Do Mhàiri NicillEathain, Griomsaigh

Fàilt’, a ghruagach dhonn mo ghaoil,
Si d’ aoibh a thog mo cheòl
’S a chuireadh sunnd ’nam chom le gaol
’S a dh’aotromaich mo bhròn;
Ged bhithinn ìosal iomadh uair
Mar as dualach do mo sheòrs’,
Nì fiamh do ghàire blàths do m’ chrìdh
’S do bhrìodal m’ fhàgail òg.

An dealbh a nì mi dhiot an-dràst’
Mar eala snàmh san òb,
Mar shneachd air mullach nam beann àrd
’S e deàrrsadh madainn reòdht’,

Mar long fo shiùil a-muigh sa chuan
’S a’ ghaoth cho cruaidh gu còrs’,
’S i stiùireadh cùrsa nall gu luath
Gu Uibhist uain’ an eòrn’.

Mar ghathan gréin’ san àird’ an-iar
Tha ìomhaigh chiùin na h-òigh’,
Tha blàths is càirdeas, agus rian,
Tha Crìostalachd ’nad fheòil;
Tha àilleachd a’ snàmh ’nad ghnùis —
Gach seòrsa flùir as bòidhch’,
Tha ròsan ’s ùbhlan ’na do ghruaidh
’S céir-bheach mun cuairt do bheòil.

Cridhe coibhneil agus blàth
Cur fàilt’ air aois is òig’,
Bidh beannachd dhaoine leat gu bràth
Gach là fhads bhios tu beò;
Gur fhad o chuireadh ort an crùn
Gu mùirneach aig a’ Mhòd
’S a fhuair thu ’n t-urram bhith ’nad Bhàrd
Le tàlantan do bheòil!

Nuair thig ciaradh air mo là
Is gath a’ bhàis ’nam fheòil,
A’ dol don t-sìorraidheachd gu bràth
’S a’ laigh’ a’ cnàmh fon fhòd,
Mhiannaichinn gum bithinn dlùth
Don mhaighdinn rùnaich chòir
Ris an robh mi réidh o thùs —
’S cha bhrist an ùir an còrd.