MOLADH GRAIS.

(Le Seumas MacGriogair, Ministeir an t-Soisgeil ann an America.)

As do mhoineis O m’anam! grad dhùisg,
’Us le dùrachd bi guidheadh gach tràth,
Gu- ’m fosgail an t-Ard-righ do shùil,
Gu bhi faicinn cia dlù dhuit a ghràs.
O’n tha thu ad pheacach ro thruagh
Air do thruailleadh o d’ mhullach gu d’shàil;
O’n a thàin’ ort am mallachd le buaidh
’Ga d’ bhualadh gun iochd leis a’ bhàs.

Bè sud am bàs uamhasach searbh,
Naimhdeas garg anns an inntinn ri Dia,
Seachran aigne, ’us coimheachas anm’
Ardan cridhe ro anabarrach dhian.
Fuath ro shònruicht do’n t-Slànuighear chaomh,
Bhios ag aontachadh ’cheusadh gun dàimh;
Agus tàir air an Spiorad neo-bhaoth,
’S air an obair ro chaoin tha ’na làimh.

Tha an t-ascreidimh fuaight’ riut a ghnà,
’S tric a bhrist thu na fàintean gu léir;
Thaobh na thug thu do’n pheacadh de ghràdh,
’Us do Shàtan, ge dian e ad dhéigh:
Do mhi-chùram, ’us t’ aineolas dall,
Do thuigse ro mhall ach san olc;
Do smuaintean tric nùll, ’us a nall,
Gun dad-buannachd ach call a thoirt ort.

Ach O! ’se mo chreach thar gach cùis,
Thu bhi dùr ann ad nàimhdeas do ghràs;
Ged ’se gràs tha ’gad leigheas gu dlù,
’S a gheibh cliù uait am flaitheas gu bràth.
B’e sud an gràs iongantach, suairc,
Gràs as cumhachdaich’ buaidh agus feart;
Gràs ro shaor, ’us ro phailt, ’us ro bhuan,
Gràs ro uasal d’an dual a bhi ceart.

Ciod ach gràs rinn do thaghadh o thùs,
(O m’anam! grad ùmhlaich thu féin):

’S a ghabh ortsa sàr-bheachd le deadh rùn,
’Nuair bu tusa an diù am measg cheud?
Ciod ach gràs thug an Slànuighear nuas,
Greis air chuairt measg nan truaghan a bhos,
A thoirt ùmhlachd, ’s a dh’fhulang gu cruaidh,
Chum gu’m faigheadh tu suaimhneas ’us fois?

Nach e gràs thug an soisgeul do’n tìr,
’Us a mhìn-ghuth gu d’ chridhe a steach,
Nuair tha iomadach fine d’a dhìth,
’Us na mìltean ’ga chluinntinn gun bheachd.
Nuair bha thus’ aig an leòmhann fo ’mhàig,
’S e gun dàil dol gu d’ reubadh gun truas,
’S gun a h-aon teachd le cobhair ad dhàil,
Nach e gràs rinn do thiorcadh san uair?

Bha do pheacanna ’g éiridh ’nan carn,
Mar na beanntaichibh ard os do cheann;
Iad co lìonmhor ri gaineamh na tràgh’
Ri feur-fàsaich, no duilleach nan crann:
Bha iad sud mar na neulaibh dubh, dorch,
Bagradh doininn bhiodh borb ort o’n speur;
Thainig gràs, thainig ciùineas ’na lorg,
Dh’fhalbh an stoirm, ’s tha fiamh-ghàir’ air a’ ghréin.

’S e a dh’fhìreanaich thu o gach lochd,
Bha thu bochd, ’s rinn e ’d oighr’ thu air Dia:
Tog do chridhe, na siubhail fo sprochd,
Oir cha nochdar’ e chaoi dhuit ach fial.
O’n a thug e air flaitheas duit còir,
Cha diùlt e dhuit sòlas do d’ chrìdh;
’Us am feadh bhios tu gabhail an ròid
Ni a Spiorad do sheòladh gu mìn.

Cha sòr e do nàimhdean a chlaoidh;
’Us cha mhaoidh e ort costas gu d’ riar;
Cha bhi sgìos air ’g ad bheannachadh chaoi,
’Us cha chuimhnich e lochd rinn thu riamh,
Le bhi creidsinn, ’s a’ cogadh gu dlù,
Le bhi ’g obair, ’s ag ùrnuigh gun sgur,
Le bhi fulang gu faighidneach ciùin,
Bheir an gràs ud gu d’ rùn thu gu tur.

Oir tha acfhuinn san fhocal gu leòir,
Thoirt do laigse gu treòir, ’us gu neart:
Iomadh gealladh ro phrìseil, ’s ro mhòr,
Iomad àithne ro chòir, ’us ro cheart,
Iomadh cuireadh ro thaitneach, ’us gairm,
Iomadh tairgseadh an nasguidh de’n t-slàint’,
Iomadh bagradh, ’s ged tha iad ro shearbh,
Tha iad feumail gu d’thearbadh o d’ nàmh.

Ged tha ’n seann duine fathasd ’n ad fheòil
’Us e ’n còmhnuidh a’ tionnsgnadh do thruaigh;
Ged a chum e riut cogadh ri d’ bheò,
’S e their gràs riut, Is leòir mi gu buaidh.^{[2d Cor. xii. 9.]}
Ged tha thusa gun spionnadh, gun treòir,
Agus deuchainnean mòr ort mu’n cuairt,
Agus t’ eagal ’g ràdh, Caillidh tu ’n deò,
’S e their gràs riut, Is leòir mi gu buaidh.

Ged tha romhad tròm obair, ’s cruaidh spàirn,
’Us do chomas neo-bhràideach san uair,
Na h-ob dol ’nan coinneamh gun sgàth,
Oir their gràs riut, Is leòir mi gu buaidh.
’S ged nach feudar leat teicheadh o ’n bhàs,
Ach gu’n càirear do chorp anns an uaigh;
Na gabh fiamh, creid an gealladh gu slàn
A thug gràs duit, Is leòir mi gu buaidh.

Nuair a thig la a’ bhreitheanais mhòir,
’S a theid ordugh a’ Bhreitheimh am fad,
A dhùsgadh ’s a thional an t-slòigh,
Chum ’s gu’n seas iad am mòd ud gu grad:
Theid na h-aingidh a dhìteadh gu bàs,
Bidh an sìorruidheachd cràiteach gu leòir;
Theid na h-ionracain dachaidh gu bràth,
’S cuiridh gràs thu ’nan cuideachd chum glòir.

Cha bhi duine sa’ chuideachd gu léir,
Nach bi gleus air a’ moladh a ghràis
Bithidh Abraham ’us Maois ann le chéil’,
Agus Daibhidh nan teud ’us nan dàn.

Bidh Manaseh ’nam meadhon mar sheòd,
Agus Daniel, ’se Ioseph an àigh,
Bidh seann Simeon, Peadar, ’us Pòl
Muire Maidilein, ’s Eòin, fear mo ghràidh.

Bidh am meairleach fhuair gràs air a’ chrann,
’Na ghaisgeach nach fann air an treud:
Bithidh mìltean gun àireamh dhiubh ann,
Agus moladh nach gann ac’nam beul;
Air an Athair, a shònruich dhoibh buaidh,
Air a’ Mhac chaidh sa’ chruadal gu sèimh,
’S air an Spiorad a threòruich iad suas,
Gu comunn nan Uaislean air nèamh.