SEARMOIN XIII.
II. CORIN. viii. 9.
Is aithne dhuibh gràs ar Tighearna Iosa Criosd, ge do bha e saibhir, gidheadh gu’n d’rinneadh bochd e air bhur son-sa, chum gum biodh sibhse saibhir trid a bhochduinn-san.
THA againn anns na briatha so sgeul riachdail air gràs ar Tighearna Iosa Criosd. Tha an t-Abstol ag radh gur aithne do gach fior-chreidmheach an gràs so, se sin chual’ iad ni ’mhàin an sgeul so, chreid iad e, agus ’s urrain iad cunntas a thoirt air do dhaoine eile; ach ’s aithne dhoibh e le’m fiosrachadh fein, bhlais iad cia milis e, agus mhothuich iad a chumhachd na’n cridheachan.
Tha an t-Abstol ag ainmeach iomadh ni, ’nar steidh-teagaisg, chum an gràs so a mholladh dhuinn, agus ’se mo rùn air an àm, le coghnadh Dhe, am mìneachadh dhuibh fa leith. Air
I. Thugamaid fainear staid Chriosd, mu’n d’fhàs se bochd.
Bha esan saibhir, ach cha n’urrain briathra sam bith a chur an ceill, cha n’ urrain inntin sam bith a thuigsin, cia saibhir a bha e. Mar a tha Eoin ag radh, anns an toiseach bha am focal, agus bha am focal maille re Dia, agus b’e ’m focal Dia. Bha e so air tus maille re Dia. Rinneadh gach ni leis, agus a’s eugmhais cha d’rinneadh aon ni a rinneadh. Agus tha Pol ag radh, Col. i. 16, 17. Is ann leis-an a chruthaicheadh gach uile nithe ata air Neamh, agus ata air talamh, faicsinneach, agus neo-fhaicsinneach, ma’s àrd-chaithraichean iad, no tighearnais, no uachdranachda, no cumhachda; is ann leis-an a chruthaicheadh na h-uile nithe, agus air a shon. Agus ata esan roimh na h-uile nithibh, agus trìd-san ata na h-uile nithe a’ coimhsheasamh.
Tha an t-Abstol ceudna an àit’ eile ag radh gur e dealradh glòir an Athar agus fior-iomhaigh a phearsaidh, gur e oighre nan uile nithe, gu’n do chruthaicheadh leis an saoghal, agus gu bheil e cumail suas nan uile nithe le focal a chumhachd.
Tha sinn a’ meas an neach sin saibhir, aig am bheil ni ’mhàin pailteas air a shon fein, ach mar an ceudna chum uireasuibh dhaoine eile a dheanamh suas. Cia saibhir, ma seadh, ’s eigin dha-san a bhi, aig nach ’eil uireasuibh sam bith e fein, agus aig am bheil ionmhas co iomlan ’san àm cheudna, as nach urrain e fàs na’s lugha, ged a tha dream eile gun aireamh a’ faotain gu pailte dheth. Cha’n’ eil eadhon creatair ann, nach d’fhuair am bith uaithe-san, agus nach ’eil gu tur an commain dha air son gach ni ata iad a’ sealbhachadh, no ris am bheil dùil aca! ’Se so saibhreas an ti sin, mu bheil an t-Abstol a’ labhairt. Ach thugamaid fainear anns an
II. A bhochduin sin gus an d’thug se gu toileach e fein.
Air do’n Abstol Eoin sgeul a thoirt dhuinn air ceud staid ghlòirmhor Chriosd, tha e ’g innseadh gu’n d’fhàs e bochd, le natur an duine a ghabhail air no le fàs na fheoil, agus le comhnuidh a ghabhail ’nar measg-ne. ’S riachdail an doigh air am bheil Lucas a’ cur an ceill a bhochduin, le sgeul a thoirt air a bhreith. Do reir ordugh an Impire Rhomhanaich, chaidh Ioseph agus Muire ’suas do Ierusalem, chum gum bitheadh an ainmeana air an sgriobhadh an cìs-rola. Agus tharladh, am feadh a bha iad an sin, gu’n do choimhlionadh laith’ a h-inbhe-se, chum i bhi air a h-aisead. Agus rug si a ceud-ghin mhic agus phaisg si e am brat-speilidh, agus chuir si e na luidhe am prasaich, do bhrìgh nach robh àite aca san tigh òsda. Agus mar a bha e bochd na bhreith, bha rè a bheatha gu h-iomlan, gus an do chriochnaich e a chursa air sliabh Chalbhari. Bha e eadhon co bochd, as an uair a bha mòran a’ leantuin agus a’ molladh a mhinistreileachd, gu’m b’urrain e gu firinneach a radh, tha tuill aig na Sionnaich, agus neid aig eunlaith an aidheir ach ni’m bheil aig mac an duine ionad anns an cuir se a cheann fuidh.
Ach cha bi so a bhochduin bu mhiosa, gus an d’thug e gu toileach geill. Mar a tha ’n t-Abstol ag radh, rinn se e fein, no dh’aontaich se a bhi air a dheanamh na dhuine, gun chliu. Oir ged a bha mòran air uairibh ga leantuin, agus ga mholladh, gidheadh bha ’n dream so bochd, diblidh. Bha daoine beartach, foghluimte, agus cumhachdach na’n Iudhach a’ gnàthachadh gach meadhon, chum a dheadh ainm a sgrios, agus chum a dheanamh fuathach gràineil do’n phobull. Cha robh am mi-run toillichte, gus an d’fhuair iad a ghlacadh gu buirbeil, a dhìteadh gu h-ea-corach, agus a cheusadh gu h-aingidh mar thràill. Mar so dh’fhàs ar Slànuighear bochd, ni h-ann a dh’aindeoin ach gu toileach, mar a tha Pol ag innseadh Phil. ii. 6, 7, 8. Neach air bhi dha ann an chur Dhe, cha do mheas e na reubuinn e fein a bhi coimhionnan re Dia: ach chuir se e fein ann an neo-mheas, agus ghabh se air fein dreach seirbhisich, agus rinneadh e ann an cos’ las dhaoine: Agus air dha bhi air fhaghail ann an cruth duine, dh’irioslaich se e fein, agus bha e umhal gu bàs eadhon bàs na croiche. Ach fiosraichimid
III. Co iad an dream: Air son an d’fhàs e mar so bochd?
Se so an treas ni, a tha air ainmeach ’nar steidh teagaisg; agus tha e gu riachdail a’ molladh saibhreas gràis De dhuinn. Agus dh’fhàs e bochd air ar soin-ne, sliochd an duine, creatairean o’n dè, agus aig am bheil am bunait san dus. Tha sinn a’ faotain ar beatha, mar thiodhlaca o neach eile; tha gach ni a tha g’ar cumail a suas an taobh amuigh dhinn; ’s eigin dol a mach ga’n iarruidh; agus an làmh a tha g’an ulluchadh, feudaidh an toirt air falbh, no am beannachadh sin a dhiùltadh, a ni iad eifeachdach chum ar beatha a chumail suas. Mu tha Dia a’ folach a ghnùis, tha sinn fuidh thrioblaid; mu tha e toirt air falbh ar n’anail, tha sinn air ball a’ bàsuchadh.
Mar so tha sinn uile bochd, agus bochd, mar chreatairean, ’s eigin dhuinn a bhith; ach mu bheir sinn fainear gu bheil sinn mar an ceudna ’nar peacairean, tha bochduin na fhocal a tha tuille ’s anmhunn chum ar staid bhrònach a chur an ceill. Feudaidh duine a bhi bochd, agus gidheadh a bhi gun ainmheach;
IV. Ciod a chrioch gus an d’rinn e so?
Theireamid gu’m bitheadh an neach sin gu h-àraidh cairdeil, fial, a phaigh ainmheach nach b’urrain sinne a phàighe, chum le bhi air ar saoradh o’n eallaich so, gu’m fuigheamaid an deigh làimh lòn ulluchadh le saothair air ar son fein. Theireamaid gu’m bitheadh an neach sin na bu chairdeile gu mòr, a thogamaid a suas air ball oscionn bochduin agus eagal dìth, le nithe feumail na beatha so a thoirt dhuinn. Ach bha crioch na b’àirde na so aig gràs Chriosd, dh’fhàs esan bochd chum gu’m bitheamaid-ne saibhir; se sin làn-fhonadh. Ann an so tha ghràs a’ dealradh le mòr-ghlòir. Ach co is urrain sgeul a thoirt air an ni nach fhaca sùil, nach cuala
Ach chum caileigin do choghnadh a thoirt dhuibh gu breith a thoirt air saibhreas gràis Chriosd, ainmichidh mi earran no dha do fhocal De. Annsan, ars’ an t-Abstol, ’ta againne saorsa tre fhuil, eadhon maitheanas na’m peacaidhean, reir saibhreas a ghràis; oir trid-sin tha gach uile neach a chreideas air a shaoradh o gach uile nithibh. Maille re maitheanas ceud thiodhlaca a chumhnanta, tha sìth re Dia do ghnàth dlùth-cheangailte; oir ars’ Pol, air dhuinne a bhi air ar fireanachadh tre chreidimh, ata sioth-chaint againn re Dia, tre ar Tighearna Iosa Criosd. An lorg so, tha creidmhich air an gabhail a steach do theaghlach Dhe, ni h-ann mar sheirbhisich ach mar chloinn; oir do mheud sa ghabh ris, thug e dhoibh cumhachd a bhi na’n cloinn do Dhia. Agus cha’n’ eil so amhàin mar ainm onorach air a thoirt dhoibh, ach tha mar an ceudna natur cloinne aca. Do reir so tha e air a radh, gu bheil iad na’n luchd coimhpairt do natur na diadhachd; gu bheil Criosd a’ gabhail comhnuidh annta le Spiorad, air
V. An dlùth-cheangal a tha eidar bochduin Criosd agus saibhreas a phobuill.
Bithidh an dlùth-cheangal so soilleir mu bheir sinn fainear, le isleachadh toileach, le’r natur a ghabhail air, leis gach uile fhìreantachd a choimhlionadh, agus le e fein a thoirt mar ofrail, agus mar iobairt do Dhia, gu’n
Agus mar a tha bas na iobairt Chriosd a’ saoradh gach neach a tha creidsin ann o chionta a pheacaidh; tha àrdachadh mar dhuais a bhochduin a’ toirt còir dha gach tiodhlaca a bhuilleachadh orra, a tha feumail chum an deanamh saibhir air talamh, agus sona ann an Neamh. ’Nuair a chaidh Criosd suas air an ionad àrd, thug e bruid am braighdeanas, fhuair e tiodhlacaidh do dhaoine, eadhon air son an dream a bha ceannairceach, chum gu’n gabhadh an Tighearna Dia comhnuidh na’m measg. Agus anis, tha gach uile chumhachd, ann an Neamh agus air talamh, air an toirt thairis dha, tha e g’a nochdadh fein an làithaireachd Dhe, ni ’mhàin mar àrd shagart chum toilteanas iobairt a thagradh, agus a phobull a bheannachadh; ach tha e mar an ceudna a’ suidhe aig deas làimh an Athar, mar an Righ sin a shocraich e air a shliabh naomha Sion. As so tha e a cur amach Aingil, mar spioraid frithealaidh, chum frithealadh do oighreacan a gheallaidh, gus an ruig iad tigh an Athar, far
VI. Ciod e eolas a bhi agàinn air a ghràs so.
Tha da sheorsa do eolas ann, eolas cinn agus eolas cridhe, tha an t-aon falsail, agus an aon eile fior; tha an aon neo-tharbhach, agus an aon eile a’ giulan deadh thoradh. Gar stiùradh chum breith a thoirt, co dhiu a tha, no nach ’eil eolas agaibh air a ghràs-so, guidheam bhur n’aire do na nithe a leanas. An do mhothuich sibh riamh gu bheil an gràs so feumail dhuibh, agus gur e so amhain a thearnas sibh o’n fheirg ata re teachd? Am faca sibh sibh fein, le solus focail De, mar dhream a tha ainniseach, agus bochd agus truagh agus dall agus lomnochd; mar dhream a tha air an dìteadh le lagh Dhe, agus a tha ea-comasach dhiu fein ni sam bith a dheanamh ga’n tearnadh? Fui’n mhothuchadh so
Tha sinn a’ leughadh mu chreidimh mharbh, mu dhochas an-dàna, mu shìth fhàlsail, mu ainm a bhi beo, ach cha’n’ eil ’s na nithe so gu leir ach didein na’m breug, a theid gu grad a sguabadh air falbh. Ach far am bheil fior-chreidimh an t-soisgeil air ainmeachadh, tha e air a nochdadh, ag oibreachadh tre ghràdh agus a’ toirt buaidh air an t-saoghal. Tha dochas an t-soisgeil a’ brosnachadh an dream aig am bheil e, chum iad fein a ghlanadh, mar a tha Dia glan. Tha sìth Dhe a’ gleidheadh an inntin agus an cridhe, tha è ga’n neartachadh an aghaidh ionnsuidh an naimhde. Tha so mar shochair aig an dream a tha fuidh ghràs, nach ’eil aig a pheacadh tighearnas orra. Tha iad a’ nochdadh gu bheil iad beo san Spiorad; le gluasachd san Spiorad, tha iad a’ dearbhadh gu bheil iad air eiridh maille re Criosd, leis na nithe sin iarruidh ata shuas, far am bheil Criosd na shuidhe aig deis làimh Dhe. Do reir nan comharan riachdail so, ma seadh, thugaibh anis breith co dhiu is aithne no nach aithne dhuibh gràs Chriosd. Mar aithne dhuibh e, iarruibh eolas air gu’n dàil, iarruibh so an gnàthachadh meadhonna nan gràs, an leughadh
1. Glòir a thoirt do Dhia air son na’s aithne dhuibh dheth; agus aidmheil gu h-ioriosal gur esan amhàin a dh’fhosgail bhur suilean, agus a thionndaidh sibh o dhorchadas gu solus. Co a rinn eidar-dhealachadh oirbh-se o dhaoine eile? Tha an t-Abstol a’ toirt freagradh cearc do’n cheist so; Is e Dia, a thuirt ris an t-solus soillseachadh a dorchadas, a dhearlaich ann bhur cridheibh-ne, thoirt solus eolais glòire Dhe, an gnùis Iosa Criosd. Ni h-ann dhuibh-se, ach d’a shaor-chairdeas, a tha a ghlòir, ma seadh, dligheach. ’San
2. Thugadh an solus maidne so misneach dhuibh dochas ris an là iomlan altrum. Cha deanadh Criosd e fein gu cinnteach folamh, agus cha n’ fhàsadh e bochd, gun làn dearbhadh gu’m fàsadh cuid saibhir leis. Agus far am bheil Criosd a’ toiseachadh deadh obair,
3. Na meadhonna sin uile a ghnàthachadh, a dh’òrduich Criosd chum tomhas nas mugha da ghràs fhaotain, araon a thaobh eolais agus eifeachd. ’A measg meadhonna eile, tha sacramaint na suipearach gu h-àraidh luachmhòr, o na chaidh a h-òrduchadh chum na ceart chriche so, a thoirt taisbeanadh soilleir dhuinn do ghràs Chriosd, am fàs bochd air ar soin-ne, chum tre a bhochduin, gu’m bitheamaid-ne air ar deanamh saibhir. Ann an so tha sinn gà fhaicin ni ’mhàin ann an staid ro-iosal, air a nochdadh gu soilleir air a cheusadh fa chomhair ar sùl; ach mar an ceudna a’ tairgse dhuinn, agus le comharan faicsinneach a’ builleachadh oirn, an saibhreas do-rannsachaidh a choisin e le fhùil, agus a tha e le eidar-ghuidhe a’ deanamh cinnteach. Mar cheann na h-Eaglais tha ’n saibhreas so aige,
| title | Searmoin XIII |
| internal date | 1804.0 |
| display date | 1804 |
| publication date | 1804 |
| level | |
| parent text | Searmona le Mr Eobhann Mac Diarmaid |