---

[222]

EARAIL DO SHAIGDEARABH AGUS DO SHEOLADAIREAN.

A Ghaisgich air Muir agus air Tir-mòr!

’Sann ribhse, fo Dhia, a tha ar n-earbsa ri tèaruinteachd. Is sibhse luchd-dìon ar Dùthcha, agus tha a taingealachd dligheach dhuibh.

Am feadh a tha mi a’ labhairt ribh le meas agus tlachd, ceadaichibh dhomh ur n-earalachadh gu saor soilleir, —Is gnà le daoinibh foghainteach an fhirinn a ghràdhachadh: agus cha toir sibh beum do charaid a labhras ribh i.

Ceadaichibh dhomh, mata, ìnnseadh dhuibh gu soilleir, am feadh a tha sinn taingeil airson ur cruadail, gu bheil eagal oirnn as ar mi-naomhachd. Nach brònach an gnothuch, am feadh a tha sibh a’ cogadh gu duineil airson ur Righ, ur Dùthcha, ur Creidimh, agus ur Reachdaibh, gun tugadh sibh masladh do Righ nan rìgh, agus do Thighearna nan sluagh; Dhàsan a tha amhàin comasach air ur dìon ann an latha na còmhstri?

Cha tàmailtich mi sibh le ana-creidich a ràdh ruibh: Cha’n abair, tha sibh a’ creidsinn gu bheil Dia ann, agus tha sibh ag aidmheil a bhi ’nur Criosduidhnean. C’arson mata a bhristeas sibh reachdan ’ur Dé, agus àitheanta ur Slànuigheir? Tha crith oirnn ’nuair a chluinneas sinn sibh a’ gairm air Dia ’ur sgrios— ’ur n-anamaibh a sgrios! Agus, mar gu’m b’i so an t-aon ùrnuigh a bh’ agaibh ri cur suas do Dhia—tha sibh ’ga h-aithris gach mionaid, agus a’ guidhe sgrios air gach neach mu’r timchioll. Ach their sibh rium, gur cruaidh na h-uiread chionta chur as ur leth; nach ’eil olc ’n ur beachd leis a’ chainnt a tha sibh a’ gnàthachadh. Ach an

---

[223] leòir an leisgeul sin airson àitheanta ’ur Dé a bhristeadh? an àithne sin, a thugadh seachad am meadhon lasraichibh, am feadh a bha ’n sliabh air chrith, ’s an uair a bha feachd cumhachdach ullamh gu dol gu bàs le eagal. “Cha tabhair thu ainm an Tighearna do Dhé an diomhanas; oir cha mheas an Tighearna neo-chiontach esan a bheir ’ainm an diomhanas.” Le sin a chluinntinn nach tric a thuirt sibh, “A Thighearna dean tròcair oirnn, agus aom ar cridheachan chum do lagh a choimhead.” Nach gràineil a thig e matà sibh a bhi co beag-narach ’ga bhristeadh gach aon àm!

Mun can sibh a rithist an guidheachan eagallach so, leigibh leam ur n-earalachadh gu dùrachdach, sibh a smuainteachadh có è an Dia so—agus ciod è sgrios. ’Se ’n Dia a tha sibh san àm a’ mi-naomhachadh, Dia ’ur beatha agus ’ur sochairean, a thug dhuibh an anail sin a tha sibh a nis a’ gnàthachadh an cur eas-uram air: anns a bheil sibh beò, a’ gluasad, agus o bheil ’ur bith agaibh; —an Dia a tha deanamh mar is àill leis ann am feachd nèimh, agus am measg luchd-àiteachaidh na talmhuinn— ’dia nach feudar a mhealladh, agus nach fuiling fanoid a dheanamh air—leis am fuathach easaontas, agus nach seall air peacadh—a bhagair àmhghar agus teanntachd air gach anam duine a ni olc. ’Se so an Dia air a’ bheil sibh a’ gairm g’ur sgrios.

Leigibh leam earalachadh oirbh a thoirt fainear ciod è sgrios. ’Se sgrios a bhi air ur n-ainmeachadh malluichte le Dia air là a’ bhreitheanais. Is e Dia a ràdh, Imichibh uam a dhaoine malluichte do theine siorruidh a dh’ ullaicheadh do’n diabhol agus d’a ainglibh. ’Se a th’ ann—dol do’n ionad sin far a’ bheil Criosd ag ìnnse dhuinn nach bàsaich a’ chnuimh, agus nach mùchar an teine am feasd. Agus am bu deòin leibh so a thachairt dhuibh féin? An saoil sibh am b’urrainn duibh fhulang? C’ arson mata a tha sibh ’ga iarraidh? Na h-abraibh nach ’eil sibh a’ toirt fainear brìgh nam briathran ’nuair a tha sibh ’gan gnàthachadh. Cha ’n fhocail fhaoin a th’ annta. Thugaibh fainear, fhearabh, air eagal gu’n cluinn an Dia sin air a’ bheil sibh a’ gairm, agus gu’n cuir e d’ar n-ionnsuidh a’ cheart sgrios sin a bha sibh ag iarraidh. Ceadaichibh dhomh ìnnse dhuibh, gu bheil ’ur mionnan agus ’ur malluchadh sgrìobhte ann an leabhar a chuimhne. Bheir e chum breitheanais sibh air an son. Agus ciod a ni sibh air là sin a’ bhreitheanais?

Thugaibh an aire, fhearabh, a réir mar is caomh leibh ur n-anama féin. Cha do shoirbhich le neach riamh a chuir ’an aghaidh Dhé. Tha sibh ullamh gu’r beatha a chur ’an cunnart as leth ur dùthcha; ach cha ’n ’eil e air iarraidh oirbh ur n-anama a chur ’an cunnart. Cha bu taitneach leibh dol gu bàs le mallachadh ’nur beul: cha b’ eadh, ’sann bu mhiann leibh dol eug ag asluchadh sàbhalaidh. Ach cuiream a’ cheist oirbh, am feud sibh dòchas a bhi agaibh ris an t-sàbhaladh sin aig àm ur bàis, ris an do chuir sibh cùl ré ur beatha? Am feud sibh fiuthair a bhi agaibh ri bhi air ur toirt o chaithe-beatha ciontach air thalamh, gu beatha na naomhachd air nèamh? o chainnt if rinn,

---

[224] chum cliù Dhé a sheinn? Cha ’n ion, mo chairdean; ’s éiginn gu’m bi ur nàdur peacach air a chaochladh, mum bi sibh iomchuidh air còmhnuidh a ghabhail maille ri spioradaibh nan ionracan air an deanamh foirfe air nèamh. ’Se ur Slànuighear a thubhairt, “Mur beirear duine a rìs cha ’n urrainn e rìoghachd Dhé fhaicinn.” Gabhaibh beachd air ur cridhe, agus faicibh a’ bheil an t-atharrachadh diadhaidh ’gan dì. Guidheam oirbh gu dùrachdach sibh a ghabhail aithreachais d’ ur peacaibh, agus an aideachadh ann am fianuis Dé. Na cuiribh dàil ’n ur n-aithreachas: feudaidh am màireach a bhi tuille’s fadalach. ’Se ’n diugh là na slàinte. Iarraibh an Tighearna am feadh ’s a tha e ri fhaotainn, gairmibh air am feadh a tha e’ m fagus. So agaibh a chainnt ghràsmhor féin. “Mar is beò mi,” a deir an Tighearna, “cha ’n ’eil tlachd agam ann am bàs a’ pheacaich, ach gu’m pilleadh an t-aingidh o ’shlighe, agus gu’m biodh e beò: pillibh, pillibh, c’ arson a bhàsaicheas sibh?” “Mar so ghràdhaich e’n saoghal co mór, ’s gu’n d’thug e ’aon ghin Mhic, chum có air bith a chreideadh ann, nach rachadh ad am mugha, ach gu’m biodh a’ bheatha mhaireannach aca.” Nach mòr, mata, an t-aobhar misnich a tha ’n so dhuibhse chum ur peacaidh aideachadh agus an tréigsinn? Cuiream impidh oirbh, sibh a dh’ éiridh agus dol chum ur n-Athar neamhuidh. Abraibh ris, “Athair, pheacaich mi an aghaidh nèimh agus a’ d’ lāthair-sa—” Is peacach gràineil mi; ach tha dòchas agam gu bheil mi am pheacach aithreachail, a phill riut. Maothaich mo chridhe cruaidh; glan mo nàdur truaillidh; cuir t’ eagal ann am chridhe, chum nach dealaich mi ni’s mò riut; gu’n robh na tha romham de m’ bheatha air a deanamh suas le aithreachas, creidimh, agus nuadh ùmhlachd. Cuidich leam gu faire agus ùrnuigh a dheanamh; gu faire dheanamh an aghaidh a’ pheacaidh a tha co furasd air iathadh umam. Saor mi o gach buaireadh leis a’ bheil mi air mo chuairteachadh. Gu’n cuir mi deagh chath a’ chreidimh; agus faidheòidh, gu’n toir mi tuille agus buaidh, trìd-san a ghràdhaich mi. —Amen.

Ead. P. M.