VI

SEARMONAN

14. Ceòl anns an Oidhche

Anns an là àithnidh an Tighearna a thròcair, agus san oidhche bithidh a laoidh maille rium, agus m’ùrnaigh ri Dia mo bheatha. Salm 42:8.

Anns an t-Salm seo bha an Salmadair ann an dà inntinn, mar their sinn. Tha e tòiseachadh le bhith ag innse gu bheil tart air ’anam chum an Dè bheò, agus mar sin tha e dol gu Taigh Dhè còmhla ri cuideachd mhòir air là-fèille (is e sin, latha naomh). ’S tha e làn de mholadh agus de ghàirdeachas a chionn gu bheil e ann an Taigh Dhè ’s gu bheil cuideachd cho mòr còmhla ris. Ach, ’na dhèidh sin, tha a’ chuibheall a’ tionndan; tha an coimhthional a’ sgaoileadh, ’s tha Taigh Dhè air a dhùnadh, ’s tha aig an t-Salmadair a-nis ri aghaidh a chur air an t-saoghal, ’s chan eil e faicinn ann an sin ach troimh-chèile agus buaireas: “chaidh do thonnan uile,” ars esan, “thairis orm.” ’S nuair a thèid na tonnan uile thairis air duine, tha sin a’ leigeil fhaicinn gu bheil stoirm air an fhairge — ’s ann an seagh eile tha e a’ leigeil fhaicinn gu bheil stoirm ann am beatha an duine. ’S e their iad ruinn, ars an Salmadair, Càite bheil do Dhia? Dìreach mar gum biodh iad ag ràdh ris: “Tha thu creidsinn ann an Dia; is beag as fheàirrd thu sin. Chan eil thu sianadh nas fheàrr dheth na na daoine sin nach eil a’ creidsinn idir ann — ’s tha do bheatha pailt cho trioblaideach, mura h-eil nas trioblaidiche — na am beatha-san.” Ach chuimhnich an Salmadair air an taobh eile. Ma bha trioblaidean ’na bheatha, bha e daonnan a’ faotainn thairis air na trioblaidean sin, agus ma bha dorchadas a’ tighinn an dràsda agus a rithist, bha e cluinntinn laoidh an Tighearna no (mar a tha e air a ràdh ann an àite eile) òran an Tighearna, agus (ann an àite eile) ceòl an Tighearna. Bha e cluinntinn sin anns an oidhche, anns an dorchadas. Cha b’iongantach, ma tà, ged a chrìochnaich e le bhith ag ràdh: “Car son a tha thu air do

leagadh sìos, O m’anam? Agus car son a tha thu fo bhuaireas an taobh a-staigh dhiom? Earb thusa à Dia, oir fathast molaidh mise e, slàinte mo ghnùise agus mo Dhia.”

Nis, tha facail ar cinn-teagaisg, “Bidh a laoidh no a cheòl maille rium anns an oidhche” — tha na facail sin fìor ann an iomadh dòigh. Tha iad fìor ann an eachdraidh na h-Eaglais.

Beagan bhliadhnachan an dèidh bàs an t-Slànaigheir, dh’èirich na h-Iùdhaich an aghaidh nan Ròmanach, ’s thàinig na Ròmanaich orra le armailtean mòra; sgrios iad Ierusalem, agus a’ chuid sin den t-sluagh nach robh air am marbhadh, bha iad air an sgapadh air feadh an t-saoghail — agus na Crìosdaidhean còmhla ri càch. Bha ceannardan na h-Eaglais, agus an t-Abstol Eòin cho maith ri càch, a’ deanamh dheth gu robh an oidhche no an dorchadas air tighinn. Ach fhaicibh mar a dh’oibrich e mach. Na Crìosdaidhean sin a bh’air an sgapadh, ghiùlain iad leo an Soisgeul gu dùthchannan ùra, agus dh’fhàs an Eaglais na bu làidiriche na bha i riamh roimhe. Ann an aon fhacal, thainig maith às an olc, agus ceòl às an oidhche.

Bliadhnachan ’na dhèidh sin, thog Impire na Ròimhe a làmh an aghaidh na h-Eaglais, agus chaidh na Crìosdaidhean a chur gu bàs anns a h-uile dòigh bu mhiosa na chèile. ’S e an oidhche a bh’ann da-rìreadh. Ach a-mach às an oidhche sin thàinig ceòl Dhè, oir cha deachaidh aon mhairtireach a chur gu bàs nach tàinig fichead a chunnaic e air a chur gu bàs, gu bhith a’ creidsinn anns an t-Soisgeul.

Còmhla ris gach nì eile, thàinig plàigheannan agus gorta agus cogaidhean gu leòr, agus ’s e an oidhche a bh’ann thairis air na dùthchannan, ach a-mach às na nithean sin thàinig a’ bhuannachd seo, gu robh e a-nis soilleir, air cho innleachdach ’s air cho cumhachdach ’s gu robh an duine, gu robh nithean ann nach b’urrainn da a dheanamh, ’s nach b’urrainn da an saoghal a riaghladh gu ceart fhad ’s a bha e dol an aghaidh teagasg an t-Soisgeil. Ann an aon fhacal, ma tà, a-mach às an oidhche thàinig ceòl Dhè.

’S an nì sin a tha fìor ann an eachdraidh na h-Eaglais agus ann an eachdraidh nan dùthchannan, tha e fìor cuieachd ann am beatha an duine fhèin. Dè a th’ann an trioblaid ach dorchadas, ach glè thric tha ceòl Dhè a’ tighinn a-mach às an dorchadas sin. Agus nach tric e tachairt ann am beatha an duine gu bheil math

a’ tighinn a-mach à olc, agus solas a-mach à dorchadas? Nam biodh a chaochladh fìor, chan eil fhios idir ciamar a bhiodh daoine, no ciamar a b’urrainn daibh a bhith beò. Tha mi làn-chreidsinn gu bheil ceòl Dhè anns a h-uile trioblaid agus cunnart agus dòrainn, ged a dh’fhaodas e bhith nach eil sinne ga chluinntinn aig an àm. Ach ma tha an spiorad ceart annainn fèin, cluinnidh sinn an ceòl an uair a tha an trioblaid no an cunnart no an dòrainn seachad.

Agus aon nì eile. Nach ann à dorchadas agus à oidhche a thàinig an Comanachadh? Is ann a chionn gu robh Calbhairi agus an Ceusadh aig an doras a chuir an Slànaighear an Comanachadh air bhonn, agus riamh bhuaithe sin bha an Comanachadh a’ dol còmhla ri nithean cudthromach agus sòlaimte.

Anns na seann làithean, an uair a bhiodh daoine a’ fàgail an dachaigh, agus cunnart mòr air thoiseach orra, bhiodh iad a’ gabhail Comanachaidh mun robh iad a’ fàgail. Ach chan eil beatha an duine uair sam bith gun chunnart, ’s faodaidh an cunnart tighinn uair sam bith, an uair as lugha ar dùil ris, agus is mòr as fhiach gum biodh laoidh agus ceòl Dhè a’ seinn anns a’ chridhe.