An Oiteag

Thòisich o chian anns a’ Ghàidhlig
Crìonadh is cnàmh is èiginn,
Ar còmhradh ri uchd a’ bhàis,
Gun ghràdh, gun spèis, gun èisteachd.

Nis tha oiteag an saoghal ar cànain,
Gaoth nach b’ àbhaist bhith sèideadh;
Chan fhada gu fàs i làidir,
’S thig oiteag fhathast gu gèile.

Feadhainn nach canadh ach “Ciamar a tha?”
Nise gach là ga leughadh,
Tadhal nan clasan an iomadach àit’
’Son ionnsachadh cànan a’ Ghàidheil.

Riaghladh a dh’fheuch ri mùchadh gu bràth
A’ tuigsinn nach cnàmh ’s nach eug i,
Gach pàrtaidh a’ gealladh nach leig iad gu làr
An còmhradh bh’ aig Adhamh ri Eubha.

Clann nach cual’ i riamh aig pàrant
Bruidhinn sa Ghàidhlig ri chèile,
Feadhainn a dh’fhuadaich cainnt am màthar
Nise làn nàire gun thrèig iad.

Thig misneachd ùr am fàire,
An àite sgàilean bidh lèirsinn;
Ionnsaichidh milleanan Gàidhlig
’S measar an cànan a rèir sin.

Leumaidh i thairis gach gàrradh,
Fàgaidh i làr an taigh-chèilidh,
’S cluinnidh sibh “Ciamar a tha?”
Aig uaislean àrd Dhùn Eideann.

Iadsan a dhìon i on nàmhaid,
Moladh gu bràth dhan treubh ud -
Sheas iad gu dìleas sa bhlàr
Nuair a bha càch a’ gèilleadh.