ORAN NA SEILGE

Chan ’eil dùil ’am bhon fhuair mi ùin’ air
Nach dèan mi cùisean a chur an liad;
Na làithean sùnndach tha air mo chùlaibh
Nach fhaic mo shùil-sa nas mù dhiubh lias:
An uair a b’òg mi ’s mi leum le sòlas,
Mun d’fhuair mi eòlas air bròn no sian,
Bidh siod an còmhnuidh a’ tighinn ’nam chòmhdhail,
’Gam fhàgail neònach is leòint’ an ciall.

An uair a dh’fhalbhainn air oidhche reòta
’S an sneachda tòchdadh, tigh’nn oirnn bho’n tuath,
A’ dol dh’an mhòintich a chumail còmhdhail
Ri mac a’ gheòidh ghlais, cha sòrainn fuachd;
Mi ’s na sgàthan air chùl nan àrdchlach
Nam shìneadh sàmhach, ’s ’nam làmh mo luaidh,
An uair chaogainn sùil ris an fhear nach diùltadh
An t-sradag shiùbhlach a stiùireadh luath.

An t-sradag mheanbh ud a stealladh dearg
Dh’an an deannan fheargach bha marbhteach dlùth,
Cha ghabh e rian a chur air le iarraidh—
B’e nàdur riamh bhi gun chiall gun tùr:
Air lasadh shìos dha ’s an ionad dhìonach,
A mach troimh bhial ann am briobadh sùl;
’S ann leam bu mhiannach a bhith ’ga riaghladh
’S bhith leigeil sìos ris an teine cùil.

Ri oidhche reòta ’s an iarmailt còmhnard,
Gun mheall gun sgleò no gun sgòth gu h-àrd,
Na reultan bòidheach a’ clisgeadh còmhla
’S a’ ghealach ghlòrmhor ’na còta slàn,
Bu mhór an sòlas leam fhìn bhith beò ann
Is agam seòrsa de bhreòcladh slàint’,
’S mi dol an òrdan ri damh na cròice,
Is agam còir air an dòigh no dhà.

Na gleanntan uaine ’s na beanntan fuara
A’ freagairt shuas dha ri fuaim a bheòil,
Aig neart an fhùdair ’n uair las e sunndach,
Le sradaig chùil thàinig dlùth bho’n òrd.
Bhiomaide ’n uair sin air chrith le uamhas
Gum biodh mun cuairt oirnn gu luath an tòir,
’S nan cuirte ’n sàs sinn air taobh nan àrdchnoc
Gum biodh am màireach glas-làmh m’ar dòrn.

An t-sealg ’s an t-iasgach bha sinne dìon dhaibh
Am measg fuil is crèadh ann an sliabh na Fraing,
Cha bhlais ar bial-ne air sgath gu sìorruidh—
Tha laghan dèante nach fhiach sinn ann:
Ach dha na h-uaislean a bh’air a’ chluasaig
’S a’ phlangaid shuarach ’s i suas mu’n ceann
Bhiomaide ’n uair sin a muigh aig uamhas
’S am peileir luaidhe m’ar cluais le srann.

Ach tha mi ’n dòchas gun cùmhnar beò dhinn
Na thogas tòrachd is còir nam beann
An uair thig na fiùrain le ’m briogais-ghlùine
Nach deach a null air ar cùl dh’an Fhraing;
’N uair thig iad dlùth dhut dèan caog-an-t- sùil riu,
’S ged bhiodh ann triùir dhiubh na crùb do cheann,
Oir ’s mór an tàmailt, ma chluinn am bàrd e,
Gun d’theich fear Gàidhlig air sgàth nan Gall.

Ghillean, falbhaidh sinn fo ar n-armachd,
Gun eagal eanchainn toirt marbh ’nar ceum,
Chun nan àrdbheann a shiubhal fàsaich.
’S bheir mise deàrrsach air damh an fhéidh.
’S ma thig na buachaillean tha ’gan uallach
Gu faigh iad uaigh ann am bruaich dhaibh féin;
Theid cabar royal aig ceann gach seòid dhiubh
’S gun tràigh sinn stòp bho nach beò na dh’eug.