11

Stiùir Daibhidh MacÌosaig an Suzuki a-steach do ghàrradh an taigh-òsta ann am Poll a’ Charra an Uibhist a Deas. Stad e, chuir e car dhen iuchair agus theirinn e. Chuir e am motair na sheasamh. Choisich e chun an dorais, a làmhan air an teannachadh ri uchd los nach biodh iad a’ critheadaich. Sin an staid anns an robh e nuair a shuidh e aig bòrd far an robh Donnchadh na shuidhe is glainne uisge-bheatha air a bheulaibh.

“An ann a’ gabhail d’ ùrnaigh a tha thu, a Dhaibhidh?” thuirt Donnchadh ris an fhear òg.

“ ’S beag feum a dhèanadh sin dhomh,” thuirt Daibhidh. “Bhrath Calum sinn.”

“Ciamar?” thuirt Donnchadh.

“Dh’inns e a h-uile sìon mu dheidhinn Dacha Mo Ghaoil, an dol-air-adhart aig Tamara is Tanya agus ... na h-ostraitsean,” thuirt Daibhidh. “Chuir nighean a’ Bhàillidh ann an Uibhist a

“Bheil thu cinnteach, a Dhaibhidh?” thuirt Donnchadh.

Bhruidhinn Daibhidh ann an da-rìribh: “Cho cinnteach ’s a tha mi beò ... ge brith dè cho fad’ ’s a bhios sin.”

“Uill, ’s tusa a bha ga iarraidh còmhla riut,” thuirt Donnchadh.

“Thuirt thu gum biodh e taghta. ’Eil cuimhn’ agad air a sin?”

“Chan eil annad ach am bastar,” thuirt Daibhidh.

“Tha teagamh agam,” thuirt Donnchadh. “Chunna mi m’ athair agus tha mi gu math coltach ris.”

“Rinn mi mearachd,” thuirt Daibhidh. “Dè mar fo thalamh a bha fios agamsa gu robh Calum gu bhith mar seo? Cha robh fios agam gun dèanadh e èisteachd ri Pròstanach dubh – fear a tha càirdeach dhan Bhàillidh mu Thuath.”

“Dh’fheumadh sùilean a bhith agad an cùl do chinn mum bi thu suas ris an dol-air-adhart a bhios aig feadhainn de bhoireannaich,” thuirt Donnchadh. “Tha thu ann an amhoin gun teagamh, a laochain. B’ àbhaist dhutsa a bhith gam chàineadh air sàillibh nan t-shirts le Death before the Free Church. ’S mise a thagh na faclan. ’S ann agam fhìn a bha a’ choire.”

“Rinn thusa mearachd an turas sin,” thuirt Daibhidh. “An turas seo, feumaidh mi fhìn rudeigin a dhèanamh. Ma tha mi ann am bogadh, ’s esan am fear a chuir ann mi, agus lùiginn a mharbhadh – an fhìrinn a th’ agam.”

“Cha chreid mi gum bu chòir dhut sin a dhèanamh,” thuirt Donnchadh. “Leig leis an Èildear dèiligeadh ris.”

“ ’S an uair sin thig mac na seana ghalla às mo dhèidh-sa?” thuirt Daibhidh. “Gun teagamh, chan e do ghlùinean-sa a th’ ann, ach chan eil sin gu diofar, a bheil?”

“Co-dhiù,” thuirt Donnchadh, “chan eil ceangal eadar mi fhìn ’s na h-igheanan Ruiseanach. Cha mhise a phòs shìos an Glaschu ann.” Dhùin e a bheul is dh’fhàs e stùiceach. “Tha an taigh anns an t-Sruth Mhòr ann gun teagamh,” thuirt e, “ach chan eil gnothach agamsa ri mar bhios an fheadhainn a tha fuireach ann gan giùlain fhèin. ’S tha a bhlàth sin air.”

“Na bi gad mhealladh fhèin, a Dhonnchaidh,” thuirt Daibhidh.

“Tha thusa ann an cunnart cuideachd. Leig Calum às d’ inntinn. Thèid esan dhan Ghearmailt air neo beiridh an t-Èildear air ron uair sin.” Rinn e snodha-gàire. “Air neo thèid a ghlacadh le na poilis ’s an stuth ud aige, agus ’s e ’m prìosan a gheibh e.”

“ ’S fheàrr dhuinn smaoineachadh air an Èildear. Na fosgail do dhoras ri duine sam bith a bhios a’ bruidhinn ann an cainnt nan Leòdhasach ... ma chluinneas tu a’ ghairm chearc aig cuideigin, dèan às cho luath ’s as urrainn dhut.”

“Chan ann mar sin a tha mise a’ faicinn ghnothaichean,” thuirt Donnchadh. “Cha chreid mi gun dèanadh an t-Èildear fhèin an gnothach air Tamara ’s Tanya nan rachadh iad a shabaid. Agus air do shon-sa, ged a tha sibh pòsta, tha sibh mar gum biodh dealaichte, agus tha ise a’ dèanamh mar a thoilicheas i fhèin.”

“A Dhonnchaidh, tha mi ’n dòchas gu bheil thu ceart,” thuirt Daibhidh. “ ’S fìor thoigh leam na glùinean a th’ agam. B’ fheàrr leam gum biodh iad agam airson ùine mhòir fhathast.”

“Tha mi ceart,” thuirt Donnchadh.

“Bheil thu coma, ge-tà,” thuirt Daibhidh, “ged a thèid mi a dh’fhuireach airson greis còmhla ri Alina ’s ris a’ chloinn ... agus na pìosan Lego?”

“A Dhaibhidh,” thuirt Donnchadh, “dh’fhaodadh tu dhol a dh’fhuireach còmhla ri do bhean anns an t-Sruth Mhòr, nam biodh tu faireachdainn na bu shàbhailte ’s ise gad dhìon. Gheibh sinn clìdhear às. Tha mise dol a sgrìobhadh sgriobt no dhà dha na bodaich. Gheibh thu brath bhuam nuair a bhios an t-àm agad sgur a bhith iomagaineach agus teannadh ri obair a-rithist.”