Air Beulaibh an t-Sluaigh
Le FIONNLAGH I. MACDHOMHNAILL

CHO falachaidh ’s a b’ urrainn dhi, shocraich Seonag i fhéin air an t-suidheachan. Cha robh an searmon ach air tòiseachadh, ach, a dh’ aindeoin sin, bha i a’ teannadh ri cruas an fhiodha fhaireachdainn troimh ’n chluasaig. Ciamar air an t-saoghal a bha ’n còrr de’n choimhthional aig nach robh cluasagan idir?

Droch rud a bh’ann tòiseachadh air smaoineachadh air cruas an t-suidheachain cho tràth sud. Bha fios aice mura faigheadh i as a h-inntinn e gum fairicheadh i an searmon eadhon na b’ fhaide na b’ àbhaist. Ach b’ ann aice fhéin a bha fios nach b’ e sud an aon rud a bha a’ cur dragha oirre. Cha robh i gu math. Bha ’n òrrais ud oirre a rithist. Bha ’n là bruthainneach co-dhiùbh, agus bha fàileidhean na h-eaglaise ’ga tacadh—an clò agus am fallus agus an camphor, agus an samh fuaraidh a bha far nan seann bhìobull.

“. . . . agus Sàbaid an déidh Sàbaid thig sibh a thigh an Tighearna ’s ni sibh éisdeachd ’s théid sibh dhachaidh. ’S dé an uair sin? Dé bheir sibh leibh? Seadh, dé bheir sibh leibh? An toir sibh leibh facal an Tighearna ’nur cridheachan? No an leig sibh dhìbh e aig an dorus ud amuigh mar a chuireas sibh dhìbh na deiseachan Sàbaid an uair a theid sibh dhachaidh. . . . .”

Chuala Seonag faclan a h-athar a’ tighinn ’s a falbh. Earrainn bheag an sud ’s an so. Uaireannan an guth as a’ chùbaid. Uaireannan am mac-talla a’ tighinn bho chùl na h-eaglaise.

Bu bheag oirre riamh suidheachan a’ mhinisteir. Eadhon an uair a bha a màthair beò ’s a bhiodh iad ’nan suidhe còmhla, bhiodh Seonag mì-chomhartail, a’ faireachadh gun robh iad leotha fhéin air beulaibh an t-sluaigh, agus a’ faireachadh sùilean a’ choimhthionail air cùl a h-amhach gus an tigeadh tachais ann. Ach bha i na b’ aonaranaiche buileach bhon a chaochail a màthair agus a bha i air a fàgail ann an suidheachan a’ mhinisteir leatha fhéin. ’S bha gràin a beatha aice air an t-searmonachadh ùr ris an robh a h-athair riamh bho chaidh e gu coinneamhan an Ameireaganaich. Cha robh guth air na seann searmoin chiùine, chomhartail, a b’ àbhaist cridheachan a bhlàthachadh; cha robh ann a nise ach an t-iompachadh, an t-iompachadh. Agus an éibheach.

“. . . . an e nàire a tha oirbh tighinn gu bòrd an Tighearna? An è? An e eagal a tha oirbh seasamh air beulaibh an t-sluaigh agus a ràdha “Is tù mo Dhia, agus is mise do sheirbhiseach”? An ann a’ feitheamh ris am màireach a tha thu? Chan eil am màireach air a ghealltainn. . . .”

Bha amharus aice nach robh a h-athair cho math air an t-seòrsa teagaisg so ’s a bha an t-Ameireaganach, agus thainig rudhadh ’na busan an uair a thainig e steach oirre gura dòcha gum biodh feadhainn anns a’ choimhthional a’ fanaid air. Gum biodh iad ag ràdh r’a chéile a rithist, “Tha ’n Granndach air a dhol bhuaithe!” no “E fhéin ’s a shearmonachadh Ameireaganach!” no cha mhór nach cluinneadh i bean Iain a’ Chnuic ag ràdha “Huh! Cha chòir fìon ùr a chur ann an seann chraicinn.” Bha bean Iain a’ Chnuic cho geur.

Saoil có bha san éisdeachd co-dhiùbh? B’ fheàrr leatha gum b’ urrainn dhi tionndadh fiach am faiceadh i, ach cha deanadh math do nighinn a’ mhinisteir a nochdadh nach robh i ag éisdeachd ris an t-searmon. Saoil an robh Pàdruig Ruadh trì suidheachain air a cùlaibh? An robh e a’ coimhead oirre, ’s gun e fhéin ag éisdeachd? Saoil an robh ròineagan air cùl a còta?

Aon uair ’s gun do chuimhnich i air Pàdruig Ruadh sguir i a dh’ éisdeachd buileach glan, agus cha do mhothaich i tuilleadh gu robh an suidheachan cruaidh fòidhpe. Dà mhìos eile ’s bhiodh Pàdruig ullamh anns an Oilthigh—amach ’na dhotair—agus cho luath ’s a bhiodh e ullamh phòsadh iad. Bha fios aig a h-uile duine anns a’ bhaile air sin, agus bha am baile toilichte. Cha robh ach corra dhuine a theireadh gum bu chòir do Phàdruig beagan de na chosg athair air a phàidheadh air ais mum pòsadh e. Cha chanadh athair Phàdruig fhéin sin. Bha meas aige air Seonaig, ’s bha e toilichte gun d’ fhuair a mhac te cho snog.

Ma thug an Granndach sùil rathad Seonaig as a’ chùbaid is ann a dheanadh e toileachadh gu robh a h-aire cho math air an t-searmon. Bha a sùilean air aodann, agus cha chreideadh e, nan robh duine air a ràdha ris, nach robh i eadhon ’ga fhaicinn no a’ cluinntinn guth a bha e ag ràdha.

Bha i a’ cuimhneachadh air Sàbaid eile an uair a choinnich i fhéin agus Pàdruig Ruadh an déidh na seirbhis fheasgair.

Bha esan aig an tigh airson saor làithean na Càisge, agus bha ise na bu toilichte na bha i riamh fhaicinn, oir, bho dh’ fhalbh e aig an Nollaig bha i air a màthair a chall. As aonais a màthar, agus as aonais Phàdruig, bha na trì mìosan ud trom oirre. Bha i leatha fhéin anns a’ mhansa, là ’n déidh latha gun aice ach am mulad a bha ’na cridhe. Bha a h-athair mar dhuine far a chéille, a’ riasladh ’s a’ lorg aobhair nach robh ri lorg airson na buille obann a thainig air.

Uair an déidh uair theireadh e ri Seonaig gu robh e a’ dol a leigeil dheth na ministearalachd—gu robh rudeigin ceàrr ann fhéin an uair nach fhaigheadh e an sòlas a bu lugha anns an t-soisgeul a shearmonaich e fad a làithean. Ciamar a shùilicheadh e comhartachd a thoirt do chàch an uair nach lorgadh e comhartachd dha fhéin? Agus, an uairsin, chaidh e air gnothaich eaglais do Ghlaschu agus thachair e ris an Ameireaganach. Thill e le lasadh ùr ’na shùilean, agus lasair ùr ’na chuid shearmoinean. Ach cha b’ e an aon duine a bh’ ann. Cha b’ e an t-athair air an robh feum aig Seonaig, oir bha saoghal mór eatorras iad.

Ach, air an fheasgar Shàbaid ud, bho chionn còrr is dà mhìos, thaom blàths as ùr mu chridhe Seonaig an uair a dh’ fhàg i an eaglais agus a làmh gu socharach ann an làimh Phàdruig. Cho luath ’s a fhuair iad á sealladh a’ choimhthionail, chuir esan a ghàirdean mu a meadhon agus choisich iad air an socair sìos ri bruaich a’ chladaich.

Bha gealach mhór na Càisge a’ lìomhadh na mara, agus ged a bha gearradh anns a’ ghaoith cha do mhothaich aon seach aon aca do’n fhuachd. Cha dubhairt iad móran r’a chéile fhad ’s a bha iad a’ deanamh na coiseachd. Cha robh esan cinnteach dé bu chòir dha a ràdha mu bhàs a màthar; cha robh ise ag iarraidh bruidhne ann ’s e

r’a taobh. Chaidh iad sìos troimh ’n mhuran, agus an uair a ràinig iad beul a’ chladaich, os cionn na Geodha Móire, shuidh iad ann am fasgadh tuim.

Cha robh saoghal a’ bontainn riutha ach an saoghal fhéin. Os an cionn, bha na rionnagan beaga a’ priobadh ris na rionnagan móra mar gum biodh fios aca dé bha dol. An dràsda ’s a rithist, bheireadh a’ ghaoth earraich ochan anns a’ mhuran, ach gann gun cluinneadh eadhon feadhainn a bhiodh ag éisdeachd e os cionn dùrdail na mara anns a’ Gheodhaidh.

Bha Pàdruig fhathast ’s gun e cinnteach dé a chanadh e, a’ tilgeil bìdeagan shligean thar na bruaiche. Aon uair, ’s e a’ sìneadh a làimhe amach gu criomag eile a thogail, rug i air làimh air ’s thuirt i “A bheil dad ceàrr a Phàdruig? Am b’ fheàrr leat gun a bhith air mo choinneachadh anochd idir?”

“O nach isd thu, tha fios agad glé mhath nach b’ fheàrr.”

“Carson nach eil thu ag ràdha guth, mathà?”

“An innis mi dhuit?”

“Innsidh.”

Rug i air air muilchinn a sheacaid ’s tharraing i sìos ri taobh e. Chàirich i pòg bheag eadar a dha shùil.

“Siuthad. Innis a nise dhomh.”

Dh’ éirich e air uilinn agus shocraich e a ceann air a ghàirdean.

“A Sheonag. Bithidh mi ullamh anns an Oilthigh ann an ceithir mìosan. An uair a bhios mi ullamh, feumaidh mi greis a thoirt ann an ospadal, far nach fhaigh mi móran pàidheadh, mus urrainn dhomh a dhol ’na mo dhotair air mo shiuc fhéin, agus—uill— .”

Stad e, agus smuaislich i r’a ghualainn.

“Seadh?”

“Uill, carson nach pòsamaid—tha mi a’ ciallachadh, am pòs thu mi an uair a bhios mi ullamh anns an Oilthigh?”

Ghluais i na bu teinne ris gus a robh a bus ri a bhus.

“A Phàdruig, an leig thu leas faighneachd?”

“Ai, ach ’s e tha mi a’ ciallachadh—am pòs thu mi an uair a bhios mi ullamh anns an Oilthigh gun fhuireach gus am bi mi ullamh anns an ospadal idir? Cha bhi móran pàidhidh— .”

“Tha mi coma ged nach biodh sgillinn ruadh agad. Pòsaidh mi thu am màireach ma throgras tu.”

Cha duirt esan an còrr. Agus cha duirt ise.

An uair a chrom e ’s a phòg e a rithist i, dh’ fhairich i eallach nam mìosan ag éirigh dhith, agus, ’na àite, iarrtas ùr a bha cho sean ris an domhain fhéin. An uair a dh’ fhairich i a làmh air a broilleach cha do rinn i fiù’s a putadh air falbh, agus ghéill i mar a ghéill na mìltean roimpe ann am bruaich murain fo’n ghealaich làin.

Le iarrtas sàsaichte, agus le gach uallach tràghte as a h-àm, dh’fhàg i i fhéin sìnte ’na ghàirdean. Eadar dha liunn, air bealach suain ’s air bruaich dùsgaidh, bha a h-inntinn aig tàmh ’s aig fois. Bha an cadal air buaidh a thoirt mura b’ e gun do rinn curracag sgread gu h-àrd os cionn na machrach. Agus ge be dé a bha ann an guth na curracaig agus i a’ dìon a h-àil, thàinig gu cluasan Seonaig an aon ghearain a rinn a màthair riamh tacan mun do dh’ fhuasagail am bàs i bho’n

chràdh a léir i. Chlisg Seonag ri gualainn Phàdruig, agus thuirt i gu robh an t-àm ann a dhol dhachaidh.

An la- ’rna-mhàireach, an uair a thachair i ri Pàdruig ann am bùth Moire Ruaidhe, dh’ fhairich i a busan mar gum biodh iad ag at leis an fhuil. Ach an uair a chunnaic i am blàths anns na sùilean aige, agus a thug e fàsgadh beag air a làimh anns an dol seachad, thraoigh fhuil as na gruaidhean agus dh’ aithnich i nach biodh nàire oirre roimhe go bràth tuilleadh.

Ach cha robh sin a’ ciallachadh nach robh i ’na dùisg iomadh oidhche le rud a bha leth ma leth eadar eagal agus aithreachas. Dé nan robh duine air tighinn an rathad? Dé nan robh dad air tachairt? Ise! Nighean a’ mhinisteir! Ged thà, an uair a thòisich na litrichean a’ tighinn uaithe an déidh dha tilleadh do’n Oilthigh, dh’ fhalbh gach eagal agus aithreachas. Nach robh iad a’ dol a phòsadh co-dhiùbh? Nach robh iad gu bhith còmhla fad a’ chòrr de’m beatha?

Agus, a nise, bha còrr is dà mhìos seachad, agus bha e aig an tigh a rithist. Cha robh aige ach trì là am meadhon na ràithe, agus, an uair sin, air ais do Ghlaschu chun an Oilthighe airson nan diachainnean móra a dheanadh dotair dheth cho cinnteach ’s a bha Maois ’na leanabh.

Dh’ fhón e an raoir cho luath ’s a ràinig e, agus thuirt e gum faiceadh e i an déidh na seirbhis mhaidne airson mionaid bhig. Agus, ged nach leigeadh an t-eagal leatha tionndadh, bha fios aice gu robh e nise ’na shuidhe air a cùlaibh. Bha i an dòchas nach robh ròineagan air cùl a còta.

Mallachd air suidheachan a’ mhinisteir!

“. . . . . agus a nise gun robh Dia nan gràs a’ beannachadh dhuinn an rannsachaidh so air a chuid fhacail. Amen.”

Dh’ fhairich i an coimhthional a’ gluasad. Chuala i a’ chasadaich bheag a’ tòiseachadh, agus chrom i a ceann airson na h-ùrnuigh. Cha robh an ùrnuigh an déidh an t-searmoin ach goirid an còmhnaidh, ’s cha robh an uair sin ach an salm mu dheireadh ’s am beannachadh. Cha bhiodh e fada tuilleadh. Sheall i suas air a h-athair an uair a bha ’n ùrnuigh ullamh, agus, car tiotain, chunnaic i trì aodainn air. Dhùin i a sùilean mionaid agus dh’ fhalbh iad. Saoil an e an teas anns an eaglais a bha a’ toirt na h-òrrais so oirre?

Rinn i dàil a’ fàgail na h-eaglaise an déidh a’ bheannachaidh. Bha i airson gum biodh na b’ urrainn de’n choimhthional air falbh mun tachradh i ri Pàdruig aig an dorus amuigh.

Fhuair iad facal beag no dhà còmhla mun tainig a h-athair timcheall as a’ bhestreidh. Dìreach facal a sheulaich gu robh anochd ’s an ath-oidhch’ aig Pàdruig aig an tigh ’s gum feumadh e falbh madainn Dimàirt. Chitheadh e nochd i, agus an ath-oidhch’. Agus a h-uile mionaid eile a gheibheadh i air falbh as a’ mhansa.

Rinn a h-athair gàirdeachas ri Pàdruig mar a b’ àbhaist, agus sheas iad ’nan triùir a’ gàireachdaich ’s e a’ tarraing asda.

“Uill” ars esan mu dheireadh “tha mi cinnteach nach e mo leithid-sa a tha a dhìth oirbh. Agus mar as luaithe a dh’ fhàgas mi sibh ’s ann as luaithe a thig Seonag dhachaidh gus mo dhìnneir a dheanamh!”

Thionndaidh e air a shàil.

“Tha coinneamh sheachdain ann an ath-oidhch’ a Phàdruig. Bithidh dùil agam d’fhaicinn san éisdeachd. Tha feadhainn a’ tighinn chun a’ mhansa feasgar airson tea, ’s mar sin cha shùilich mi air Seonaig tighinn amach. Tha i sgìth de shearmonachadh a h-athar co-dhiùbh! Ach thig thu air ais an déidh na coinneimh ’s gabhaidh tu do shuipeir còmhla ruinn.”

Thug Pàdruig sùil air Seonaig. Ach dé a b’ urrainn dha a ràdha?

“O—uh—gun teagamh,” ars esan “Tapa leibh.”

Dh’ fhalbh am bodach, ’s thionndaidh Seonag air Pàdruig.

“Gu dé air an t-saoghal a tha thu a’ ciallachadh? An aon oidhche bha gu bhith againn còmhla?”

“Hach, a Sheonag, dé a b’ urrainn dhomh a ràdha? Tha fios agad gum faod t’ athair stad a chur air a h-uile dad a th’ ann ma ghabhas e ’na cheann e. Tha fios agad glé mhath gum b’ fheàrr leam a bhith còmhla riut fhéin na aig coinneamh fheasgair. Ach . . . .”

Bha e cho mì-thoilichte a’ coimhead ’s gun tug e gàire oirre.

“Ach coma leat ma tha. Thig thu air ais gu do shuipeir, agus bithidh tìde againn a dhol cuairt ma thiormaicheas tu na soithichean còmhla rium. Tha anochd againn co-dhiùbh.”

Bha sin aca. Chaidh iad cuairt còmhla, ach, ged nach duirt aon seach aon guth, cha deach iad taobh na Geodha Móire. Chaidh iad an rathad eile—an rathad sìos cùl a’ bhaile—agus, an gàirdeanan a chéile, chuir iad rudan beaga air dòigh mu dheidhinn a’ phòsaidh.

Chaidh Seonag dhachaidh na bu toilichte na bha i bho chionn fhada.

Ach, an uair a dhùisg i anns a’ mhadainn, gann a b’ urrainn dhi a ceann a thogail far na cluasaig.

A h-uile turus a dh’ éireadh i ’na suidhe anns an leabaidh bha a’ tòiseachadh oirre le tuainealaich ’s le tinneas. Ma dheireadh thall, le riasladh, ràinig i an seòmar nighe, ’s cho luath ’s a thàinig thionndaidh a stamag ’s thainig i amach ann am fuar fhallus. Ann am beagan mhionaidean bha i na b’ fhèarr, agus rinn i air a’ chidsean gus bracaist a h-athar a dheasachadh.

Bha i a’ dol mun cuairt ag ullachadh rudan—a’ deanamh na lite ’s a’ cur air nan uighean—an uair a thuit a sùil air a’ mhìosachan bheag a bha crochte os cionn an dreasair.

Dh’ fhairich i fuachd a’ tighinn mu a cridhe, agus crith a’ tighinn ’na làmhan. Chaidh i anull chun a’ mhìosachain mar gum biodh i ann an transa, ach bha fios aice nach leigeadh i leas a dhol na b’ fhaide gus cinnt fhaotainn gu robh a tinneas maidne a’ dol air ais gu oidhche na Geodha Móire.

Cha robh i riamh cho aonarach ’na beatha ’s a bha i sna mionaidean ud. Bha a cridhe cho marbh ’s nach tigeadh fiù ’s deur gu a sùilean. Gun fhios aice dè a bha i a’ dèanamh, leig i i fhéin sìos air a glùinean ri taobh a’ chathair aig ceann a’ bhùird, agus thòisich i air mablaich de dh’ ùrnuigh.

B’ e ceum a h-athar shuas an staidhre a thug gu a casan i, agus ged a dh’ fhoighnich e dhith fichead uair an robh dad ceàrr cha do leig i dad oirre. Air an t-saoghal mhór gu léir b’ esan am fear mu dheireadh

do’m b’ urrainn i an rud a bha ceàrr innse. Chan e gu robh duine eile ann. An aon té a thuigeadh, ’s dòcha, bha i marbh anns a’ chladh.

An uair a dh’ fhón Pàdruig aig meadhon latha bha i air tighinn thuice fhéin beagan ’s cha do dh’ aithnich e air a guth gu robh dad ceàrr. Thug a ghuth air a’ fón a neart air ais thuice. Agus an uair a fhuair i cothrom suidhe agus a smaointean a réiteachadh, thug i a chreidsinn oirre fhéin nach robh cùisean cho dona. Nach robh i fhéin agus Pàdruig gu bhith pòsda ann an trì mìosan co-dhiùbh? Agus dé ged a thuigeadh daoine an uairsin? Thuigeadh cailleachan a’ bhaile gun teagamh, oir chùnntasadh iad gu naoi na bu luaithe na thogadh iad lùb air stocainn, ach bhiodh i fhéin ’s Pàdruig pòsda, agus, ’s dòcha, a’ fuireach ann an Glaschu.

Bha aon rud cinnteach. Cha leigeadh i aon fhacal fhéin oirre ri Pàdruig. Cha deanadh math dragh a chur air ’s diachainnean móra na dotaireachd roimhe. Cha deanadh math rud air an t-saoghal tighinn eadar e ’s sin.

Mun tainig Pàdruig gu a shuipeir bha i aig a ciall fhéin. Ach sin rud nach robh esan. Bha rudeigin eadar e fhéin ’s a h-athair—dh’ aithnicheadh i sin leis na sùilean a bhiodh iad a’ toirt air a chéile. Agus bha i mionnaichte as an uair a dh’ éirich a h-athair bho’n bhòrd shuipearach agus a thuirt e rithe gu robh e a’ dol do’n leabaidh.

“Tha mi a’ faireachadh rud beag sgìth” ars esan “ ’s tha mi cinnteach nach bi feum aig an dithis agaibh air bodach mar a tha mise ann. Fàg na soithichean gu madainn a Sheonag.”

Cho luath ’s a dhùin an dorus shuidh i ri taobh Phàdruig air an t-sòfa.

“Gu dé tha ceàrr, a Phàdruig? Gu dé tha eadar thu fhéin is m’ athair?” Bha an t-uallach anns a’ ghuth aice.

Chrom e a cheann ’s cha dubhairt e guth airson mionaid.

Shìn i thuige agus chàraich i pòg air a bhus.

“Siuthad. Innis a nise dhomh.”

Mar a rinn ’s mar a thubhairt i, chuimhnich i air oidhche na Geodha Móire, an uair a thuirt i na dearbh fhacail ris. Thionndaidh e rithe.

“Bha mi aig a’ choinneamh anochd a Sheonag. . . . .”

“Tha fios ’am. Dé ma dheidhinn sin?”

“Searmonachadh d’ athar,” ars esan. “Cha chuala mi riamh a leithid. Dh’ fhosgail e dorsan dhomh nach robh fiù ’s fios ’am gu robh iad ann. A Sheonag, tha fios agam gun tuig thu so, agus tha mi ’n dòchas gum bi thu toilichte. Chan urrainn dhomh a dhol air adhart leis an dotaireachd. Bha mi a’ bruidhinn ri d’ athair anochd, agus dh’ innis mi a h-uile dad dha. Tha mi a’ dol a chur crìch airdegreena dotaireachd gun teagamh, ach tha mi an uairsin a’ dol a thilleadh do’n Oilthigh ’s a’ dol asteach airson na ministearalachd. Bithidh trì bliadhna mun urrainn dhuinn pòsadh. Fuirichidh tu rium, a luaidh, nach fhuirich?”

Bha beagan mhionaid mun do shuidhich an rùm e fhéin fa chomhair a sùilean. Trì bliadhna! Bha trì mìosan fhéin fada gu leòir nam biodh fios aige. . . . .

Dh’ fhairich i a ghàirdean a’ dol timcheall oirre, agus dh’ fhairich i e ’ga tarraing thuige gus a pògadh. Chual’ i fad’ as a ghuth ag ràdha—

“A Sheonag, a bheil e cho goirt sin leat? Gu dé a th’ ann an trì bliadhna? Cha bhi iad mionaid a’ dol seachad. Agus, smaoinich thusa, bithidh sinn cho toilichte ann am mansa snog dhuinn fhéin am badeigin.”

Phut i air falbh e agus dh’ éirich i.

“Leig leam an dràsda, a Phàdruig. Leig leam. Thainig an naidheachd cho aithghearr. Siuthad— ’s fheàrr dhuit a dhol dhachaidh an dràsda. Tha mi airson a bhith leam fhéin greiseag. Fón thugam anns a’ mhadainn.”

Rinn e oidhirp eile air a pògadh ach cha do leig i leis.

“Gabh mo leisgeul a luaidh” thuirt e aig an dorus. “Bu chòir dhomh bhith air innse dhuit air mo shocair, ach bha d’athair airson gun innsinn dhuit air ball. Na gabh gu dona e. Chan eil ann ach dàil bheag. Tha gaol agam ort nas motha na bh’ agam riamh.”

Shuidh i aig a’ ghrìosaich an uair a dh’ fhalbh e. Shuidh agus fhìor shuidh. Cha chuala i an gleoc a’ bualadh meadhon oidhche, no uair sa’ mhadainn, no dà uair. Agus b’ e am fuachd, ’s an teine air a dhol bàn a thug thuice fhéin i.

Dh’ éirich i air a socair agus chaidh i amach gun fiù ’s a còta a chur oirre.

Thionndaidh a h-eanchainn a casan chun na Geodha Móire agus ghabh i sìos troimh ’n mhuran agus seachad air an tom aig beul a’ chladaich. Ach, an turus so, bha i leatha fhéin.

Chual’ i fuaim na mara a’ tighinn thuice agus ’ga tarraing. Chual’ i ann guth a h-athar a’ faochnadh Phàdruig gu fianuis a thogail, agus bha aonadh diabhlaidh air choreigin eadar i fhéin agus am muir beucach a bha ’ga tarraing . . . .

Bha a h-inntinn marbh agus a casan dall. Cha do dh’ fhairich i a’ ghaoth shaillte air a bilean, no caise na bruaiche fo a bonnan. Ach, anns an tiotadh mu dheireadh, rinn a’ churracag bheag a sgread os cionn a nid, mar a rinn i air an oidhch’ ud eile.

Stad Seonag. Chuir guth na curracaig stad air guth an iompachaidh anns na tonnan, agus chuimhnich i air a màthair nach no roghnaich slighe na h-aithghearrachd as a cràdh fhéin.

Thionndaidh i air falbh bho’n Gheodhaidh Mhóir agus chuir i a h-aghaidh air a’ bhaile, agus air a h-athair, agus air na cailleachan. Agus sguir a’ churracag an uair a thuig i gu robh a nead sàbhailte.

[Sanas]