CONALTRADH

Eadar dithis no triuir a ghillean Chille-Mhoire a’ tilleadh a thìr an dùthchais, an uair a chual iad nach robh lèud a bhròige de thalamh Sgiathanach aig Mac-Uisdein a bha cho fada a’ sàrachadh na tuatha.

LUINNEAG:—

Cha laigh liunn-dubh idir oirnn;
Cha laigh liunn idir oirnn.

Fhuair sinn naidheachd as ar dùthaich
A thog sùnnd is misneach oirnn,

Gun robh Phàraoh ’rinn ar fuadach
Dh’ ionnsuidh cuan nan trioblaidean

Air a bhàthadh ’s a’ Mhuir Ruaidh,
’S gun cualas nach robh diog aige.

Togaidh sinn air falbh a Grianaig,
Bho’n tha’n t-sian cho tric againn,

Leis an each dha ’m biadh an gual,
Oir ’s e is luaithe ruigeas leinn.

Fàgaidh e sinn aig an t-Stròm,
Is gheobh sinn stòp o Iseabal.

Coisichidh sinn mar a b’ àbhaist
Dha na sàir gun chiogailteachd.

’N àm teàrnadh le Bealach Asgaird,
Ghabh sinn blàths an Sligeachan.

Dìreadh suas uchd Dhruim-Aoi,
Gun robh sinn sunndach, suigeartach.

’N uair ràinig sinn Ceannsal-Eidhre,
Gun d’ rinn Oighrig priobadh oirnn.

Dh’ iadhaich i sinn dha na phàrlour,
’S thug i làn na slige dhuinn.

Bha Coinneach shuas aig a sàil,
Mar b’ àbhaist, gus a sgioblachadh.

’N uair ràinig sinn Séumas Ruadh,
Mo shuairc air, cha bu mhisde leis.

Fhuair sinn biadh is deoch gun chaomhnadh,
’S cha do mhaoidh e pribid oirnn.

Fhuair sinn fàilte o ar càirdean,
’S dùil gu bràth nach tigeamaid.

Cha laigh liunn-dubh idir oirnn,
Cha laigh liunn idir oirnn.