Mo Reul Iùil

Dheàrrsaich solas aoibhnis dhomh,
’S b’e soillse mo reul iùil:
Mar shoilleireachd nan coinnlean
A’ boillsgeadh air na bùird;
Shiab air falbh an duibhre
’S chaidh brat na h-oidhch’ air chùl
’S bha cuireadh cùirteil blàth-chridheach
Gam fhàilteachadh as ùr.

Dh’fhalbh na sgòthan aognaidh ud
Is thàinig gaol ’nan àit’,
Dh’éirich grian na h-aoighealachd
Is caoine na mìos Màigh;
Bha madainn bhlàth na caomhalachd
A’ sgaoileadh gathan tlàiths
’S bha ceileireachd is ceòlraidh
A’ cur beòthalachd ’nam phàirt.

Mar ghaoth thar bhàrr nam flùran
Fo dhriùchd na madainn chéit’:
Tha t’ anail bhlàth ’na cùbhraidheachd
Mar ùbhlan air a’ gheug;
Tha t’ ìomhaigh chàirdeil ùrlaimh
Mar chrùn fo mhùirneachd sheud —
’S mar shneachd’ air iomall stùcan
Tha ùrarachd do dheud.

Tha cuailean dualach rìomhach ort
Mar dhìtheanan an òir
A’ dol ’na stuadhan dì-snaidhm
’S a’ chìr ga cur an dlòth;
Ga phleatadh ann an snuadhachadh
’S ga shuaineadh anns a’ chòrn —
’S gur bòidheach mu do ghualainn e,
Cur loinn is uaisl’ ’nad chòir.

Gur bòidhche leam do ghluasad
Na raointean uain’ fo bhlàth
Nuair as àille bhios na cluaintean
Le neòinean snuadhmhor bàn;
Tha teòchridheachd fuaighte riut,
’S tu le fuil na h-uaisle làn,
Tha ’n sunnd a tha gad chuartachadh
Mar cheòl na cuaich’ sa Mhàigh.

Tha do phearsa ’na bheusalachd
Mar éirigh gréin’ air stùc
Air madainn bhòidheach chéiteineach
’S an dealt cur geis feadh fhlùr;
Tha do chòmhradh réidh-labhairt
Mar ghleusadh teud a’ chiùil
Gu togail suas ar n-inntinnean
Is mì-ghean chur air chùl.

Gur eireachdail’ air ùrlar thu
Na gàrradh-fhlùr fo bhlàth,
Cho dreachmhor ris an ùrchoill’
Fo ungadh driùchd bho ’n àird;
Mar bhogha-frois’ san iarmailt
Le dathan ciatach àigh
’S gach ceann dheth ann am fìon-lios
Gu riarachadh ar càil.

S binne leam do chòmhradh
Na roghainn còisir chiùil,
No fann-ghaoth madainn Chéitein
Le séideag réiteachd rùin;
Tha thu mar fhuaran fìor-ghlan
Tha pailt gu ìotas bùirn
A shil bho bhàrr na h-iarmailt
Gu ìoc-lus anns a’ ghrunnd.

Tha do mhuineal glé-gheal
Mar dhéideag air an tràigh,
Mar shneachd’ air mullach Éiseabhail
An géiread a’ mhìos Mhàirt;

Mar eala bhàn nan cuantan
Air bhàrr nan stuadh a’ snàmh,
No ceò air iomall Bheinn Chruachain —
Taobh tuath de dh’Earra-Ghàidheal.

Nuair chì mi ’m measg a’ chòmhlain thu
Bidh thu mar ròs fo bhlàth,
Cho aoigheil agus còmhraiteach
’S cho bòidheach ann ad’ ghnàths;
Mo dhùrachd-sa an còmhnaidh dhut
Gach sòlas bhith ’nad phàirt —
’S nam faighinn mar a dh’òrdaichinn,
Gum bi thu beò gu bràch.

An Uibhist ghorm an eòrna
’Nad òige rinn thu fàs
Far ’m bi na tonnan crònanach
A’ connspaid air an tràigh —
Far bheil fraoch Chlann Dòmhnaill
A’ còmhdach nam beann àrd’
’S far ’n dèan an calman còmhnaidh
Mar as deòin leis, anns na càirn.