Bha Niall Uisdein an aon de na cathan thall agus thainig air fhéin is air gille eile a dhol air ais le leòinteach, agus thainig iad (mar as minic a thàinig) fo smàlaidh garbh aig na gunnacha móra, agus bha coltas na truaighe air uair, agus theich an gille eile le a bheatha. Chaidh Niall ’na chrùban ri taobh an duine leòinte, agus dh’ fhan e cuide ris! An uair a thainig sìoladh air cùisean bha oificear a’ dol troimh an uamhas sin agus dé a chitheadh e ach fear ’na shuidhe an sud, agus an uair a ràinig se e bha leòinteach aige ’ga chumail ceart an sin. “Dé a bha so a’ ciallachadh?” Dh’ innis Niall, facal air an fhacal, mar a thachair; ’s thuirt an t-oificear,

“Agus carson nach do theich thusa thu fhéin?”

“Ma bha mise gu bhith air mo mharbhadh,” arsa Niall, “tha e cho furasda mo mharbhadh an sud agus a tha e an so.”

“Urram do ’n dligheach urram.”

(Thug Niall an leòinteach ás sàbhailte).