Meadhonan r’an gnàthachadh ann an seòmraichibh na muinntir air a’ bheil tinneasan gabhaltach.

THA e ro fheumail do ’n mhuinntir thinn, agus d’ an luchd-frithealaidh, gu’m bi do ghnà comas aig an àile ghlan ùr teachd a steach do ’n t-seòmar, agus gu sònruichte mu thimchioll na leapa. B’ iomchuidh gu’m biodh an dorus, no uinneag, air an cumail do ghnà fosgailte, a là agus a dh’ oidhche, a’ toirt an aire nach séid e dìreach air an euslainteach. Tha e anabarrach feumail gu’n cumar gach ni fior ghlan, chuanda. Bu chòir léintean na muinntir thinn a mhùghadh gu tric; agus

Cha chòir dhoibhsan a thig g’am faicinn dol ro dhlùth dhoibh, no idir fuireach fada san t-seòmar. Cha chòir dhoibh an seile a shlugadh, ach am beul agus an sròn a ghlanadh gu math an àm an seòmar fhàgail. Cha chòir earbs’ a chur á fìon-geur, no nithe deagh-bholtrach, a chrathar feadh an t-seòmair, a chionn gu bheil am fàile làidir a’ bacadh dhoibh a thuigsinn c’uin a bhitheas an seòmar làn de àile mi-fhallain.

Ma théid na seòlaidhnean sin a thoirt gu cùramach fainear, cha sgaoil na fiabhruis ghabhaltach ach ainmig; ach, ma nìtear dearmad orra, gu h-àraidh, ’nuair bhios a’ mhuinntir euslan ann an seòmraichibh beaga, ’s gann a thig aon as a’ cheud uaithe; cha’ n’ eil eadhon clann na cìche gu h-iomlan saor o chunnart.

O’n a tha droch thinneasan a’ tàrmachadh o sheòmraichibh beaga, salach, mothaichidh iadsan a chumas an tighean gu glan, fiunnar, gun seachain iad fein agus an teaghluichean, mar is trice, gach eucail agus tinneas gabhaltach.

P. M.