---

[284]

SEARMOIN XIV.

LUC. xv. 18. 19.

Eiridh mi, agus theid mi dh’ionnsuidh m’ Athar, agus their mi ris, Athair, pheacaich mi n’ aghaidh fhlaitheanais, agus a’d’ làthairsa; agus cha’n fhiu mi tuilleadh gu’n goirte do mhacsa-dhiom; dean mi mar aon do d’ luchd tuarasdail.

’SE an gleann iosal, ciuin a tha air uisgeachadh le driùchd Neamh; ’se so an t-àite, a tha blàth, tarbhach le teas na Greine; is ann an so a tha feur arbhar, agus meas gu pailt a’ fàs, is ann an so a tha daoine a’ gabhail tàmh. Amhuil so, se an cridhe iriosal, brònach àite-comhnuidh an De bheo, se so Teampul ionmhuinn an Spioraid, se so fior-chuspair tròcair

---

[285] Chriosd, se so a tha air ullachadh fa chomhair a ghràis, se so a ghiulaineas deadh thoradh.

O àm leagadh brònach Adhamih, gu ruig an là an diu, tha an t-Abhairseir gu breugach ag innseadh do pheacairean gu bheil Dia cruaidh-chridheach, an-iochdmhor, nach gabh gu bràth riu-san, a dhuisg a chorruich, nach dean e tròcair orra, agus nach leig e dhoibh dol as gun sgrios. Tha peacairean, mo thruaighe, a’ creidsin nan nithe so, agus tha an eagal ga’n cumail fadda o Dhia. Anis o na tha e gu h-àraidh feumail, g’ar saoradh o thraillealachd an Abhairseir, agus g’ar toirt an ionnsuidh Dhe, gum bi fios cinnteach againn, gu bheil esan tròcaireach, cairdeil, agus ullamh chum gabhail ruinn, tha sinn, air an fhirinn sin, a’ faotain iomadh dearbhadh riachdail laidir. Mar dhearbhadh air so, tha Dia ’gar caomhnadh an tir na’m beo, tha e lionadh ar cupain le nithe maith na beatha so, tha e do ghnàth g’ar dionadh le chùram, agus g’ar cumail suas le choghnadh. Mar dhearbhadh air so, ’nuair a bha sinn gu tur caillte, sholair e fear-saoraidh air ar son, chuir

---

[286] e a mhac gràdhach fein g’ar n’iarraidh agus thug se eadhon thairis e g’ar tearnadh chum trioblaid, truaighe, agus bàis. A nuair a bha Criosd a bhos air talamh, araon ’na ghiulan agus le theagasg, nochd e gu minic, cairdeil, gu’m be a rùn gabhail re peacairean, agus tròcair a dheanamh orra. Dhuisg a chairdeas do pheacairean corruich nan Iudhach, agus labhair iad gu tàireil, aingidh na aghaidh. Ga’n saoradh o’m mearrachd, agus chum a mhaitheas a chur an ceill, labhair esan iomadh cosamhlachd, labhair fa leith comhad a mhic strutheil.

Tha ’n comhad so gu h-àraidh brioghmhor, tha e gu soilleir a’ teagasg dhuinn tròcair agus cairdeas an De bheo. Tha ’n t-Athair a’ cur an ceill Dia an t-Athair, an sean mhac na h-Iudhaich, agus am mac strutheil na Geintilich. Mar shamhla air na h-Iudhaich, tha an sean mhac a’ deanamh uaill a shochairean, agus a sheirbhis, tha e mi-sheirceil agus sanntach, tha e re gearran agus maoidheamh, nuair a tha Athair a’ buntain gu cairdeil eadhon re bhràthair fein. Mar shamhla aris air na Geintilich, tha am mac strutheil a’

---

[287] fàs sgith do theaghlach Athar, tha e ’g iarruidh a chuibhrionn da mhaoin, tha e gealtain deanamh air a shon fein, tha e a’ fàgail a chàirdean, an tòir sòlais agus sonais, tha e, gun soirbheas, a’ caitheadh a mhaoin, tha e le aimeadachd a’ teachd chum bochduin agus truaighe, tha so ga dhusgadh o chodal, tha e fàs iriosal, aithreachail, brònach, tha e anis deigheil air cairdeas Athar, tha e gu grad a dol na ionnsuidh. O na tha ’m mac strutheil na shamhla air fior-aithreachain anns gach àll, agus o na tha dearbhadh cinnteach againn gu’n d’fhuair e soirbheas, g’ar brosnachadh chum aigneidh altrum, agus eisiomplair a leantuin, ’se mo rùn, air an àm, le coghnadh Dhe, a bhriathra agus a ghiulan a mhìneachadh dhuibh. Agus air

I. Tha e cur roimhe eiridh.

’S brònach leagadh, agus ’s iosal staid pheacairean! tha iad air tuiteam o fhior-naomhachd, o chairdeas De, o shonas Neamh; tha iad air tuiteam sios an liontaibh an Abhairseir, an eabar a pheacaidh; tha ’n anama priseil air fàs gun mhaise, gun lùth, gun treoir.

---

[288]

Trìd a pheacaidh tha ’n anama, a chaidh a dhealbh, naomha, maiseach, do reir iomhaigh Dhe, anis ciontach truaillidh, do reir iomhaigh an Abhairseir; tha na suilean a chaidh a dhealbh, chum beachdachadh air Dia, agus air a ghlòir, anis gun leir-sin air na nithe sin; tha ’m beul a chaidh a dhealbh, chum a chliu a sheinn, anis a’ toirt ainm an diomhanas; tha ’n reusan a chaidh a dhealbh mar Uachdaran air am paisibh, anis na thràill dìblidh gun chumhachd, tha ’n cridhe a bha aon uair làn do ghràdh do Dhia, agus do sheirc do dhaoine, anis naimhdeil mi-sheirceil, truaillidh; tha ’n duine a bha aon uair na oighre air Neamh, anis na oighre air Ifrionn. Cia iosal, brònach anis Staid a pheacair, cia mòr a chunnart, cia uamhasach am peanas, da’m bheil e buailteach! ’Nuair a tha Criosd le ghràs ga dhusgadh, agus a nochdadh dha a chionta, agus a chunnart, tha e toirt aoirrip a pheacaidhean a threigsin le gràin agus bròn. Mar so le coghnadh Dhe, tha e ’g eiridh o eabar a pheacaidh se anis a rùn agus a mhiann seasamh gu direach na shlighe; cosmhuil re Pol, air ordugh Chriosd, tha e anis ag eiridh

---

[289] o’n talamh. Ach cha’n’ eil e a’ stad an so, anns an

II. Tha e cur roimhe imeachd.

Eiridh mi, ars’ am mac strutheil agus theid mi, co luath sa mhothuich e a staid. An neach a tha na luidhe ann an toll, air a chuartachadh le naimhde, agus gach mionaid an cunnart bais, tha e gnàthachadh lùth a chasan neart a chuirp, innleachd inntin, agus gach meadhon eile ata na chomas, chum eiridh gu grad, agus imeachd gu luath chum dìdein. Amhuil so tha ’m peacair ath-bheothaichte ga ghiulan fein; oir air dha a chionta agus diomhanas nithe talmhaidh fhaicin, tha anam, aigneidh, agus a smuaintidh air an sgaradh o’n pheacadh, agus o’n t-saoghal, agus ag imeachd a dh’ionnsuidh Dhe agus Neamh. Oir mar a tha ’n corp ag imeachd, ’nuair a tha e dol o aon àite gu àit’ eile, mar so tha an t-anam ag imeachd, ’nuair a tha e dol o aon chuspair gu cuspair eile, se sin o’n Abhairseir agus o’n t-saoghal, dh’ionnsuidh Dhe agus Neamh. Tha ’n t-anam air tùs a’ faotain neart chum eiridh, agus an deigh so

---

[290] chum imeachd; cosmhuil re duine a tha fàs slàn an lorg teasaich, no tinneis tròm sam bith, tha a mhisneach agus a neart a’ fàs ni’s mò a chuid a chuid, gus am bheil e ag imeachd gu treun. Le adhaltranas agus morta, fhuair Daibhidh leagadh brònach, agus bha e rè ùine na chodal; ach co luath sa dhuisg Natan e, dh’eirich e air ball, le creidimh, aithreachas agus bròn, dh’imich se air ais a dh’ionnsuidh Dhe. Tha ’m mac strutheil ’san

III. A’ cur roimhe dol a dh’ionnsuidh Athar.

Dh’fhàg esan Athair cairdeil, fial, o’n robh e a’ faotain gach ni taitneach feumail, an dochas re tuilleadh sonais fhaotain, ach an àite so, fhuair e bochduin, agus truaighe. ’Na chunnart agus ’eigin mhòir smuaintich e air saibhreas agus cairdeas Athar, shaoil e fhathasd gun gabhadh e ris, agus chuir e roimhe dol d’a ionnsuidh. Ann an là a bhochduin agus a chunnairt, co ionnsuidh a theid mac, ach a dh’ionnsuidh Athar fein; is ann an so a

---

[291] gheibh e cridhe blàth, comhairle chairdeil, làmh ga dhìon, agus nithe feumail chum uireasuibh a dheanamh suas. Cosmhuil ris a mhac strutheil, tha peacairean a’ fàgail Dhe agus a sheirbhis; tha iad a’ ruidh le ciocras a dh’ionnsuidh an t-saoghail, agus seirbhis an Abhairseir; ach ’nuair a tha è mothuchadh, gu bheil an saoghal, mar mhuime choimhich fhuar, a’ diultadh fior-shòlas dhoibh, agus nach ’eil ach truaighe re fhaotain an seirbhis an Abhairseir, se an rùn pilltin a dh’ionnsuidh Dhe. ’Nan teinn tha iad ag amharc muncuairt doibh, tha iad a’ feoraich le togradh, “co a nochdas dhuinne math;” tha fhios aca gu bheil Dia ann, gu bheil gach ni feumail aige, gu bheil e trocaireach cairdeil, math, agus ullamh chum gabhail riù, ged a dhuisg iad gu minic a chorruich; uime sin maille re Peadar tha iad anis ag radh “co ionnsuidh a theid sinn, ach ad ionnsuidh-se ’mhàin, agad-sa ta briathra na beatha mairreanaich.” Mar so tha tròcair maitheas, agus cairdeas De, ann an Iosa Criosd, a’ toirt misneach do pheacairean ath-bheothaichte dol air an ais le dochas d’a ionnsuidh.

---

[292]

Air dhuinn mar so a nochdadh, ciod a chuir am mac strutheil roimhe a dheanamh, thugamaid fainear ’sa

IV. Ciod a chuir e roimhe a radh re Athair.

Mar a bha na nithe, a chuir e roimhe a dheanamh, glic, dligheach agus cubhaidh, bha mar an ceudna na briathra a chuir e roimhe a labhairt; agus is cubhaidh do fhior aithreachain anns gach àll na briathra ceudna a ghnàthachadh, ann am pilltin a dh’ionnsuidh Dhe. Agus air

1. Tha e cur roimhe ainmeach Athair.

S’ dluth, cairdeil an dàimh, a tha eidar Athair agus a mhac, is cruaidh, neo-mhothuchail cridhe a phàranta sin, anns nach ’eil an t-ainm so Athair o mhac fein, a’ dusgadh truacantas, caoimhneas agus gràdh. Leis an ainm so, tha ’m mac a’ cur an ceill, a dhàimh re pharanta, a dhiolghios air son gach oilbheum a thug se dha, a dheigh air a chairdeas,

---

[293] agus earbsa ’na mhaitheas agus ’na ghràdh. Agus co ’n t-Athair, is urrain a chridhe a ghlassadh, ’nuair a tha a leanabh fein mar so a’ labhairt ris? ’na co ’n t-Athair anns an staid so, is urrain nithe feumail a dhiultadh dha? ’Nis mar tha ar Slànuighear a’ labhairt, “ma’s aithne dhuibhse ata olc tiodhlacaibh maith a thoirt d’ar cloinn, nach mò ’na sin a bheir bhur n’ Athair ata air Neamh nithe maith dhoibhsan a dh’iarras air iad.” ’S ann o Dhia a tha parantaidh talmhaidh gu leir a’ faotain an truacantas agus an gràdh agus o so feudaidh sinn a bhi deirbhte, gu bheil gràdh an De bheo, araon iomlan agus do-labhairt. ’Nuair a tha fior-aithreachain a’ teachd d’a ionnsuidh, a’ lubadh sios ’na lathair, g’a ainmeach Athair, agus le so a’ cur an ceill an dàimh ris, an doilghios air son am peacaidh, an rùn umhlachd a thoirt dha, agus an earbsa ’na ghràs, tha truacantas agus gràdh Dhe air ball a’ lassadh a suas, tha e ga’n glacadh an ùchd a ghràidh, tha e gu cairdeil a’ gabhail riu, ged a’ bha iad roimhe so aimideach aingidh. Anns an

---

[294] 2. Chuir e roimhe a pheacaidh aidmheil.

B’e rùn a mhic strutheil, ni ’mhàin gràdh, ach mar an ceudna tròcair Athar a dhusgadh, agus uime sin, ’nuair a dh’ainmich se e Athair, dh’aidich e gu h-ullamh a pheacaidh dha; maille ris a Phubliocanach le bròn cridhe, thubhairt e, pheacaich mi. An dream a tha Dia a’ dusgadh, agus a’ tarruing le ghràs d’a ionnsuidh, tha iad do ghnàth mar so ga’n giùlan-fein, tha iad a’ faicin an cionta agus an cunnart, tha am peacaidhean anis mar ealach thròm air an inntin, tha iad fuathach, gràineil nam beachd. Tha iad gràineil na’m beachd, mar ni fuathach do Dhia, mar ni cunnartach, ciùrail, milteach da’n anamaibh fein; agus mar a tha duine ann an eacail, gu h-ullamh ag aidmheil a thinneis do Leigh cairdeil, fiosrach, a chum’s gum fuigh è leughas uaithe, tha iadsan anis le bròn ag aidmheil am peacaidh do Dhia, a chum’s gum fuigh iad maitheanas agus gràs uaithe a leughas an anama. O na tha iad deirbhte, gur aithne do Dhia an staid agus an giulan, tha iad a’ nochdadh an aithreachais le’m peacaidh aidmheil gu h-ullamh, tha ’n treimhl’n

---

[295] aidmheil gu leir, tha ’n deigh air maitheanas, le’n aidmheil do Dhia. ’San

3 Chuir e roimhe an tromachadh a pheacaidh aidmheil.

’Nar steidh-teagaisg, tha e ’g aidmheil da ni, a dh’an-tromaich gu mòr a pheacaidh, eadhon gun do pheacaich e ’n aghaidh fhlaitheanais, agus an làthair Athar. ’S dàna, aingidh an ni do mhac ceannairc a dheanamh an aghaidh ùghdarais Athar, ach ’s miosa gu mor so a dheanamh na lathàir fein; rinn am mac strutheil an da ni so, mhothaich è gu’n do mheudaich gu mòr a chionta; agus air an son anis, bha aithreachas domhain, bha a chaoidh cruaidh. Mar so tha ’m fior-àithreachan a’ faicin, ag aidmheil, agus a’ caoidh an-tromachadh lionmhor a pheacaidh; ’nuair a tha a shuilean air am fosgladh, tha e a’ faicin gu soilleir, gun do pheacaich e gu minic dàna an aghaidh fhlaitheanas, ’se sin an aghaidh ùghdarais an De bheo, a tha chomhnuidh anns na Neamhaibh shuas, agus eadhon an làthair Athar Neamhaidh. Cia mòr aingidheachd an

---

[296] dream, a tha peacachadh an aghaidh ùghdarais Dhe, agus eadhon na làthair fein; ’s olc an ni lagh ar Righ a bhrisseadh, ’s miosa so a dheanamh an aghaidh òrdugh àraidh, ach ’s miosa gu mor so a dheanamhn a làthair fein. Tha gach peacadh da’m bheil sinne ciontach mar so air an an tromachadh, tha iad uile air an cur an gniomh an aghaidh fhlaitheanais, agus an làthair Dhe. Tha ’n creidmheach a’ mothuchadh meud a chionta, tha e gu h-ullamh ag aidmheil agus a’ caoidh an-tromachadh a pheacaidh, maille re Daibhidh, tha e le bròn, cridhe ag radh, a d’ aghaidh, a d’ aghaidh-sa ’mhàin, pheacaich mi, o Dhe. Anns a

4. Chuir e roimhe irioslachd inntin a nochdadh.

’Nuair a thainig am mac strutheil chum aithreachais, mhothuich agus dh’aidich e ni ’mhàin a pheacaidhean agus an an-tromachadh, ach mar an ceudna a mhi-thoilteanas. Mar so tha ’m sior-aithreachan do ghnàth gu h-ullamh ag aidmheil a mhi-thoilteanais: le ruidh air falbh o theaghlach Athar, le cùl a

---

[297] chur re chairdeas, agus le giulan ea-cosmhuil re chloinn a bhi aige, tha e treigsin agus a’ call a chòir mar mhac, no cosmhuil re Esau, tha e reiceadh a chòir air son sòlas truagh a pheacaidh. ’Nuair a tha ’n t-aithreachan a’ toirt fainear a mhi-thoilteanais, tha e air ball a’ fàs iriosal, agus tha anis gu h-iriosal ag aidmheil, “cha ’n fhiu mi tuilleadh o Athair, gun goirte do mhac dhiom.” Ach ged a tha e mar so ag aidmheil nach fhiu e gun goirte mac dheth, gidheadh mar neach a tha deirbhte gur ann an teaghlach, Athar amhàin a gheibh e fior-shonas, tha e a’ cur an ceill a dhian rùn a bhi na theaghlach tha e ’g innseadh gum bitheadh è toillichte eadhon leis an staid a b’isle na thigh, “dean mi, ars’ esan, mar aon dod’ luchd-tuarasdail.” Maille re Daibhidh tha e ’g radh “b’fhearr leam a bhi am dhorsoir an tigh mo Dhia no comhnuidh a ghabhail am pailluin na h-aingidheachd:” no maille ris a mhnaoi ’san t-soisgeul mar fuigh e aran na cloinne, tha e toillichte leis an sbruileach a tha tuiteam o’n bhord, agus a tha air an toirt do chonnaibh an teaghlaich. Mar so tha e iriosal, co mhath is brònach, mar a bhuineas do

---

[298] mhac aimideach, aingidh. Ach fiosraichimid anis ’sa

V. Cionnas a ghabh Athair ris.

Fhuair Athair a mhic strutheil fios air giulan aimideach, agus air bochduin a mhic; agus o na bha è ’n duthaich choimhich, gun charaid, gun choghnadh shaoil e gu’n robh e gu tur caillte, agus dhuisg so a thruacantas Athaireil. ’Nuair a chunnaic an t-Athair caomh so a mhac caillte a’ teachd an cian, ’nuair a tharruing se dlu air, agus a mhothuich e aithreachas, irioslachd-inntin, agus earbsa ’na chairdeas, ghabh se truas ris, ruidh e na ionnsuidh, ghlac se e an uchd a ghràidh, agus phog se è mar Athair gràdhach aoibhneach. Chum a mhac a shaoradh o eagal, chum dochas agus sòlas altrum na inntin, agus chum aoibhneas fein a nochdadh, dh’òrduich an t-Athair a sgeudachadh air ball, a sgeudachadh mar a mhac-sa, mar a mhac-sa fa chomhair feisd, agus dh’òrduich anns an àm cheudna feisd mhòr aoibhneis air ball ullachadh. Mar so agus eadhon air mhogh

---

[299] gu mòr na’s cairdeile, tha Dia a’ gabhail re fior-aithreachain; tha e nochdadh dhoibh slighe chum imeachd na ionnsuidh, tha e a’ toirt dhoibh gliocas ga’n sdiuradh, tha neart chum imeachd innte, tha e toirt dhoibh misneach chum pilltin, tha e ga’n glacadh air làimh, tha e gu cairdeil ga’n treorachadh na ionnsuidh fein. Agus ’nuair a tha iad a’ pilltin, tha ’n Athair a’ gabhail truas riu, tha e ruidh nan coimhdhàil le throcair, tha e gabhail riu le gairdeachas, tha eadhon na h-Aingil naomh a’ deanamh gairdeachas, ann an aithreachas pheacairean, agus gu cinnteach tha gairdeachas an Athar Neamhaidh gu mòr na’s mugha. Co luath ’sa tha chlann a’ pilltin gu theaghlach, le bròn, irioslachd agus earbsa, tha Dia ga’n sgeudachadh, tha le fireantachd Chriosd, tha le iomhaigh fein; mar so tha e ga’n deanamh maiseach, agus iomchuidh fa chomhair na feisd, a tha e ’g ullachadh air an son. Si ’n fheisd so bòrd Chriosd, far am bheil a chairdean a’ faotain aran agus uisge ’na beatha, ’nuair a tha iad a’ pilltin an ionnsuidh Dhe, agus a tha iad air an sgeudachadh le fìreantachd Chriosd. Si so an

---

[300] fheisd is fhearr is sòlasaiche, a’s urrain daoine a bhlassadh air talamh; ann an so tha ar n’ anama a’ faotain neart agus sòlas, ann an so tha Dia a’ nochdadh saibhreas a ghràis, Criosd aoibhneas nar tearnadh, agus leis an fheisd so tha sinn air ar n’ ulluchadh fa chomhair sonas Neamh.

Ann an cursa a fhreasdail tha Dia air an là ’n diu ag ullachadh feisd fa chomhair gach neach, a tha faicin cionta a pheacaidh, diomhanas nithe talmhaidh, a tha pilltin na ionnsuidh, agus a tha na’m mic aithreachail dha ann an Iosa Criosd. Nochd mi dhuibh air an àm ciod a rinn am mac strutheil, ciod a tha fior aithreachain do ghnàth a’ deanamh agus cionnas a tha Dia a’ gabhail riu. Ciod, ma seadh, bhur staid-sa, a bhraithre, an do lean sibh eisiomplair a mhic strutheil, tha a cheist so cudthromach, do reir mar a fhreagras bhur coguisean i, bitheadh bhur giulan air an àm. Mu tha sibh fhathasd air seacharan o Dhia, mu tha sibh a’ caitheadh bhur talanna gu faoin, mu tha sibh a’ cur earbsa an nithe talmhaidh, mu tha sibh ag imeachd

---

[301] an slighe a pheacaidh, ma tha sibh gun bheachd d’ar cionta, gun rùn pilltin gun aithreachas, gun bhròn, gun irìoslachd, agus gun earbsa ann an cairdeas De; tha e dàna, aingidh, cunnartach agus mi-cheaduichte dhuibh, suidhe an diu aig bòrd Chriosd, agus itheadh aig feisd ar n’ Athar Neamhaidh. Ach ma tha beachd, giulan agus aigneidh a mhic strutheil agaibh, ma tha sibh, cosmhuil risan, aithreachail iriosal agus earbsach a gràs De, ma theich sibh chum an t-Slànuighear, ma dh’eirich sibh o eabar a pheacaidh, ma phill sibh chum bhur n’ Athar, tha e an diu ’g ulluchadh feisd air bhur son agus gabhaidh se le aoibhneas ruibh. Feuch tha feisd aoibhneis bhur n’ Athar ullamh, tha esan anis a’ fosgladh a lamhan agus a chridhe gu farsuing chum gabhail ruibh, tha bhur Slànuighear a’ gealtain e-fein a nochdadh ann an gràdh d’ar n’ anamaibh. Thigibh, ma seadh, fhior-dheisciobuil an t-Slànuighear, thigibh le bròn air son bhur peacaidhean, thigibh le earbsa ann an cairdeas De, thigibh le aoibhneas ann an slàinte Chriosd, thigibh le rùn

---

[302] onoir a thoirt dha, thigibh chum gràs, neart, agus sòlas fhaotain uaithe, g’ar deanamh tairis, seasmhach ’na sheirbhis. Agus gun deonaiche Dia soirbheas dhuibh, agus da ainm-se gun roibh glòir. Amen.