean Aois leis gach trioblaid agus ànradh a ta fuaidhte rithe.

ANNS an dara caibdil deug do Eclesiastes, tha’n Searmonaiche ’toirt rabhaidh dhomh làithean m’ òige thiomnadh suas chum seirbhis mo Chruitheir, a’ toirt fa’near na droch làithean a tha ’teachd oirnn, ’nuair a dh’fhàilnicheas uile chumhachdan ar n-ìnntinn agus ar cuirp fuidh anmhuinneachd na h-aois. Oir an sin, mar tha an Searmonaiche gu freagarach agus gu dreachmhor ’ga chur f’ar comhair, ionann ’s ann an sgàthan, tha a’ ghrian, agus a’ ghealach, agus na reultan air an dorchachadh; na cumhachdan a’s àirde ’s a ’s inbhiche a tha riaghladh an corp an duine, mar tha solus nan speur a’ riaghladh ’san t-saoghal—tha ’n tuigse agus an riasan, an inntinn agus a’ mheadhair, air an dorchachadh, mar an uair ata na neòil a’ dol eadar sinne agus soillsibh na h-iarmailt. An tùs ar beatha, air do neòil an àmhghair an tuiltean a dhórtadh a nuas, tha iad a’ siubhal air falbh, ’s tha deàlradh grèine ’teachd ’nan déigh; ach a nis tha na neòil a’ pilleadh an déigh an uisge; tha sean aois féin ’na gnà-dhubhachas, agus cha ’n ’eil ni ’s faide dōchas sam bith ri ath-philleadh aimsir i’s fearr. Tha luchd-gleidhidh an tighe, na gàirdeana agus na lamhan a ta chum dìon a’ chuirp, a’ teannadh ri fàs air bhall-chrith; agus tha na daoine laìdir, na guaillibh, far am bheil neart an duine ’na luidhe, agus a bha aon uair comasach air gach aona chudthrom a ghiùlan, a’ teannadh ri aomadh agus ’gan cromadh féin; agus tha ’n luchd bleith, na fiaclan, a teannadh ri tuiteam air falbh, agus a sgur a

---

[232] dheanamh an oibre, chionn gu bheil iad tearc. Tha mar an ceudna an dream a sheallas a mach air na h-uinneagaibh air an dorchachadh, na sùilean, uinneaga sin a’ chuirp, troimh’n seall sinn a mach air na h-uile nithibh mar sheallas sinn a mach troimh uinneagaibh tighe, tha iad air fàs dorcha; agus tha esan a ta ’gan gnàthachadh mar neach a sheallas a mach troimh uinneig san oidhche. An sin tha na dorsan air an dùnadh anns na sràidibh; tha uile shlighean nàdurra agus feumail a’ chuirp ionann ’s air an druideadh suas, agus tha’n cealachadh-beatha a’ dol air ais an uair a tha fuaim na bleith iosal. Gheibh a’ mhuinntir òg agus shlàn cadal gu fallain sùnndach, agus tha e furasda leó bhi ciontach ann an tulle ’s a’chòir a dh’fhois a ghabhail; ach ma chaidleas a’ mhuinntir aosda ’s ann le duilghiodas, agus tha iad ag éiridh suas aig guth an eòin; ’s leòir glaodh a’ choilich a thoirt orra bhi ullamh chum an tàmh buaireasach a thréigsinn. Tha nigheanan a’ chiùil air an ìsleachadh; tha’n guth a’fàilneachadh agus a’ fàs molach ìosal; tha ’chlaisteachd mall; agus air do na tograidhean bhi nis air call am beothalachd, cha ’n ’eil suim aca do cho’ -sheirm chiùil; agus uime sin tha iad a’ suidhe ann an dubhachas, le’n cinn ag aomadh sìos, mar òighean a thugadh air falbh am braighdeannas a ta caitheamh as fuidh dhubhachas. An t-sean Aois, air dhi bhi neo-shùrdail agus neo-chomasach air i féin a chòmhnadh, tha eagal oirre roi’ ni àrd; tha eagal oirre streap ’an àird, a chionn gu bheil i’n cunnart tuiteam; agus air dhi bhi neo-iomchuidh air son allabain agus cruadail garbh-thuruis, tha na h-uamhasan a ta san t-slighe ’toirt uaipe a misnich, gun ionnsuidh a thoirt oirre. An sin tha ’chraobh-almoin fuidh bhlàth; tha falt a’ chìnn a’ fàs geal; mar tha’n t-almon luath a’ teachd fuidh bhlàth ann an cruaidh aimsir a’ gheamhraidh, mum bheil an sneachda ’gar fàgail, agus tha eadhon an leummach-uaine a’ cìnntinn ’na eallaich; na casan a bha roimhe aotrom agus lùth’or gu leum, amhluidh mar chasaibh a’ mheanbh-chreutair sin, agus d’am b’àbhaist cudthrom a’ chuirp gu léir a ghiùlan gun spàirn, tha iad a nis a’ fas ’nan eallaich, agus is gann gur h-urrainn doibh iad féin a ghiùlan; agus ’nuair tha na ceudfaidhean mar so a’fàilneachadh, tha ’n togradh a’ fàilneachadh maille riu, oir cha’n urrainnear ni a mhiannachadh, ’nuair nach urrrainnear sòlas a ghabhail ann.

’S iad an samhuil sin na droch làithean, a ta ’teachd oirnn ’nuair tha ar n-òige thairis, agus a ta ag ullachadh na slighe air chionn an uilc dheireannaich agus a’ s mò do dh’uilc ar bàis, nuair tha’n duine a’ triall d’a chòmhnuidh bhuan, agus a tha’n luchd-cumhaidh a’ dol mu’n cuairt sna sràidibh ’g a chaoidh. An sin tha’n còrd airgid, culaidh-chòmhdaich nan inneala mothachail a tha geal agus a’ deàlradh mar chòrd airgid, air fhuasgladh agus cha’n ’eil e ni ’s fhaide comasach air son a dhreuchd. Tha cuairt-imeachd no ath-philleadh na fala a ’stad aig a’ chridhe, tobar na beatha, —amhuil ’nuair tha cuinneag, a bhios a’ tarruing uisge, air a

---

[233] briseadh aig an tobar, no ’nuair tha an roth-uisgeachaidh a’ dol mu’n cuairt le ’chuinneagaibh, a tha e a’ lìonadh agus a’ traoghadh aig an aon àm, air a bhriseadh aig an t-soitheach-chumail. Amhuil so tha uile ghluasadaibh no beatha a’ sgur aig a’ bhàs; agus tha’n duslach a’ pilleadh chum na talmhainn, gu cìnntinn mar a bha e mun d’rinneadh an duine dheth; agus tha a spiorad neo-bhàsmhor a’ pilleadh chum Dhé, tobar na neo-bhàsmhorachd, o’n d’thàinig e.

Biodh, uime sin, solus mo thuigse, am feadh ’s ata mi ’ga shealbhachadh, air a ghnàthachadh ann an rannsachadh na fìrinn, agus biodh mo mheadhair ’na h-ionad-tasgaidh do gach uile eòlas feumail; saoithricheadh mo làmhan an feadh ’sa mhaireas an spionnadh, agus biodh mo ghuaillibh deas agus foighidneach fuidh gach aon uallach feumail; biodh m’ìnntinn an còmhnuidh ’sealltuinn a mach troimh uinneaga mo chuirp, chum léirsinn agus fòghluim, am feadh ’s ata solus an là maille rium. Biodh nigheanan a’ chiùil air an cleachdadh ann an seinn molaidh Dhé, mum bi iad air an ìsleachadh. Biodh miann agus togradh m’ òige air an toirt suas ann a a bhi ’lorgachadh a mach ceum àrduichte, duilich, agus saoithreachail an dleasannais Chriosduidh. Agus gu ma h-amhuil sin a bhios bliadhnachan m’ òige air an caitheamh, gu ma h-amhuil a bhios spionnadh mo chuirp agus m’ uile cheudfaidhean air an gnàthachadh, chum ’s air bhi do m’ cheann liath air fhaotainn ann an slighe an ionracais, gu ’m bi e dhomh ’na chrùn gloìre; chum ’s ’nuair shiùbhlas mi air an imrich bhuan, gu ’m bi iomradh teó-chridheach air a dheanamh orm mar chuimhneachan leósan a thug spéis do ghliocas, agus a rinn roghainn do ’n ni mhath sin nach toirear uapa; agus a chum ’s ’nuair a bheir an corp so suas an deò, ’s a bhios e air a choimeasgadh le ’dhuslach féin, gu ’n teid m’ anam ann an sìth a steach do làthaireachd Dhé, agus gu ’n tionnsgain mi air an t-sonas shiorruidh sin a mhealtuinn a choisinn mo Shlànuighear dhomh, agus air son an robh a Ghràs agus a Spiorad ’gam ullachadh ré cuairt mo thuruis thalmhaidh.

C. M.