SALM XIV.

NA chroidhe deir an tamadan,
ni bhfuil ann Dia ar bith,
Taid truaillidh, suilltoil fos a ngníomh,
ni bhfuil ann neach ni maith.
2 An Tighearn’ damhairc sè o neamh,
ar chloinn na ndaoin’ anuas;
A dhfèuchuin an raibh tuigs’ ag neach
no dhiarradh Dia na ngràs.

3 Do chlaonadar a thaoibh ar fad,
ro shalach iad gu lèir:
Ni bhfuil èn neach re déanamh maith,
ni bhfuil fiú aon fuidh spèur.
4 Nach tuigionn luchd na hèugcorach?
ta ’gith ar fad ’sar lèud

Mo phobuil suas mar aran blast’,
ar Dia ni ghairionn siad.

5 An sin do ghabh siad eagal mór;
ar son gu bhfuil gu fìor
Dia ann a nginolach is linn,
na mfìreunach do shìor.
6 Comhairl’ na mbochd do nàirigh sibh,
chionn Dia na thearmunn dò:
7 As Sion O gu dtiocfadh mach
sláint’ Israèl gach ló!

Tra bhèaras Dia ar ais o bhruid
a phobul fein le chèil’,
Ar Jacob bithidh aoibhnas mòr,
is aitas ar Isrèl.